Misschien heb je al door dat ik enorm houd van de teksten van Marco Borsato, zo schreef ik een tijdje terug over zijn nieuwe singel ‘mooi’. De videoclip liet zien wat het leven zo mooi maakt en het brengt je terug naar de basis. Een video die mijn broer ook gaaf had gevonden, maar nooit heeft kunnen zien. Gister kwam er uit het niets een nummer voorbij die mij wederom enorm raakte en mij verzekerde dat het oké is om door te gaan met je leven, hoe tegenstrijdig dat ook voelt.
Het is gek, bizar bijna. Het nummer ‘doe wat je altijd deed’ was maandenlang niet af te spelen op YouTube. Hij was verwijderd en de enige manier om te luisteren was het nummer kopen. Dat heb ik niet gedaan. Gister zat ik achter de computer een blogje te schrijven met een muziekmix van YouTube op de achtergrond. En ineens was daar dat nummer…
De eerste weken na 5 november stond alles stil, terwijl de wereld doorging. Hoe vaak ik wel niet heb gedacht dat het leven voor altijd zo stil zou moeten staan, dat niets door mocht gaan.
Het liefst wil je dat ook want niets is meer hetzelfde. Maar diep van binnen weet je dat het niet verstandig is en dat het onmogelijk is om alles voor altijd stil te laten staan. En ook lijken alle positieve emoties never nooit meer haalbaar, niet meer toegestaan. Lachen, mag dat nog wel?
Huil als je huilen moet,
laat je tranen maar vrij.
Maar als je weer lachen kan,
hou je niet in voor mij.
Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst de slappe lach heb gehad dat ik bijna naar het toilet moest rennen. Dit moet dus heel lang geleden zijn geweest. Ik houd van lachen, maakte een ander altijd aan het gieren en zag overal de humor van in. Dat ben ik nu al een paar maanden kwijt, ik ben dus eigenlijk mijzelf kwijtgeraakt samen met mijn broer. Het is niet alleen dat het nu niet lukt, maar ik voel mij er soms ook schuldig over het feit dat er een kleine glimlach verschijnt als ik iets lees of hoor. Is dat wel oké? Mag het weer? Vanaf wanneer mag je eigenlijk weer lachen na een rouwperiode?
Het is gek om na zo’n zwarte periode weer ergens van te kunnen genieten, een grappig verhaal binnen te kunnen laten komen of mondhoeken te voelen optrekken. Het is vreemd om niet meer als een zombie naar een comedyshow te kijken, maar daadwerkelijk de grappen te snappen en te waarderen.
Bizar is het om te bedenken dat die slappe lach niet kilometers meer van mij vandaan ligt, hij staat op de loer en kijkt naar mij uit. Ik kijk ook naar hem uit, maar voel mij er toch wat ongemakkelijk bij.
Is het wel goed dat ik weer kan lachen? Of mag ik dat nog niet doen? Er staat natuurlijk geen termijn voor en verboden is het absoluut niet.
Ik weet zeker dat het juist een goed teken is dat je weer zicht hebt op de leuke dingen in het leven en dat je het weer kunt binnenlaten. Maar zoals ik al zei, ongemakkelijk voelt het wel. Soms voelt het als verraad, maar ik hoop snel dat het voelt als een cadeautje. En om nog even op de titel terug te komen: het is niet dat we weer mogen lachen maar we moeten lachen, dat is iets wat zeker is.
Comments (11)
Het zou prachtig zijn als je weer kan lachen. Dat zou je broer ook gewild hebben. Er staat geen periode om te mogen rouwen, iedereen is anders. Ik denk dat er een deel van jou weg is, omdat je misschien zo’n intense band had met je broer. Je hebt ook geen afscheid van hem kunnen nemen, maar hij is zo plotseling uit je leven weggerukt. Dat maakt het misschien alleen nog maar moeilijker. Ik denk dat het verdriet nooit zal slijten, hoe kan dat ook anders wanneer er een dierbaar iemand overlijdt. Maar ik hoop voor jou dat die hele scherpe randjes een stukje afgeschuurd worden en dat je op een dag weer kunt lachen. Het is je gegund.
Ik hoop dat je snel weer een keer de slappe lach mag hebben! Snap dat dit echt zijn tijd nodig heeft, maar hopelijk is het moment snel daar.
Heel erg mooi geschreven! Ik ben (gelukkig) nog nooit iemand van zo dichtbij verloren dus ik kan me niet helemaal in jouw situatie verplaatsen. Wel kan ik me voorstellen dat het enorm moeilijk is en dat je voor je gevoel nooit meer kan lachen en genieten van het leven. Ook al duurt het misschien nog even voordat je echt weer de slappe lach hebt, dit moment gaat zeker terugkomen. Dikke knuffel!
Wat fijn dat het lachen weer op de loer ligt om in jouw woorden te spreken. Weet dat het mag en dat je de tijd mag nemen. Je broer zal vast en zeker heel erg blij zijn met deze ontwikkeling. Helaas zal het verdriet nooit weggaan, wel slijten. Ik hoop dat de mooie herinneringen in jouw hart mogen voortleven, je juist lachend terug zal kijken en met een lach de toekomst mag betreden .
Toen ik mijn moeder verloor, dacht ik dat ik nooit meer kon lachen uberhaupt. Maar er gaat tijd overheen en vanzelf ga je weer lachen om dingen. De eerste paar weken liep ik rond als een soort verdrietige zombie, maar we zijn nu 5 jaar verder en ik heb alweer ontelbaar vaak de slappe lach gehad! Geef het tijd! Komt goed!
Wat een mooi geschreven stuk weer Geertje. Toen mijn vader was overleden ben ik er eigenlijk helemaal niet zo bewust mee bezig geweest. Totdat ik mezelf een half jaar later heel hard hoorde lachen. Op een feestje ter ere van het dertienjarig huwelijk van mijn zus. Het twaalf en half jarig huwelijk hebben we nooit gevierd omdat mijn vader toen op sterven lag. Op 1 of andere manier moest het zo zijn. Voor mij ook een teken dat we door konden gaan, en dat hij er denk ik ook bij was.
Voor jou zal het waarschijnlijk ook op een heel onverwacht moment komen. Maar ik vind het prachtig dat je de slappe lach al wel voelt “kriebelen”. Ik gun hem je weer van harte.
Ik stel me zo voor dat je moeder blij zou zijn geweest dat je je lach terug gevonden hebt.
Ik kan me alleen maar een hele blije broer in de hemel voorstellen dat zijn zusje weer lacht! En je lach staat je zo mooi ❤
Herkenbaar. Voel mij soms schuldig als ik vrolijk doe, wat compleet achterlijk is.. Mijn vader zag mij altijd liever lachen dan huilen, dus waarom nu niet? Hij is nu bijna een jaar er niet meer..tijd gaat hard maar ik rouw nog. Deze week een beste vriend verloren van mij man..wat doet dat weer pijn, maar denkend aan zijn prethoofd..komt onze lach ook wel terug uiteindelijk 🙂 We rouwen op ieder ons eigen manier. Veel liefs
Wat een mooi stuk! De eerste keer dat ik weer hardop lachte na het overlijden van m’n man, kan ik me nog heel goed herinneren. De bevrijding van het lachen, het ‘schuldgevoel’ dat er gelijk op volgde… Op het weer voelen, het weer geraakt worden door iets zo triviaalst (zeker vergeleken met de dood). Maar ook door het niet-voelen van de periode ervoor; het niet-leven, er niet uithalen wat er in zit. Waardevolle tijd die mij, ons, wel was gegeven door m’n vingers laten glippen….
Mooie reactie, dank je wel!