Wat was ik blij toen we op de echo een ‘hamburgertje’ zagen met 16 weken. Een jongen was net zo leuk geweest, maar een meisje misschien nét iets leuker. Tussen alle jongens in de familie zou Sarah een heuse jonkvrouw worden. En dat is ze. Of eigenlijk meer een diva, vooral de laatste weken. Er klinkt regelmatig luid gesnik, mevrouw is boos of is onmogelijk aan te kleden. Benieuwd hoe het er hier aan toe gaat?

Tussen 8.00 en 9.00 word ik wakker doordat Sarah mij roept. ‘Mama, de zon is wakker. Ik wil bij mama slapen’. Ik til haar uit bed (lopen met slaapzak gaat moeilijk) en leg haar naast mij neer nadat ik meerdere malen gevraagd heb of ze één van haar Woezel en Pip kussentjes mee wilde nemen. ‘Nee’,  was het antwoord. Duidelijker kon niet. Ze lag nog geen 5 seconden of ze vroeg om het kussentje met buurpoes. Ik waggel nog een beetje slaapdronken richting haar kamer en neem buurpoes mee.

‘Neeheeeheeeee’ klinkt het wanneer ik weer in bed stap met haar kussen. ‘Dekentje om’. Mevrouw wil een doekje om het kussen, iets wat we eigenlijk alleen doen als ze met natte haren gaat slapen. Ik leg haar uit dat we er geen doek op leggen, want dat is niet nodig. Er begint iemand te huilen, hysterisch.

Na wat minuten nog te hebben geknuffeld lopen we naar beneden. Vast ritueel: een paar knuffels mee van boven naar beneden om mee te spelen. Ze gooit ze de trap af, want ze kunnen vliegen. Voorzichtig schop ik tegen één van de knuffels zodat deze onderaan de trap belanden. Al snel bedenk ik mij dat dit geen slimme zet was en ik heb gelijk. ‘Neehee mama ik schoppen. Mamaaa Sarah schoppen!’Ze schreeuwt net zo hard tot ik de knuffel angstvallig weer terug op de oorspronkelijke plek leg. Ze kijkt tevreden en schopt met haar voetje de knuffel naar beneden. Voorzichtig vraag ik of ik de knuffel mag oprapen, want o wee als ik dat doe zonder toestemming.

We zijn beneden en ik begin een broodje te smeren voor de diva in opleiding. ‘Pindakaas’ luidt het antwoord op de vraag wat ze op haar brood wil. Ik smeer een vers sneetje witbrood, aangezien het bruine brood een beetje droog is. Ook heeft ze al dagen dunne ontlasting en het lijkt goed om even wat wit brood te geven. Ik kom aangelopen met de heerlijke boterham met een dikke laag pindakaas. Ze kijkt mij bedroefd en boos tegelijk aan. ‘Nee mama ikke broodje eten. Ik wil deze niet. Nee mama ik lust dat niet’. Het broodje heeft een andere kleur en dat zint mevrouw niet. Boos slaat ze haar armen over elkaar heen en roept ‘kijk…ik ben boos’. Ik krijg haar niet aan het eten, ze weigert de witte boterham. Met een zucht smeer ik een droog sneetje bruin die ze met smaak op eet.

Ruim een uur later is het tijd voor fruit. ‘Sarah, wil je een banaan?’ Ze rent enthousiast naar de fruitschaal, pakt een banaan en begint te pellen. Ze spot een klein bruin vlekje bovenop de banaan en begint mij te roepen. ‘Mama ik niet lusten’. Ik breek het bruine stukje van de banaan en geef hem terug aan Sarah. ‘Nee ik lust niet, bleehh. Allemaal pitjes bah’. Ze legt de banaan op de grond en gaat spelen.

Het is lunchtijd en ik durf geen vers wit brood meer voor te schotelen, noch een banaan. Het wordt droog bruin brood met jam en ze lust wel wat schijfjes komkommer en tomaat. Ze peuzelt haar broodje op tot ze bij de korst is, loopt met haar bord naar de prullenbak en kiepert haar halve broodje plus komkommer en tomaat zo de prullenbak in. ‘Kijk mama, ik heef op’. Ze kijkt mij tevreden aan, ik ben wat minder blij en dat laat ik haar weten. Ze kijkt bedroefd en vraagt om een appel. ‘Nee want je hebt net je eten weggegooid’. Ze doet haar armen over elkaar en eist een nieuw broodje met smeerkaas. ‘Nee Sarah, je hebt net je halve broodje weggegooid. Zo werkt dat niet’. Het festijn begint. Ze begint met teveel decibel te krijsen alsof haar leven ervan af hangt. Na vijf minuten moet er een luier worden gevuld en is ze stil. Er klinkt nog een minuut of 10 wat theatraal gesnik. Ze komt dichtbij mij staan en kijkt mij aan, zodat ik haar aankijk. Nu weet ze zeker dat ik haar gesnik hoor en zie. Ja schat, het leven is hard.

Na het ‘eten’ is het tijd om even te slapen. Maar voordat ik dit meisje goed en wel in bed heb, zijn we bijna 15 minuten verder. We beginnen met tandenpoetsen, iets wat ze voornamelijk zelf wil en mag doen. Maar na het poetsen moet er een bekertje water worden gevuld (net als papa, mama, opa en oma) die ze vervolgens op haar gemak leeg nipt. Daarna moet het licht in de badkamer uit worden gedaan door de diva zelf. Niet met haar handen, maar met haar voeten. Vervolgens is het een grootse uitdaging haar in een slaapzak te krijgen. Op de commode krult ze zichzelf tot een bolletje zodat ze niet uit- of aangekleed kan worden. Ze ligt in een deuk, ik ook. Alleen blijft dit voor mij zoveel mogelijk een binnenpretje om te voorkomen dat Sarah merkt dat dit spelletje hartstikke leuk is. Ze houdt het vol…en vol…En ik probeer haar met man en macht op haar rug te krijgen om haar te verschonen en in een slaapzak te wurmen. Na een paar minuten ben ik het echt zat en roep ik haar streng toe. Ze schrikt en kijkt mij met grote ogen aan. Ze gaat op haar rug liggen en laat zich verschonen en aankleden, terwijl ze haar gesnik nog even goed laat horen. Wat zal ze denken, die lieve diva van mij? ‘Mama, wat is het leven hard?’

Wat ben ik dol op mijn kleine eigenwijze diva, maar wat gaat het nog lastig worden….

Nog meer diva’s hier?