Opa’s en oma’s sterven. Oude mensen horen dood te gaan. Het is verdrietig, maar aangezien er een heel leven is geweest te accepteren. Het hoort hij het leven, het is goed. Op dat moment vertrouwen we erop dat ook wij doodgaan als we oud zijn. Zittend op een stoel voor het raam, terugblikkend op ons leven en wachtend op het einde. Maar wanneer je kennis maakt met een onverwachts verlies is dat vertrouwen in het leven ineens verdwenen.
Een psychische shock, ook wel een acute stress stoornis genoemd is een situatie waarbij er verdoving optreedt. Op het moment dat de situatie plaatsvindt ervaar je geen emoties. Je leeft in een roes, ervaart alles in een waas, je bent vlak en emotieloos. Na een tijdje, wanneer het ‘gevaar’ is geweken, beleef je die emoties met terugwerkende kracht. De traumatische ervaring en de beelden die daarbij horen spelen als een soort film af in je hoofd. Daarbij kan ook angst een grote rol gaan spelen.
Nooit heb ik er zoveel last van gehad. Ook niet toen ik zelf bijna dood was twee jaar geleden. Bewuster ben ik geworden van het feit dat het leven fragiel is, maar angstig niet. Misschien omdat het mijzelf betrof, in plaats van iemand om mij heen. Ik weet niet hoe het was om aan dat ziekenhuisbed van mij te zitten, wel om bij de uitvaart van mijn broer te zijn. Oog in oog met een kist waar iemand in lag die er niet in hoorde. Die er de week ervoor nog was, die geen flauw benul had van dit alles. Ineens was het vertrouwen in het leven weg. Dat gevoel van fragiel zijn maakte plaats voor onrust en angst.
Ik betrapte mijzelf voor het eerst toen ik na die bewuste 5 november Sarah naar het KDV liet gaan. Voorzichtig en beschermend ben ik altijd geweest, maar terwijl zij op de opvang was deed ik geen oog dicht. Zenuwen gierden door mijn lijf, mijn hart klopte in mijn keel. Gaat het wel goed met haar? Stel dat ze stikt in het fruit dat ze straks krijgt? Of in haar boterham? Of dat ze een dodelijke val maakt van de glijbaan? Het leven leerde mij niet zo lang daarvoor dat het ineens op kan houden. Dat er geen garantie is dat je oud wordt. Dat iemand zomaar ineens weg kan zijn. Ik had er geen vertrouwen meer in en was bang dat er weer iemand zou worden afgenomen.
Zo erg als ik het de eerste maanden had is het nu niet meer, maar het is er soms nog wel. Ik probeer op de dagen dat ze naar het KDV is afleiding te zoeken, bezig te blijven. Niet de denken aan wat er zou kunnen gebeuren en om Sarah te verliezen. Ik ben zo opgelucht dat het een stuk minder heftig is dan de eerste weken in november. Toen zag ik elke nacht weer, op het moment dat ik mijn ogen sloot, Sarah stikken, aangereden worden en door de lucht vliegen. Mijn kleine meisje ook ineens afgepakt en weg.
Ik ben mij ervan bewust dat dit alles hoort bij een shock, een onverwachts verlies. En dat het langzaam afzwakt en wegebt en misschien straks door de EMDR ook wel minder wordt of zelf helemaal weggaat. Sarah kan ik nou eenmaal niet in een glazen doosje doen of wikkelen in bubbeltjesplastic. Maar het komt goed, dat vertrouwen komt terug. Het leven heeft mijn vertrouwen geschaad en zal mij eerst moeten bewijzen dat ik het mis heb.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (9)
Het is nogal heftig dat je zomaar ineens je broer bent verloren. Dat hoor je niet mee te maken, hij had inderdaad heel oud moeten worden. Ik hoop dat de EDMR je helpt. Het gevoel van in shock te zijn heb ik zelf ook meegemaakt bij de bevalling van mijn zoontje. Ik hoop het nooit meer mee te maken.
Het relies van je broer is echt verschrikkelijk en logisch dat het je zo aan het denken zet. Hopelijk kom je goed door het verwerkingsproces heen en krijg je we een beetje vertrouwen in het leven!
Het verlies van je broer is ook een hele heftige gebeurtenis. Hoe naar ook je reactie is eigenlijk heel normaal. Ik hoop op een goed verwerkingsproces. Ik herken het om in shock te verkeren en hoe graag ik je ook anders had willen vertellen, EMDR heeft bij mij helaas verkeerd uitgepakt. Gelukkig zijn er ook veel mensen die er wel baadt bij hebben en hopelijk hoor jij in dat rijtje.
Ik heb nog steeds hetzelfde door het verlies van mijn moeder. Het is wel minder, maar ik denk niet dat het ooit volledig weggaat.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Het is zo’n heftige gebeurtenis en het lijkt me zo’n logische reactie dat je vertrouwen ernstig geschaad is. Het zal veel tijd kosten, maar met de tijd zal ook het vertrouwen weer toenemen. Langzaam aan. Neem je tijd. Sterkte.
Wat heftig zeg! Hopelijk kan EMDR je helpen. Ik heb zelf ook EMDR gehad en het hielp gelukkig
Ik hoop dat het vertrouwen weer zal toenemen zodat je weer voluit van het leven kan genieten. Heel mooi verwoord hoe je het momenteel aanvoelt.
Heel herkenbaar. Het is de vorige keer onverwachts gebeurt dus dat zou zomaar nog eens kunnen. Verschrikkelijk. Ik denk dat het moet slijten en dat je langzaamaan vertrouwen moet krijgen.
Dat was ook een heftige gebeurtenis. Zoals je zegt, overlijden hoort bij het leven, maar dan wel als je oud en grijs bent en je kleinkinderen gaan trouwen en dergelijke. Fijn dat je die angsten nu minder hebt dan in november. Ik hoop dat de EMDR therapie je hierbij gaat helpen. Geef jezelf er in ieder geval tijd voor.