Lifestyle

Ik was vergeten te zeggen dat ik je zo dapper vind….

Dinsdag 5 december. Ik open mijn Twitter in de ochtend en lees wat ik niet had willen lezen. Je bent er niet meer, je bent niet meer op deze wereld. Je hebt zelf besloten om deze wereld te verlaten. Voor jou was hij te boos, te zwaar. Je koos voor oneindig veel rust.

Ik ben er de hele dag van slag van. Want ook al kende ik je niet in real life, we hadden regelmatig leuk contact. We hadden dezelfde humor, hadden allebei een flinke rugtas op onze rug en hielden van bloggen. Ik bewonderde je al vanaf het begin, want je was open en eerlijk over je problemen en depressie. Ondanks dit alles vond je de kracht om boeken te schrijven en anderen hiermee te helpen. Je stond alijd voor een ander klaar, ik kon je nooit betrappen op iets negatiefs.

En je bent jong, je had een hele toekomst voor je. Die zag je echter niet, daarvoor had je te weinig licht. Maar omdat je zo jong was is het extra heftig. Iemand van jouw leeftijd hoort toekomstplannen te maken, geen plannen voor een uitvaart.

Wat moet jij je de laatste dagen voor de dood eenzaam hebben gevoeld. Ook al wisten de mensen om je heen wat je graag wilde, het blijft een beslissing van jou. Het is en was jouw leven en alleen jij weet wat je voelde en dacht. Hoe ongelukkig moet je je voelen dat er nog maar 1 uitweg is voor alles wat je voelt en denkt. Het is onvoorstelbaar, en misschien maar beter ook.

En nu je er echt niet meer bent ben ik er pas achter gekomen hoe bijzonder je was. Dat je de regie van je leven in eigen hand wilde nemen en maar al te goed wist wat je wilde. Niet meer leven was wat je wilde en je pakte dit serieus aan. Jeetje mina….hoe moeilijk en zwaar moet het zijn om te beseffen dat je kiest voor het einde?
Dat het leven zo zwaar is dat je geen uitweg meer kunt vinden, behalve de dood? Je had alles al geregeld: de muziek voor je uitvaart, de rouwkaarten….Het is hartverscheurend om te lezen dat je de volledige regie had over je dood, maar tegelijkertijd bewonder ik je daarvoor. Zoiets heftigs en er dan zo mee omgaan.

Bizar hoevaak blijkt dat mensen geroemd worden na hun dood. Artiesten, politici, kunstenaars…allemaal krijgen ze eindeloos veel waardering wanneer hun laatste adem is uitgeblazen.
Zonde eigenlijk, want degene hoort het niet meer (of wel, het is maar net wat je gelooft/ wil geloven). Zo bleek ook tijdens en na de uitvaart van mijn broer hoe bijzonder hij was. Zoveel mensen die onder de indruk van hem waren, zoveel kennis als hij had, zoveel contacten, droge humor…overal liet hij zijn sporen na.

Hoe fijn zou het zijn om van mensen te horen hoe bijzonder je bent als je er nog bent? Of beseffen we dan nog niet genoeg wat gemist kan worden als degene er niet meer is?
Beseffen we pas wat we missen als het er niet meer is? Of voelt het gek om anderen te zeggen wat je voor je betekent? We blijven natuurlijk Hollanders. Een nuchter volk, tegenwoordig liever online dan real life. Maar goed, je kunt het natuurlijk ook appen. Voor je het weet is het te laat en kun je het alleen nog maar zeggen op een uitvaart, of typen op je blog.

Niet alleen besef je te laat wat iemand voor je betekende, ook zie je wat degene voor anderen heeft betekent. Diepe sporen liet jij achter bij zoveel meer mensen dan je zou denken. Dat is bijzonder om te zien en te lezen…

En nu roem ik jou ook, na je dood. Iets wat ik had moeten doen toen je er nog was. Maar jeetje, wist ik veel dat het zo slecht ging dat je een keuze hebt gemaakt die ik (nog) niet zag aankomen.
Ik vond (en vind) je zo’ n enorme bikkel, iemand die bleef vechten tot het eind. Een inspiratiebron als het ging om doorzetten en schrijven. Tja, ik had het moeten zeggen toen je er nog was. Aan de andere kant weet ik zeker dat je mijn blog gewoon blijft volgen op je mobieltje daarboven.

Je schreef je laatste woorden op het station, terwijl je in de kou stond te wachten op de trein. De trein die jou mee zou nemen naar eeuwige rust. Lieve Celine, bikkel…je hebt nu je rust en vergeten doen we je nooit!

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (5)

  • Prachtig lieve Geer, wat een bijzonder meisje was het, als ik alle verhalen over haar lees. ❤

    Beantwoorden
  • Wat een prachtig stuk over die lieve Celine. Ik vind het fijn dat we met zijn allen zijn om haar te herdenken. Ze was geweldig!

    Beantwoorden
  • Wat ontzettend triest….

    Beantwoorden
  • Hi Geertje, wat een leuk blog heb jij! Echt mooi geschreven. Je kan gelijk merken dat schrijven je passie is dus bedankt voor deze post. Groetjes, Charo van Sukhi | http://www.sukhi.nl

    Beantwoorden
  • Wauw.. Kippenvel. Tranen in mijn ogen. Wat heb je dit mooi geschreven… Dankjewel voor het delen. Ik weet zeker dat Celine daarboven nog lekker zit mee te lezen. Een dag zonder twitter? 🙂
    Ik herken heel erg wat je schrijft. Ze heeft het zo bewust gedaan allemaal… Zo voorbereid. Zo bijzonder. En zoals je zegt, wat moet het ook eenzaam zijn geweest…
    we zullen lieve, dappere Celine nooit vergeten.

    Beantwoorden

Write a comment