Marjolein Keuning vertelde laatst in een interview over het verliezen van haar moeder. Ze was intens verdrietig en het verlies voelde als een fundering die was weggeslagen. Dat bracht mij aan het denken. Want…wie ben ik zonder mijn moeder?

Stuk fundering weg

Mijn hele leven was zij er. Vanaf het moment dat ik ontstond tot het moment dat ze overleed toen ik 32 was. 32 jaar lang was zij de helft van mijn stevige fundering, in voor en tegenspoed. Soms botsten wij (dat krijg je met hetzelfde karakter) maar meestal waren wij twee handen op één buik.
Ik kon altijd op haar rekenen. Ze ontfermde zich over mij zoals een moeder hoort te doen. Zij was de warme en veilige vleugel van een eend, ik was het kuikentje. Ik verliet meer en meer haar vleugel, maar kon er altijd weer onder kruipen als het nodig was. Die vleugel was er dag in dag uit, overdag en ‘ s nachts.

Nu ontbreekt die vleugel deels. Ik kan natuurlijk altijd onder die van mijn vader schuilen. Deze voelt net zo veilig. Maar moedervleugels, die voelen toch anders, niet uit te leggen. Zonder moedervleugel voelt het alsof ik wat meer blootsta aan gevaar en veel alleen moet doen. Ik wankel wat op mijn benen alsof ik opnieuw moet leren lopen. Ik kan het wel, maar het is gek en voelt onzeker.

Ik kon haar jaren lang mijn moeder noemen. Ze was er, bijna vanzelfsprekend. Zij heeft mij laten inzien dat behalve die liefde, niets vanzelfsprekend is. Vrijheid niet, rijkdom niet, gezondheid niet. Ik koester alles wat zij niet vanzelfsprekend vond.

Nu ben ik ‘de vrouw’

Terwijl ik in de spiegel kijk bedenk ik mij dat de vrouw die ik zie, steeds meer mijn moeder wordt. Ik heb haar lach en een beetje haar neus.
Mijn dunne benen heb ik van haar, zo ook de ‘bags under my eyes’. De droge humor, nieuwsgierigheid en zorgzaamheid heb ik aan haar te danken. Ik word steeds meer mijn moeder, steeds meer ‘ de vrouw’ tegen wie ik zo opkeek. Zij was mijn voorbeeld en nu word ik het zelf.

Ik ben moeder van een geweldig mooi en lief meisje. Toen mijn moeder er nog was, was ik het ook. Maar nu lijkt het alsof ik meer en meer moeder ben. Ik ben ‘de vrouw’ met de vleugel, met wijsheid en raad.
Wanneer ik typische ‘moeder vragen’ heb zal ik ze zelf moeten beantwoorden. Er is geen vrouwelijke achterban, geen vlekken-expert. Ik zal het allemaal zelf moeten doen.

Sterker maar ook fragieler

Dat zelf moeten doen zonder moeders vleugels voelt onwerkelijk, maar maakt je dubbel zo sterk en zelfstandig. Zonder mijn moeder ben ik nog steeds een dochter, zonder de vleugels van mama.
Maar behalve sterker maakt zo’n gebeurtenis je nog fragieler. Althans, het maakt je bewust van het feit dat alles zo fragiel is. De mens, het leven, het idee dat alles oneindig is en maakbaar. Als kind dacht ik nooit, maar dan ook nooit na over het feit dat mijn ouders ooit een keer zouden wegvallen. Want…papa’s en mama’s blijven voor altijd. Toch?

Helaas is dat niet de werkelijkheid en helaas heb ik mijn lieve mama niet als oud vrouwtje van 90 rond kunnen duwen in een rolstoel, opzoek naar een kop koffie.
Mijn voorbeeld en stuk fundering is nu overal, maar ook nergens. Niet meer tastbaar of voelbaar. En daarom ben ik maar al te blij met het feit dat ik steeds meer op haar ga lijken. Ik word nu ‘de vrouw’.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?