Lifestyle Mama

Was ik te naïef in de zwangerschap?

Nuchter zijn we als het goed is allemaal als we zwanger zijn. Maar dan heb ik het over het laten staan van drank en niet zozeer een nuchtere instelling. Ik was beide: ik dronk geen druppel, maar achteraf gezien was ik qua houding behoorlijk nuchter. Helemaal omdat mijn zwangerschap eigenlijk één groot risico was.

Na drie miskramen leek mijn vierde zwangerschap eindelijk goed te gaan met behulp van bloedverdunners slikken en injecteren. Ik had de pijn en de jeuk er zeker voor over, als mijn zwangerschap maar goed verliep en ik een gezond kindje op de wereld kon zetten. Ik wist wat mijn aandoening ongeveer inhield, maar meer ook niet. Ik zag geen risico’s, ik kende ze niet. En dat terwijl je op internet en zwangerschapsfora dood werd gegooid met angst en de ergste en grootste rupturen.

Na twintig weken ging het mis

Halverwege de zwangerschap kreeg ik ontzettende pijn in mijn vingers. Dit bleek naar alle waarschijnlijkheid trombose te zijn in de kleinste vaatjes van mijn vingers. De artsen konden niet zeggen of dit invloed zou hebben op het kindje of de rest van mijn zwangerschap.
Ik injecteerde per dag één spuit extra in de hoop dat erger zou worden voorkomen. De pijn bleef, maar echt ongerust werd ik niet. Mijn kindje groeide goed en ik kreeg regelmatig een echo. Ik voelde haar trouwens weinig bewegen. De placenta zat voor en ik moest het doen met af en toe een duwtje of een draai. Ik wist niet beter.

20131009_110344

Ergens rond de 33 weken, een paar weken voordat Sarah ter wereld kwam met een keizersnede, voelde ik mij tijdens het lezen van een tijdschrift heel raar worden in mijn hoofd. Het werd warm achter mijn ogen, er ontstonden vlekken in mijn beeld en ik kon de letters niet meer zien. Ik raakte in paniek en ging stofzuigen.
Misschien dat even in beweging komen wel goed is, wie weet ligt het kindje op één van mijn vaten in mijn buik? Wist ik veel…Maar tijdens het stofzuigen hield het aan en na een paar hoeken te hebben gezogen op de tast vond ik het genoeg geweest: ik belde in paniek mijn moeder.
Die was er in no time en zij belde de polikliniek in het ziekenhuis, aangezien ik amper nog wat kon zien. Er ontstonden vlekken en strepen in mijn beeld waardoor ik de toetsen op mijn telefoon niet zag. De assistente zou het doorgeven aan de gynaecoloog en ik zou later worden teruggebeld. Gelukkig namen de klachten weer af, maar ik hield er flinke hoofdpijn aan over.
Uren later, ergens in de avond, kreeg ik een nuchtere gynaecoloog aan de lijn. Gezien mijn goede bloeddruk de vorige keer en het feit dat mijn klachten nu weg waren, vond hij het niet nodig om iets te ondernemen. Ik ging vroeg naar bed en was enigszins gerustgesteld. Als hij het zegt, dat zal het wel zo zijn. Wie ben ik?

De weken erna kreeg ik vaker deze klachten. Ook op het werk moest ik soms even weg van het beeldscherm omdat ik weer vlekken zag. De ‘aanval’ eindigde met een fikse hoofdpijn en de rest van de dag had ik er geen last meer van. Wat het dan wel was? Ik had geen flauw idee. Termen als oog-migraine passeerde de revue. Ik hield het daar maar op. Ik vertrouwde op de artsen en op de natuur, terwijl het achteraf gezien helemaal niet goed voelde. Tevens verscheen er een rare paarse vlek op mijn hand wat heel goed bij SLE past. Weet ik nu, toen niet. Ik heb er niets mee gedaan terwijl ik wist dat het niet oké was. Was ik blind? Of was ik bang om te weten wat het allemaal zou betekenen?

Achteraf….was ik te naïef?

De trombose in mijn vingers, die splinterbloedingen onder mijn nagels, de vlekken in mijn ogen…Die vlekken had ook trombose kunnen zijn vertelde de arts mij later. Mijn lichaam was tijdens de zwangerschap al zo heftig aan het protesteren tegen alle hormonen en probeerde dit ook aan te geven. Maar ik nam het voor lief, beet rustig verder op mijn tanden tot de pijn weer even verdween en hield het op onschuldig. Mijn buik groeide en dat was voor mij voldoende om gerustgesteld te worden. Maar jeetje….achteraf…
Ik voelde Sarah af en toe duwen of een beetje draaien, maar herkende niet wat anderen vaak voelden in hun zwangerschap. Geen kung fu in mijn buik, geen gekneusde ribben of geplette blaas. Dat ze het bij 36 weken niet meer fijn had werd wel duidelijk uit het CTG. Maar daarvoor? Hoe heeft ze het daarvoor gehad? Ondanks dat ze op een gezond gewicht werd geschat, keer op keer, werd ze als heel klein gupke van 4 pond geboren.
Ik kan mijzelf wel voor mijn hoofd slaan soms, al weet ik dat het geen zin heeft en dat ik er niets aan kon doen. Maar jeetje achteraf…er waren genoeg signalen dat mijn lijf het helemaal niets vond en dat ik misschien meer onderzoek en zorg had moeten eisen. Achteraf vind ik mijzelf behoorlijk naïef. Maar schuldig voelen heeft geen zin en al helemaal niet achteraf…En misschien was die nuchtere houding op dat moment net wat mijn lichaam nodig had. Geen extra stress, geen paniek.

Hoe was jij in de zwangerschap? Was je heel nuchter, neutraal of juist overbezorgd?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (7)

  • Jeetje wat heftig allemaal zeg. Zeker schrikken achteraf. Ik was tijdens mijn zwangerschap echt overbezorgd. Ik heb nooit de verloskundige gebeld om niks ofzo. Maar ik hield ieder dingetje wat in mijn ogen raar was, nauwlettend in de gaten. Achteraf gezien is dat bij mij dan weer niet nodig geweest. Maar iedereen om mij heen zei altijd, dat ik beter de verloskundige een keer te veel kon bellen dan een keer te weinig.

    Beantwoorden
  • Je bent onwetend en je kan er helemaal niks meer aan doen maar ik snap dat je er nog vaak aan terug denkt! Ik was tussen het neutraal en overbezorgd in. Vaak zat, zat ik bij de verloskundige omdat ik het even niet meer vertrouwde, gelukkig stelde ze mij altijd gerust!

    Beantwoorden
  • Je hoort zulk soort dingen zo vaak, je word met een adviesje afgewimpeld en klaar. Zo bizar, in jou geval is het natuurlijk echt heel heftig.
    Ik was tijdens mijn zwangerschap ook super relaxed, als het met de baby goed ging, ging het met mij ook goed. Ik maakte me nergens druk over. Nu, een na jaar met nog steeds een zwangerschap klacht, had ik gehoopt dat er iemand was die actie ondernam.. helaas pindakaas

    Beantwoorden
  • Ik was totaal overbezorgd. Na een miskraam die helemaal mis is gegaan voor de zwangerschap van ons zoontje, was ik zo bang dat ik helemaal niet meer helder na kon denken en bij alles bang was dat het weer mis was. Achteraf zo zonde want ik heb er echt geen seconde van genoten en alleen maar in angst geleefd.

    Beantwoorden
  • Misschien heeft het je idd wel je leven gered rustig blijven en kalmheid. Hier juist wel naar mijn lichaam geluisterd maar dat telt dan alleen voor de 2e zwangerschap bij de eerste luisterende ik ook niet goed je luisterde naar de dokter en de verloskundige. Bij de tweede wist ik beter ik luisterde naar mijzelf en de gynaecoloog naar mij. Dit heeft vooral het leven mijn zoontje gered waar ik mijzelf nog steeds dankbaar voor ben. Gelukkig dat jullie er ook nog zijn.

    Beantwoorden
  • Ik was best wel relaxed, maar ik voelde me dan ook prima en het ging verder ook gewoon goed, dus dat is absoluut niet te vergelijken met jouw verhaal..

    Beantwoorden
  • Jeetje wat heftig, gelukkig is het wel goed gekomen! Mijn zwangerschap was vrij rustig om het maar zo te zeggen. Goed ik heb de eerste 4 maanden alleen maar overgegeven, maar dit is ‘normaal’, apart van dat had ik niet echt iets bijzonders dus had ik niet iets om overbezorgd over te raken.

    Beantwoorden

Write a comment