Ik besef het mij iedere keer weer. Wanneer iemand is overleden stromen de berichtjes vaak binnen met goede herinneringen aan die persoon. Hoe inspirerend iemand was, hoe slim of grappig en hoe belangrijk iemand voor een ander was. Maar waarom laten we het pas weten als iemand het zelf niet meer kan horen?
De afgelopen week hebben veel mensen mij een ontzettend trotse zus gemaakt. Ik was altijd al heel erg trots op mijn grote broer, maar alle verhalen die ik hoorde deden daar nog een flinke schep bovenop. Ik vond het vererend en ontzettend lief en mooi om te horen wat voor een goed, grappig en inspirerend mens mijn broer was. Later bedacht ik mij dat het jammer is dat hij dat niet van iedereen heeft kunnen horen, ook niet van zijn eigen zus. Ik heb hem nooit verteld hoe trots ik op hem ben en wat hij voor mij betekent. Liever had ik dat natuurlijk wel gedaan, maar dat besef komt helaas achteraf en te laat.
Hij zou het vast wel geweten hebben bedenk ik mij nu. Maar hoe fijn zou het zijn geweest als hij alle goede verhalen van zijn omgeving zelf had kunnen aanhoren? Hoe goed zou het in het algemeen zijn als we tegen elkaar kunnen en durven zeggen hoe belangrijk iemand is? Helaas beseffen we dat pas als iemand er niet meer is en komen pas dan de berichten binnen. Vinden we het eng of ongemakkelijk om tegen iemand te zeggen dat hij of zij zo bijzonder is? Of dat je zo trots op iemand bent? Is het raar dat je zoiets tegen een ander zegt? Ik vind het absoluut niet raar, maar juist heel erg mooi.
Elke dag vertel ik Sarah hoe fijn ik het vind om haar om mij heen te hebben en hoeveel ik van haar houd. Hoe vrolijk ik van haar kan worden en hoe blij ik ben met haar. Ik ben maar al te bang dat ik later spijt krijg van het feit dat ik dat nooit heb laten weten aan haar. Maar zij is natuurlijk niet de enige op wie ik zo trots ben en van wie ik houd, er zijn genoeg mensen om mij heen die mij dat gevoel geven. En ik denk dat het een heel mooi doel is om wat vaker tegen iemand te zeggen wat hij of zij voor mij betekent. Hoe vreemd of ongemakkelijk dat misschien ook kan voelen.
Voor je het weet kan het niet meer.
Zeg jij weleens tegen een ander hoe bijzonder die persoon is? Dat je trots bent op hem of haar en waarom? Of zou je het net als ik meer moeten doen?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (12)
Mooi gezegd hoor. Ik denk dat we het zeker vaker mogen zeggen en dan misschien ook tegen personen doe net even wat verder weg staan dan je man én kind zoals vriendinnen of familie en lieve collega’s.
Ik zeg het eigenlijk ook voornamelijk tegen de kinderen. Om de een of andere reden denk ik altijd, maar ze (overige familie en vrienden) weten het wel dat ik van ze houd of dat ik trots op ze ben. Terwijl het natuurlijk hartstikke leuk is om dit soort dingen te horen. Ik ga eens een poging wagen om het meer uit te spreken!
Sinds mijn moeder is overleden probeer ik het wel vaker te doen. Ook naar vriendinnen toe enzo. Ik hoop maar dat ook uit m’n gedrag blijkt dat ik van iemand houd. Spencer is een uitzondering, die knuffel ik de hele dag plat en moet 100 keer horen dat ik van hem houd.
Ja, ik zeg dat zeker vaak. Omdat ik positieve feedback belangrijk vind.
Wat goed om hierover te schrijven! We laten idd veel te weinig aan anderen blijken hoeveel we om ze geven en hoe trots we op ze zijn. Naar je kind toe is dat idd heel makkelijk maar waarom niet naar je broer, vriendin of vader toe? Goed moment om daar eens wat in te veranderen!
Ik zeg het wel vaak tegen mijn vriend, maar inderdaad te weinig tegen anderen. Ik vind dat ook moeilijk, het voelt dan een beetje ongemakkelijk ofzo? Ik kan toch niet midden in een gesprek vertellen hoeveel in van diegene houd? Maar wanneer de situatie zich voordoet, zeg ik het zeker. Het kan echter nog meer.
Heel mooi! Ik vind zeker dat iedereen dit moet doen. Liefde is er om te delen! Ik probeer er wel mijn best voor te doen, maar kan altijd beter!
Ik zeg zulke dingen regelmatig tegen vrienden en familie. Dat gaat vanzelf, het voelt – al is dat wellicht voor iedereen anders, maar het geldt in ieder geval voor mij – heel natuurlijk om iemand een compliment te geven, mijn waardering uit te spreken of te zeggen dat ik van iemand houd. Een paar van zulke woorden kunnen zoveel doen en we horen ze uiteindelijk allemaal graag 🙂
ontzettend mooi blog, we moeten daar inderdaad allemaal wat vaker stil bij staan!
Heel mooi geschreven en je hebt zo gelijk, op de dag dat je ons liet weten dat je broer was overleden heb ik gelijk even een berichtje naar mijn broertje gestuurd met daarin hoe trots ik op hem ben. Ik had hetzelfde gevoel als jij hierboven beschrijft..
Hoe ouder ik word, hoe vaker ik het zeg, durf te zeggen. Tegen mijn familie en vriendinnen en tegen mijn lief. Laurens hoort de hele dag niks anders dan liefdesbetuigingen van zijn gekke moeder.
Ik geloof er wel in dat je broer wist hoe trots je op hem bent, zoiets voel je! X
Raak artikel! Denk dat men in het algemeen vaker mag zeggen/tonen trots te zijn op een ander. Tegen Eline zeg ik vaak goed zo of wat ben je knap en mijn man hoort zoiets soms ook van mij. Ook aan familie en vrienden laat ik het steeds meer blijken.