Ik kwam het kaartje tegen tijdens het afstoffen van de plank in de kamer. Een uitnodiging voor het 40-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Die dag, 17 oktober, was de laatste keer dat ik mijn broer sprak en in levende lijve zag.
Weken daarvoor hadden we intensief mailcontact vanwege een speech voor onze ouders. Hij was niet te beroerd om de speech te houden, maar het zou wel leuk zijn als we allemaal ons steentje bijdroegen aan de inhoud van de speech. Spontaan, vrolijk en enthousiast waren zijn woorden in de mails. En de speech…die was ijzersterk en geweldig. Het benadrukte voor ons allemaal een fijne en onbezorgde jeugd waar we met liefde op kunnen terugkijken.
Even wilde mijn broer in de speech een stukje zeggen over het moment dat ik zo ziek was, maar ik wilde niet dat zo’n feestelijk feit ondergedompeld zou worden in tranen van de familie om wat er was gebeurd. Mijn broer kon het desondanks niet helemaal weglaten en benoemde het heel even. Achter die woorden voelde je de angst om zijn kleine zusje te verliezen en het moment dat hij huilend aan mijn bed zat. Het is een moment geweest dat het leven van ons allemaal heeft gekleurd, niet wetende dat ons leven nog veel lelijker zou kleuren.
En nou ben ik hem verloren en heb ik huilend bij zijn kist gestaan. Ik heb over zijn haren geaaid en gevoeld hoe koud hij was. Zijn lippen en neus waren blauw, zijn gezicht stond strak. Het was mijn broer maar toch ook weer niet. Ik miste zijn humor, zijn luid gelach, de twinkeling in zijn ogen en een altijd aanwezige enthousiasme. Ik zie hem nog op die bewuste dag van het jubileum vol trots zijn ouders toespreken en met zijn kinderen ravotten in de nabijgelegen speeltuin. Ik zei hem die avond gedag zoals altijd, met het idee hem wel weer een keer te treffen.
Het was laatst dus zes maanden geleden dat ik hem zag zoals hij hoort te zijn. Een vader van zijn kinderen, een echtgenoot voor zijn vrouw. En een zoon van, een broer, een neef en een oom. Een vriend, een collega en een kennis. En hoe langer ik zijn luid gelach en die twinkeling in zijn ogen niet hoor of zie, hoe meer ik hem ga missen. De tijd haalt mij in met alle seizoenen die komen en gaan, maar niets slijt. De afstand lijkt alleen maar groter te worden naar de dag dat ik hem nog zag.
Normaal gesproken lijken zes maanden voorbij te vliegen en deels is dat ook gebeurd, alleen ik schrik ervan dat het al zo lang geleden is terwijl het gister lijkt dat hij verongelukt is. Gister leek hij er ineens niet meer te zijn en eeuwen geleden dat ik hem voor het laatst zag.
Nog steeds komt het besef langzaam binnendruppelen. In geijkte milliliters, net wat mijn lijf kan hebben zonder te overstromen. Dan staar ik voor mij uit en word ik ineens overspoeld door een helder besef met bijbehorende gevolgen. ‘Dus als hij er niet meer is en nooit meer zal zijn, dan zal hij ook nooit meer…’ Voordat het besef te heftig wordt ebt het langzaam weer weg. En zo gaan de dagen voorbij. En de seizoenen. En zo vergis ik mij ook soms in de waarheid en betrap ik mijzelf erop dat ik hem nog zou moeten appen, of dat hij straks belt met een verjaardag. Mijn hoofd wil nog steeds niet mee met de orde en het verdriet van alledag.
Nu mijn woorden hier staan vraag ik mij af wat ik met dit artikel wil zeggen, maar dat weet ik niet. Dat weet ik eigenlijk al vijf maanden niet. Maar wat ben ik dankbaar dat die dag zo feestelijk was, dat hij zijn ouders heeft kunnen toespreken en heeft kunnen verzekeren dat onze jeugd zo fijn en goed was. Alsof het zo had moeten zijn, voor die bewuste 5 november.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (25)
Echt verschrikkelijk meis 🙁 Mijn moeder is nu 5 jaar overleden en ik heb nog steeds van die momenten dat ik denk ‘oh dat moet ik aan mama vertellen’. Dat slijt gewoon heel langzaam. Sterkte! Xxx
Het blijft verschrikkelijk en wat een gemis! Sterkte meis.
Het blijft verschrikkelijk. Sterkte en knuffel!
Zo vreselijk oneerlijk! Hele dikke knuffel voor jullie! ?
Ik word er echt sprakeloos van, je hebt het zo mooi in je eigen gevoel omschreven! Wat een vreselijke gebeurtenis! Uit het oog maar nooit uit het hart. Sterkte, X
Fijn geschreven schat, dikke kus!
Heel veel sterkte!! Goed en mooi dat je er over schrijft!
Veel sterkte Geertje! Het is verschrikkelijk om zo’n verlies mee te maken.
Wat een immens verdriet, zo oneerlijk! Sterkte en een hele dikke knuffel <3
Och wat heb je dit mooi beschreven. Tranen in mijn ogen. Een goede vriendin is vorig jaar weduwe geworden en vertelde mij vorige week dat het eerste jaar nog al onwerkelijk was. Iemand kan er een keer een verjaardag niet bij zijn door omstandigheden. Nu ze het ’tweede jaar ingaat’ wordt het opeens zo definitief. Nu is hij al voor het tweede jaar op rij niet meer op de verjaardag van haar kinderen of met kerst, sinterklaas, pasen etc. Ik kan me dat zo goed voorstellen. Het heeft tijd nodig, maar toch slijt het verdriet nooit helemaal. <3 voor jou
wat verschrikkelijk!! Heel veel sterkte. Knap dat je hierover wilde schrijven.
Het is bizar en blijft niet te bevatten. Ik zie mijn cursor knipperen en weet niet wat ik aan je moet schrijven. Alleen dat ik je heel veel sterkte wil wensen en van de zijlijn met je meeleef.
?
Het maakt niet uit wat je met het artikel wilt zeggen. De liefde voor je broer is voelbaar, hoorbaar, in hoe je over hem schrijft. Blijf schrijven, blijf delen, als dat is wat bij jou past. Dan lezen wij keer op keer op keer over jouw liefde voor je broer, voor je familie. En leef ik op afstand met jullie mee.
Saskia
(Kennisje van Maartje)
Wat een open, maar heftig verhaal. Lees het met een brok in mijn keel…
Wat je zelf ook al zegt is het prachtig dat hij nog zo’n mooie speech heeft kunnen houden, maar ik snap de gedachten dat je had gewild dat dit nog veel vaker zou kunnen.
Jeetje wat ontzettend mooi geschreven!!
Ik zit het met tranen over mijn wangen te lezen!
Heel veel sterkte!!!
Liefs…
Zo’n groot verdriet. Zó oneerlijk. Heel veel sterkte!
Ik ben er even stil van want wat heb dit mooi geschreven. Ik wens je veel sterkte!
Zo oneerlijk ❤ wel mooi verwoord
Mooi geschreven. Sterkte met het verlies!!
Blijft verschrikkelijk om te lezen, maar wat heb je het mooi verwoord. We leven allemaal met je mee ?. Sterkte de komende tijd ook weer!
Poeh meisje. Kanjer dat je bent.. Dit artikel zegt niks en juist ook alles. Hij kan niets anders zijn dan trots op je. Knuffel
Pff.. Wat is dit toch heftig! Ik krijg al tranen in mijn ogen als ik dit lees.. Heel veel sterkte hoor!
Je hoeft er ook niks mee te zeggen, dit is een deeltje verwerking. . . Sterkte
Tranen in mijn ogen deze zondagavond. Ik ben er stil van. Heel veel sterkte. Het leven is soms echt vreselijk oneerlijk….
Als ik dit lees krijg ik weer kippenvel, wat heftig Geertje. Heel veel sterkte!