Lifestyle Random

Wat heeft de dood met jou gedaan?

Een pittig en zwaar onderwerp, misschien wel het zwaarste onderwerp die er is: de dood. Toch is dit een onderdeel van het leven en daar gaat Lifesabout over: over alles wat er in het leven op je pad komt. Het einde van dat pad is voor de meeste van ons nog lang niet in zicht, maar voor een ander misschien wel. Soms zonder waarschuwing of aankondiging. Wat doet dat met je als mens, als je ziet dat het leven zo kwetsbaar is?

Opa’s en oma’s gaan dood, dat hoort mits ze een respectabele leeftijd hebben bereikt. Zonder vervelende ziektes en pijn, maar comfortabel in een warm bed. Dat is de natuur en dat is goed. Ik kwam voor het eerst in aanmerking met de kwetsbaarheid van het leven toen ik mijn ogen opende op de Intensive Care. De dagen nadat mijn beademing werd gestopt en ik hoorde wat er gebeurd was en met name wat er kon gebeuren, werd ik even heel hard met beide benen op de grond gezet. Niet dat ik kon staan na een week lang in slaap te zijn geweest, maar figuurlijk stond ik ineens steviger dan ooit.

DSC_0982

Bewust van je kwetsbaarheid

Natuurlijk kan iedereen onder een bus komen. Je kunt op straat ineens in elkaar zakken of bij wijze van stikken in een appel. Die kans is zeer klein, maar het is er. Toch denk je daar niet over na en dat is misschien ook maar goed. Bezig zijn met wat kán gebeuren bezorgd je rillingen over je lijf en maakt je dag niet leuker. Nadat ik hoorde en las over de kans op overleven met wat mij was overkomen, was dat besef er ineens wel. Statistisch gezien was er een kans van 1 op 2 dat ik het niet had gered. Dat ik dood was in plaats van dat ik mijn dochter weer kon vasthouden. Dat besef gaf mij twee jaar na dato nog steeds een enorm trauma en ook daar is EMDR voor nodig.

Ineens ben je bewust van je kwetsbaarheid. De eerste dagen nadat ik van de IC was bracht mij dat enorm veel angst. Angst voor de nachten, om te gaan slapen en niet meer wakker te worden. Onzekerheid over mijn rol als moeder. Ik was de dans ontsprongen en door het oog van de naald gekropen. Het kan dus echt, ook al ben je nog zo jong.
Anderhalf jaar later werd ik mij wederom bewust van die kwetsbaarheid. Pijnlijk bewust. Dit keer was het niet goed afgelopen, ik verloor mijn broer door een auto ongeluk. Pech, verkeerde plek en verkeerd moment. Het had niet hoeven gebeuren en tot is het gebeurd. Zijn leven hield ineens op zonder dat hij er erg in had. Het kan dus echt, ook al ben je nog zo jong.
Maar dat geeft mij per definitie niet veel meer angst, hoe gek dat misschien ook klinkt. Angst voor de dood bijvoorbeeld had ik soms heel even, maar nu eigenlijk nooit meer. Vooral sinds mijn broer is overleden weet ik dat het goed is op de één of andere manier. Het is in en in triest en verdrietig, maar het is goed. Al hoop ik natuurlijk dat ik dit over een jaar of 50 nog steeds mag denken in plaats van ervaren.

Leermomenten

Ook leerde deze momenten mij om meer en intenser te genieten van alles om mij heen. Alles wat ik zie, ruik, voel, proef en hoor. Mijn zintuigen werken harder dan ooit en niets is meer vanzelfsprekend. Ik geniet e geniet, elke dag weer. Terwijl ik voorheen altijd mijn leven leefde en verder alles vanzelfsprekend vond. De natuur bijvoorbeeld was er, maar meer niet. Nu beleef ik het en geniet ik er van. En dat vind ik toch wel een heel bijzonder gevolg van twee verschrikkelijke momenten. Alles uit het leven halen is iets wat ik mij nu dagelijks besef. Niks uitstellen tot morgen, geen dromen negeren en denken ‘dat komt wel’.  Want het kan gebeuren dat het niet meer komt. Door momenten bijvoorbeeld die ik liever had willen missen, maar die simpelweg zijn gebeurd. Ziekte en een dodelijk ongeval, dat zal nooit meer veranderen dus maken we er maar het beste van. Minder angst, meer genieten. Dat is toch best aardig wat winst!

Herken jij jezelf in dit verhaal? Heeft de dood van een ander iets met jou gedaan?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (9)

  • Ik vind het echt iets heftigs om over na te denken maar soms moet het wel. Nu ik in mijn omgeving veel mensen verlies, zoals opa en oma’s vind ik dat best lastig. Moeilijk om te zien dat ze steeds minder kunnen en dat ze dat zelf ook lastig vinden. Het idee dat ze er niet meer zullen zijn, Brrr,..! Mijn angst voor de dood of dierbaren verliezen zit ook heel erg hoog. Ik denk dat dit ook mede komt door wat je de laatste tijd ook veel op het nieuws hoort! Knap dat je dit zo kan omschrijven!

    Beantwoorden
  • De laatste jaren zijn er om mij heen een hoop relatief jonge mensen overleden aan die vreselijke ziekte. Ook kijk ik vaak naar het programma “over mijn lijk”. Die gebeurtenissen en dit programma, zorgen er iedere keer weer voor dat je je bewust wordt van hoe kort het leven kan zijn. Maar jij hebt het echt van dichtbij meegemaakt. Dat heb ik dan weer niet. Ik kan mij voorstellen dat het voor jou nog weer anders moet zijn. Mooie, sterke blog!

    Beantwoorden
  • Heftig onderwerp inderdaad! Stom is het eigenlijk he, dat de meeste mensen eerst iets heel heftigs mee moeten maken voordat ze intens van het leven genieten. Ik ben zelf, helaas zou ik zeggen, ook zo. Mijn moeder werd al op jonge leeftijd ernstig ziek en ik heb meerdere keren op de IC gestaan om afscheid van haar te nemen. Na die eerste keer kon ik pas écht genieten van alles en iedereen om me heen en nu ze is overleden neem ik niks meer zo lief. We zijn hier op de wereld om te genieten, niet om dingen voor lief te nemen, ook al is het lang niet altijd genieten geblazen als je de mensen die je lief hebt moet missen.

    Beantwoorden
  • Ik ben bang wat het met mijn gaat doen. Mijn vader heeft al 2 jaar kanker en is nu sinds een jaar terminaal verklaard. Hij heeft max 4 jaar gekregen waar er nu al 1 van om is en ik bang ben dat het er geen 4 gaan worden. Het feit dat ik afscheid kan nemen vind ik eigenlijk niet fijn. Al 2 jaar die onzekerheid en tranen wat het met zich meebrengt. Waarschijnlijk zijn er mensen die juist hadden gewild dat ze afscheid konden nemen. Op zich zou ik dat ook fijn vinden , maar niet zo lang.

    Beantwoorden
  • Zo ontzettend herkenbaar. Leven zoveel er te leven valt! En EXTRA genieten van alles om je heen! 🙂 Maar ik denk dat je dat alleen maar kan voelen en begrijpen als je zelf iets hebt meegemaakt.

    Beantwoorden
  • Met name het vooruitzicht van de dood heeft me bewuster gemaakt, toen we hoorden dat mijn vader niet meer beter kan worden. Ik geniet veel meer van de momenten samen en zie ze niet meer als vanzelfspreken. Daardoor zijn er ook minder kleine irritaties en maken we mooie herinneringen samen. ❤

    Beantwoorden
  • Heel herkenbaar. Ook ik heb wat heftige dingen meegemaakt, waardoor de dood ineens erg dichtbij kwam. Eerst was het inderdaad iets voor opa’s en oma’s – nee, voor overgrootvaders en -moeders, want daar had ik er nog drie van, en die zijn tussen mijn 16e en mijn 23e overleden. Inderdaad, in een warm bed, dik in de 90, en we waren erg verdrietig, maar het was goed zo.

    Nadat sinds nog geen twee jaar geleden mijn man een zelfmoordpoging overleefde die hij eigenlijk niet had kunnen overleven, heb ik ergens juist een stukje rust gevonden, al was ook dat een best traumatische ervaring; voor hem, maar ook voor mij! Ik had vanmorgen nog een nachtmerrie, dat iemand van wie ik hield in een kelder verdween en ik er niet bij kon komen. Stukje bij beetje leer ik het verwerken. En een half jaar geleden stierf zijn leidinggevende – die als een soort vader voor hem was – aan kanker. Ook veel te jong, hij was nog maar 56, had een paar opgroeiende (stief-)kinderen die hem nog nodig hadden. Het kwam toch ineens erg binnen: ook in mijn directe omgeving ging het nu niet meer alleen om hele oude mensen. Maar meer genieten van al het mooie in het leven deden we al, en na al die herinneringen van hoe die man kon genieten van ‘al die stomme vogels’ (aldus stiefdochter) doen we dat alleen nog maar meer. Het kan zo ook wél over zijn, en elke minuut die we krijgen is een cadeautje.

    Beantwoorden
  • Er staat bij mij ook een blogje klaar over dit onderwerp, maar wel met een hele andere insteek. Bij mij kwam de dood heel dichtbij toen mijn moeder 2 jaar geleden plots overleed. Je ziet dingen in een ander daglicht, maar toch vind ik het vaak nog heel moeilijk om dingen te relativeren en te genieten. Ook al zou ik dat wel heel graag willen.

    Beantwoorden
  • 2 jaar geleden is de broer van een vriendin heel plotseling overleden. Ik kende die jongen niet goed maar het heeft zeker iets met ons gedaan. Ik probeer nu meer het positieve in te zien en van kleinere dingen te genieten. Klink heel cliché, maar ik probeer me daar echt aan vast te houden

    Beantwoorden

Write a comment