Elke dag voel ik mij weer gevleid maar toch ongemakkelijk. Een stortvloed aan complimentjes, omdraaiende mensen en heel veel  ‘ahh’s kijk dat toch eens’. Nee, het gaat hier logischerwijs niet over mij, maar over mijn dochter. Mijn mooie dochter die nu nog geen besef heeft van alle opmerkingen en nog keurig in haar schoenen loopt.

Toen ik zwanger was van Sarah fantaseerde ik dagelijks over hoe zij er uit zou zien. Wat voor haar zou ze hebben? Zwart stijl haar of krullen? Blijft haar huid heel licht of juist heel donker? Hoe zou haar uitdrukking zijn op haar gezicht? En zal ze een echt meisje-meisje zijn of krijgt ze jongensachtige trekjes?
Dat ze een halfbloedje zou zijn wisten we natuurlijk vanaf het begin, maar hoe ze er uit zou zien en zou ‘opdrogen’ blijft een gok en verrassing. Een aangename verrassing achteraf, want mooier kon ze niet worden.

Je eigen kindje is het allermooiste kindje van de hele wereld, geen twijfel over mogelijk. Ook al kijk je soms naar een kindje dat er niet zo heel knap uit ziet (op zijn zachts gezegd…), jouw kindje is de allermooiste en gewoon perfect. En dat is geweldig, want verliefd zijn op je eigen kind is zo’n fijn gevoel.
Bij Sarah heb ik dat verliefde gevoel meer en meer, ik kan mij geen mooier en liever meisje wensen. Gekscherend hoor ik nog iemand zeggen ‘als je met een donkere man trouwt, krijg je mooie kindjes’. Ik geloof nu pas dat ze gelijk had. Maar niet alleen ik kijk vaak vol verbazing naar haar (heb ik dat echt gemaakt?) ook mensen op straat kijken hun ogen uit. Soms bijna letterlijk. Dagelijks. Meerdere keren per dag.

Sarah valt op door haar enorme bos zwarte pijpenkrullen, haar grote donkere ogen met lange wimpers en een karamelkleurige huid. Tel daarbij een eigenwijze blik met de meest lieve lach bij op en je hebt de aandacht van bijna iedereen die je voorbij loopt. In de winkel stoppen mensen, tikken ze hun partner aan en wijzen naar Sarah. Of ze komen naar je toe om te zeggen dat je kindje zo mooi is. Vanuit alle hoeken hoor je wel een ‘ahh’. Een onwijs compliment, maar ook heel erg ongemakkelijk. Af en toe is het heerlijk om te horen dat een ander je kindje ook mooi vindt, want wie wil nou niet horen dat je een prachtig kindje hebt? Maar dag in dag uit wordt gek en ongemakkelijk, ook al waardeer ik het enorm.

Wij voelen ons gevleid ondanks het ongemakkelijke en Sarah heeft er nu nog geen besef van. Maar over een aantal jaren natuurlijk wel…en dan? Hoe zal ze dat oppakken? Zal ze het gewoon gaan vinden? Vervelend vinden? Zal het iets doen met haar zelfbeeld in positieve zin? Of té positieve zin?
Ik hoop natuurlijk dat ze het fijn zou vinden om te horen, maar dat ze wel in haar schoenen blijft lopen. Dat ze niet rond gaat lopen met een gevoed eigendunk door haar omgeving. Ik hoop dat ze lekker zichzelf blijft en haar eigen beeld kan vormen.

Nogmaals: het is een enorme eer om zo vaak te horen dat je kindje zo prachtig is. Het maakt ons nog trotser dan dat we al zijn.  Het gaat mij met name om dat ongemakkelijke…Ogen die je volgen, mensen die zich omdraaien als je met je dochter aan de hand door de winkel loopt. Het voelt gek, al is het goed bedoeld door iedereen. Maar eerlijk is eerlijk: zoveel liever mensen die omdraaien om te kijken naar mijn mooie meisje, dan je gekwetst voelen omdat je kindje er anders uit ziet dan anderen. Of omdat je kindje gehandicapt is…Wat zal dat moeilijk zijn.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?