Met 130 scheur ik over de weg en bedien ik de pedalen alsof ik ze al mijn leven lang ken. Naast mij zit mijn moeder, een vriendin of niemand. Vol vertrouwen neem ik de bochten en parkeer ik de auto in de parkeergarage. In mijn dromen rijd ik regelmatig auto zonder brokken, maar in werkelijkheid heb ik al in geen jaren gereden.
Ik begon met lessen toen ik 21 was. Zo trots als een pauw, maar met wat zenuwen begon ik aan mijn eerste rijles. Het voelde onwennig maar ik vond het maar wat ‘stoer’. Ik reed rondjes in de wijk, oefende met remmen en optrekken en leerde langzaam de auto een beetje kennen. Na twee lessen reden we richting Arnhem. Dat betekende dus meer verkeer voor en achter mij. Dat maakte mij niet zozeer onzeker. Mijn instructrice was degene die alle vertrouwen uit mij leegzoog.
Bloedzuiger
Op het oog leek ze een heel spontaan en leuk mens. Dat was ze ook wanneer je over koetjes en kalfjes sprak. Maar zodra ik de koppeling omhoog liet komen en de eerste fout maakte was het mis. Diep zuchtend, mopperend, kreunend en steunend zat ze naast mij terwijl ik het schaamrood van mijn kaken probeerde te krijgen. Je snapt wel, ik werd onzekerder en onzekerder en maakte daardoor alleen maar meer fouten. Voordat de rijles überhaupt al begon kreeg ik de wind van voren waardoor ze hoopte dat ik het ‘eindelijk’ eens goed zou doen. Ook dat werkte averechts.
Met buikpijn stond ik vaak op, op de dagen dat ik weer rijles had. ‘Wat zou er nu weer fout gaan? Hoe boos zal ze nu worden? Ik kan het toch niet…’ De zinnen schoten door mijn hoofd en wisselden elkaar netjes af. Met het zweet in mijn handen reed ik mijn anderhalf uur vol. De ene keer ging het redelijk, de andere keer was het helemaal mis.
Op de terugweg haalden we vaak degene op die na mij ging lessen en die kreeg vervolgens te horen hoe slecht ik wel niet reed. Nu ik dit schrijf sla ik mijzelf voor mijn kop dat ik toen niet om een andere instructeur heb gevraagd. Wellicht speelde het een rol dat zij getrouwd was met de baas van de rijschool. Ik weet het niet.
Wonder boven wonder haalde ik ruim een jaar (!) na het begin van mijn rijles, op 5 december mijn rijbewijs. ‘We moeten het toch maar een keer proberen’, verzuchte ze. Een Sinterklaascadeautje, want ik haalde in één keer mijn rijbewijs. Daar zat ik dan achter het stuur, als een klein vogeltje zonder ook maar een sprankje zelfvertrouwen op de weg. In doodsangst afgereden, maar ik had mijn papiertje.
Opgelucht liep ik het CBR binnen en vertelde ik mijn instructrice het goede nieuws. Haar reactie? ‘Dat komt waarschijnlijk omdat ik de examinator goed ken’. BAM. Niks geen compliment, schouderklopje of motiverende woorden. Nee, ook dit had ik volgens haar verpest en niet aan mijzelf te danken.
Rijbewijs! En nu?
In de periode na het behalen van mijn rijbewijs voelde ik mij heel dubbel. Ik was blij dat ik een nieuw doel had behaald; mijn rijbewijs halen. En ik was opgelucht dat ik van haar af was. Maar echt ontzettend blij? Nee dat was ik niet. Doodsbang was ik om de auto in te stappen en van mijn vrijheid te genieten.
Soms reed ik een stuk met mijn vader, zus of man en dan ging het redelijk. Maar in mijn achterhoofd klonk steeds haar stem, haar diepe zucht en haar klaagzang. Voor mijn gevoel kon er elk moment iemand keihard op de rem trappen, puur uit boosheid. Maar dat deed niemand en toch voelde het niet ontspannen. Eén keer heb ik alleen gereden van Wageningen naar mijn ouders. Giorgio was op oefening en ik zou naar mijn ouders gaan.
Uit nervositeit heb ik de eerste kilometer zonder gordel gereden, mijn trillende handen vergaten een riem om te doen. Vervolgens heb ik zoveel mogelijk stoplichten en drukke wegen vermeden in de hoop dat ik zo weinig mogelijk medeweggebruikers tegen zou komen. Alweer was daar dat stemmetje ‘wat zullen die mensen wel niet denken van jouw rijgedrag?’ Heelhuids kwam ik aan en ook kwam ik weer thuis. Maar hoe? Ik heb geen idee. In elk geval met een lijf vol stress en ongemak.
Het was en is mij duidelijk dat deze instructrice beter in een magazijn kan werken, zonder mensen. Zal ze beseffen wat voor impact ze kan hebben op iemand zijn of haar leven? Ik heb een paar mensen gesproken die ook bij haar gelest hadden en sommige herkenden zich heel erg in mijn verhaal. Ook zij gingen misselijk van de buikpijn elke week weer rijden, in plaats van dat ze er plezier in hadden.
Middelvinger
Daarna werd ik ziek en kreeg ik door de jaren heen medicatie die mijn reactievermogen verminderen. Ik zou heel graag weer een keer een paar lessen willen nemen om over die drempel te stappen en mijn zelfvertrouwen in het verkeer op te krikken, maar ik twijfel zo door die medicatie.
Ook heb ik soms momenten dat mijn hartritme niet helemaal lekker loopt waardoor ik wat duizelig en slap word. Wat nou als ik dat tijdens het rijden krijg? Tel daarbij het auto ongeluk van mijn broer op en je begrijpt wel dat ik er misschien nog niet helemaal klaar voor ben. Maar ooit…ooit dan rijd ik weer gewoon auto en rijd ik even langs de autorijschool met mijn raampje open. Toeteren en middelvinger in de lucht.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (16)
Zo, wat een loeder van een instructrice heb jij gehad zeg! Walgelijk gewoon. Ik herken het wel een beetje. Mijn eerste instructeur was een hork van een vent maar mijn 2e instructeur van een andere rijschool heeft me met veel geduld gecoacht naar het gewilde papiertje. Maar mijn zelfvertrouwen was wel weg…
Na veel bloed, zweet en tranen en een eigen auto waarmee ik wel naar mijn week moest rijden gaat het nu op de automatische piloot. Natuurlijk speelt er bij jou veel meer, maar dat gun ik jou ook ooit!
Ik was ook heel zenuwachtig in de auto toen ik.mijn rijbewijs net had.. Nul zelfvertrouwen en bibberen in de auto en dit bleef jaren zo.. Ik had zelf geen auto en als ik soms in de auto van mijn moeder reed en later in die van mijn (toen nog) vriend was ik als de dood dat ik iets kapot zou maken of dat er iets zou gebeuren.. Zo heb ik jaren amper gereden. Een paar jaar geleden was ik het zat en hebben we een klein autootje voor mij gekocht – ik had het idee dat dat moest helpen. En dat deed het ook! Ik ben er nog biet helemaal overheen maar nu rij ik zelfs af en toe in Michiel’s auto (Mitsubishi Outlander) – al is het nog wel en dingetje om die te parkeren haha
Zo herkenbaar dit! Na 5 jaar en drie instructeurs verder pas mijn rijbewijs gehaald. Dankzij mijn 1e en 2e instructeur ben ik zo onzeker gemaakt! Inmiddels rij ik nu 2 jaar rond, en ben een stuk zekerder van mijn zaak
Zelfvertrouwen in autorijden krijg je door het gewoon te doen, proberen, fouten maken en weer verder gaan.
Gun je zelf een paar lessen met een prettige instructeur en beslis dan wat je gaat doen.
Ik zou zeggen…..Doen! Kom voor jezelf op !
Herkenbaar, ook mijn 1e rij instructeur, een ongeduldige hork heeft het totaal bij mij verpest, ook heel streng en nare dingen zeggen.
Ben van de 1 op de andere dag overgegaan naar een individuele rijschool gegaan van een jongeman van rond de 28, heel relax en lief.
Maar toch.. die enorme verkeerde start heeft het helemaal verpest. Ik heb amper gereden in onze auto al die jaren ook omdat ik niet kon wennen in een klein koekblik met heel vervelende koppeling. (ja ik geef gewoon niet mezelf de schuld hoor van dit alles… 😉 )
Nu de auto kapot (yes!!) en gaan we op zoek naar een mooie auto met automaat, anders rijd ik gewoon echt niet !!
Ik voel me een debiel maar dat vlotte schakelen lukt me gewoon niet… 😛 en schakelen en op de weg letten hoe dan!!! (?!) haha..
Jeetje wat heftig zeg, dat iemand zo iets leuks en bijzonders zo tot een hel kan maken. Die instructrice had er niet eens mogen zijn. Jij kunt het en je moet je niet aan het twijfel laten brengen door iemand die zelf geen plezier heeft! Ik heb nog geen rijbewijs en vind het best eng om er aan te beginnen. Waarom dat weet ik niet.
Wat bizar dat zo iemand les kan geven. Maar je bent toen geslaagd, in een keer dus je zult het hoe dan ook goed kunnen. Ik hoop dat je ooit voor jezelf die knoop kan doorhakken en bij een goede rijschool je vertrouwen terug krijgt.
Mijn eerste keer lessen was niet fijn. Ik woonde in Arnhem en tsja drukte en een hoop opletten. Ik besloot geen lessen te nemen. Ik was 18 en voelde dat ik er niet klaar voor was. Toen ik ging samen wonen besloot ik in Lelystad het weer te proberen. De eerste les merkte ik dat ik eraan toe was en in Lelystad is het verkeer niet echt druk waardoor het allemaal vrij makkelijk ging. Toen ik de eerste keer in Arnhem/Nijmegen enz reed vond ik het vreselijk. Zoveel verkeer, overal op moeten letten bah. Maar inmiddels rijd ik met plezier. Heb al bijna 3 jaar geen auto meer dus veel rijd ik niet, ook vanwege de medicatie en gezondheid, maar als ik rijd voelt dat goed 🙂
Wat een rot instructrice had jij zeg. Jemig. Er bestaan ook lessen in een simulator. Dat is misschien een idee om mee te beginnen?
Wat een vreselijk mens. Die had er zelf geen plezier in. Ik zeg, bel een rijschool, leg het uit, of laat ze dit lezen en neem een paar lessen om je zelfvertrouwen op te krikken. Ze laten je heus niet zomaar slagen hoor! Als het tenminste kan en mag met je medicijnen natuurlijk!
Ik had eigenlijk nooit gedacht dat iemand anders het autorijden zo het tegenovergestelde kan ervaren als ik. Wat dat aan gaat liggen onze ideeën over autorijden ver uit elkaar. Ik hou juist van autorijden. Als ik weg loop bij mijn werk denk ik yes, lekker deuntje op en lekker rijden! Gaan met die banaan. Zelf hou ik dus ook niet van mensen die niet doorrijden. Ik rij auto voor de ontspanning. Vroeger toen ik net mijn rijbewijs had maakte ik regelmatig gewoon een blokje om met de auto. Gewoon omdat ik dan auto kon rijden. Mijn schoonzus daarentegen heeft een beetje dezelfde ervaring als jij met auto rijden. Ik denk dat iemand je gewoon moet vertellen dat je er goed in bent. Goed in iets zijn betekend niet uitmunten, uitstekend of excellent. Een auto is een vervoermiddel en daar hoef je echt niet de schoonheidsprijs voor te halen. Het brengt je slecht van a naar b. Daarmee zeg ik niet dat het gevoel dat jij er bij hebt onzin is, maar dat het voortkomt uit het feit dat mensen je ontmoedigen. Zolang jij gelooft dat je iets kan, dan kan je het ook. Ik hoop dan ook echt dat je zo nu en dan een ritje maakt, al is het maar een kleintje!
Jeetje wat heftig, en wat ontzettend naar dat auto rijden zo een nare smaak heeft gekregen, terwijl het juist zo mooi kan zijn. Ik vind het al heel dapper dat je denkt aan het nemen van enkele lessen voor je weer in de auto stapt! Super stoer is dat. Hopelijk mag jij ooit heel veel plezier gaan beleven in het auto rijden. Je kunt het meis!
Wat erg dat je zo rijles heb moeten krijgen. Mijn moeder heeft jarenlang rijles gegeven aan mensen met beperkingen en mensen die een angst hadden ontwikkeld door welke reden dan ook op de weg. Dus mocht je weer willen rijden misschien weet ze nog wel iemand voor je of wil ze met je de weg op want het is je gegunt om te kunnen autorijden en te van kunnen genieten.
Dat klinkt echt vreselijk! misschien helpt het om nog eens een rijlesje te nemen, gewoon zodat iemand die er verstand van heeft je kan vertellen dat je het goed doet.
Vreselijk zulke mensen. Ik had precies hetzelfde, Ik heb zelf een keer met tranen in mijn ogen gereden tijdens rijles. Op mijn 18e haalde ik mijn rijbewijs, maar veel rijden durfde ik niet. 2016 was het jaar dat ik het moest overwinnen en ik ben zo blij dat het me is gelukt. Pas toen mijn man op vakantie was en ik de auto langere tijd voor mezelf had en ik het alleen is kon gaan proberen. Zo stom dat mensen zo´n impact kunnen hebben. Ik hoop heel erg voor je dat je het ook mag overwinnen!
Wat vervelend dat die instructrice zo’n negatieve impact heeft gehad. Wel een goed idee om weer eerst lessen te gaan nemen om wat meer zelfvertrouwen te krijgen. En wees dan maar heel kieskeurig met het uitzoeken van een fijne instructeur!
[…] gebruik die gevaarlijk kunnen zijn in het verkeer is autorijden op dit moment niet veilig. Ook schreef ik ooit al eens over mijn vreselijke instructeur die mij heeft leren rijden 12 jaar geleden. […]