Ongewenst kinderloos is een veel gehoorde term. En helaas zijn er vandaag de dag veel stellen die ongewenst kinderloos blijven. Door vruchtbaarheidsproblemen, gezondheidsproblemen of anders. Maar er is ook een zogenaamde secundaire kinderloosheid. Dan is er wel sprake van een gezin met kinderen, maar niet het ‘gewenste’ aantal. Ook wij zijn secundair kinderloos.
Zoals veel vaste volgers wel zullen weten is hier ook sprake van secundaire kinderloosheid. Door de complicaties na mijn zwangerschap is een nieuwe zwangerschap afgeraden. En ook al was het niet afgeraden, ik weet niet of ik het überhaupt nog wel aan zou durven. Ons gezin blijft kleiner dan gewenst. En ook al hebben we een fantastisch mooi kindje, er is toch sprake van secundaire kinderloosheid. Oftewel: een onvervulde tweede kinderwens.
Toen ik net hoorde dat ik nooit meer zwanger mocht worden was ik heel even in een soort ontkenningsfase gevolgd door gevoelens van woede. Ik was kwaad op de wereld, kwaad op alles en iedereen. Het was oneerlijk ook al kreeg ik een eerlijk antwoord van de arts. Waarom ik? Hoe nu verder? Na een periode van woede en verdriet landde het nieuws langzaam maar zeker. En nu komt er een soort van rust, het gevoel dat het ‘goed’ is. Ook al blijft het oneerlijk, ik wil vooral kijken naar wat we wel hebben.
Toch deden dat soort opmerkingen mij weleens pijn. ‘Wees blij dat je een gezond kind hebt’. Hoe vaak ik dit wel niet heb gehoord. Wat denk je, dat wij ons niet gezegend voelen met een prachtig gezond kind? Dat we niet enorm trots zijn en blij zijn met hoe het is afgelopen? Het feit dat je al één, twee of meerdere kinderen rond hebt lopen betekent nog niet dat je er niet verdrietig om mag zijn. Je mag voelen wat je voelt, of je nou boos bent, teleurgesteld bent of verdriet voelt…het mag.
Langzaam slijt die woede en het gevoel dat het oneerlijk is. Langzaam accepteer ik dat het nou eenmaal zo is en niet zoals ik had verwacht of zoals ik zou willen. Toch blijft het soms ook moeilijk wanneer ik nieuwe zwangerschapsaankondigingen lees. Wanneer ik zie dat andere stellen wel hun gezin kunnen plannen en vormen naar wens. Er lijkt de laatste tijd een ware babyboom te zijn met ook veel tweede of derde zwangerschappen. Dat is soms even slikken alhoewel ik tegelijkertijd ook ontzettend blij ben voor degene die weer zwanger is.
Maar dan komt de positieveling in mij weer naar boven: kijk eens wat we wél hebben. Ze is zo ontzettend goed gelukt, ze is zo leuk. Ze is met recht een wonder na al die miskramen en ik ben zo dankbaar dat de zwangerschap goed is afgelopen. Het had zo anders kunnen gaan aangezien ik haar had kunnen verliezen. Ze is zo sterk, zo grappig, zo mooi en zo gewenst. Nooit zal ik haar het gevoel willen geven dat ze niet ‘genoeg’ zou zijn. Want dat is ze wel, ook al hadden we zo graag haar een broertje of zusje willen geven.
Één ding had ik graag gewild: dat ik dit tijdens de zwangerschap van Sarah al had geweten. Ook al was dat onmogelijk, het zou mij ‘verplichten’ om alles uit die zwangerschap te halen. Ik heb enorm genoten van de magische momenten, maar als ik had geweten dat deze zwangerschap ook meteen de laatste zou zijn, had ik bijvoorbeeld een mooie fotoshoot laten doen. En een 9 maanden dagboek bijgehouden, veel buikfoto’s gemaakt…
Ik ben heel benieuwd hoe het in de toekomst zal gaan wanneer zij in de gaten krijgt dat andere kindjes vaak wel een broertje en/of zusje hebben. Of ze er naar zal vragen of niet. In elk geval ben ik ervan overtuigd dat zij zoveel liefde van ons krijgt, dat ze de liefde van een broertje of zusje nooit zal missen. Ik zal haar eerlijk vertellen over de reden dat…en over wat ik voelde aan woede en verdriet. Maar ook dat ik er voor haar wil zijn in plaats van dat ze haar moeder kan verliezen na een nieuwe zwangerschap. Sarah is mijn alles en alles is genoeg.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (24)
Ah wat een mooie foto zeg van jullie drietjes! <3 Genieten mag met zo'n knap meisje aan je zij!
Iedereen heeft natuurlijk z’n eigen referentiekader. Ikzelf heb geen kinderen want nog geen partner en dan durf ik inderdaad wel denken ‘zij heeft er tenminste eentje’. Dan kijk ik alleen maar naar mezelf en denk niet aan hoe jij je daar bij voelt.
Een vriendin heeft ook een dochtertje en verlangt heel erg naar een tweede kindje, maar haar man wil niet. Zij vindt dit ook erger dan stellen die geen tweede kindje hebben omwille van medische redenen want dat lijkt makkelijker om je bij neer te leggen. En zo heeft ieder zijn eigen bagage. Maar rouwen om dat kindje dat niet meer komt mag natuurlijk altijd, wat anderen ook zeggen of denken.
Je hebt helemaal gelijk hoor, liefs!
Wat een mooi open stukje. Ik kan me wel voorstellen dat het moeilijk is om niet nog een kindje te mogen krijgen, ook al heb je er al een. Dat is een gevoel, en die heb je nu eenmaal. Ik vind het wel goed dat je dit bespreekbaar maakt. Misschien denken sommige mensen dan eens wat beter na voordat ze er van allerlei stomme uitspraken ‘uitflappen’.
Een kinderwens, is een kinderwens.
Of deze nou primair, secundair of tertiair is, als je een baby wil en het lukt/kan niet dan doet dat pijn.
Ik heb een primaire onvervulde kinderwens en hoe blij ik ook ben voor de ander, vaak ben ik ook gewoon even echt verdrietig om mezelf.
Ik ben blij voor je dat woede en verdriet langzaam slijten en dat je er positief in kan staan. 🙂
Sarah lijkt me een heel (eigen)wijs en bijzonder meisje!
Dikke kus!
Snap je gevoel. Het lastigste vind ik om te zien dat lotgenoten wel het risico durven nemen met nog een zwangerschap en dat het dan nog redelijk goed uitpakt ook. En dat bedoel ik niet lullig naar hun, ik gun ze al het geluk van de wereld. Maar het maakt wel dat ik denk: had het bij mij misschien dan ook goed uitgepakt? Had ik het niet gewoon moeten proberen?
(Is in mijn geval overigens wel iets anders dan bij jou wat betreft de risico’s, ik zou ‘alleen maar’ wat meer invalide worden.)
Hoi Geertje,
Ik volg je al een tijdje via instagram en facebook, je raakt me enorm met je stuk van vandaag. Ikzelf ben ongewenst kinderloos, tijdens mijn eerste huwelijk een zwaar ivf traject gedaan zonder resultaat. Nu met mijn huidige man willen we na 6 jaar vruchteloos proberen toch het medische traject weer in gaan. Binnenkort mag ik waarschijnlijk starten 🙂 Ik begrijp je heel goed, ikzelf had zo graag meer kinderen willen hebben, mijn lief heeft al 3 dochters en hoewel ik enorm geniet van zijn meiden…ze zijn niet van mij! Dat word me trouwens ook regelmatig onder mijn neus gewreven door mama… Ik ben jaloers op jou en je mooie meisje maar ik geniet enorm van de liefde die telkens van mijn beeldscherm afspat! Ik begrijp helemaal dat je verdriet hebt om wat niet mag zijn, dat is ook jou recht! Je hebt een wens en die word anders vervuld dan je had gehoopt…
Geniet van je mooie Saar, ik geniet van jullie liefde <3
Moeilijk blijft het! Hier een kinderwens voor een derde, welke niet in vervulling gaat wegens bekkeninstabiliteit bij de tweede. Word sterk afgeraden.. denk maar zo beter een redelijk gezonde moeder van twee dan een invalde moeder van drie. Zwaar vind ik het wel..ik krijg te horen dat ik niet moet zeuren..je hebt er toch twee dat is genoeg…
Voor iedereen is dat anders en als de wens er is..
Fijn dat je het bespreekbaar maakt!
Ik snap je gevoel wel. En erover praten en delen helpt wel. Als mijn tweede zwangerschap de eerste was geweest had ik ook geen 2 kindjes mogen krijgen en daar ben ik dan regelmatig dankbaar om dat er nu 2 zijn. Maar de vraag wat als er nou 2 goeie zwangerschappen waren geweest was er dan een derde? Leek me stiekem best leuk
Natuurlijk mag je er verdriet van hebben, boos om zijn en heel teleurgesteld in al die belachelijke reacties.
Ik ben zo’n kind als jouw dochter. En inderdaad op mijn lijstje voor Sinterklaas heeft wel eens een broertje gestaan. Een hondje trouwens ook en die kreeg ik ook niet.
Ik heb het heel goed gehad met mijn ouders en heb als kind het gemis aan een broer of zus niet gemerkt. Bij ons waren altijd andere kinderen welkom en het was regelmatig een aardig huis vol.
Als volwassene heb ik er wel moeite mee gehad.
Ik ben jong getrouwd, in mijn studententijd nog. Toen we bijna een jaar getrouwd waren, ben ik gepland zwanger geraakt. Onze oudste werd geboren toen we 21 waren. We wilden een groot gezin met kinderen dicht op elkaar. Dat bleek geen enkel probleem te zijn. We waren jong en konden het allemaal aan. Op ons 27ste was ik zwanger van nummer vijf, de een na laatste zou het worden. En dat ging goed mis. Onze dochter werd gezond geboren maar drie weken later lag ik nog in het ziekenhuis en ik ben thuis gekomen met het dringende advies van de internist het bij vijf te laten. Prima zou je denken. Maar wat had ik een spijt dat ik zo doorgerend was en helemaal niet van mijn laatste zwangerschap had genoten. Met dat verhaal hoefde ik echt bij niemand aan te komen. Vijf gezonde kinderen! Maar geen laatste zwangerschap.
Die zwangerschap is er toch gekomen. Heel onverwacht, ondanks voorbehoedsmiddelen. En wat een angsten hebben we gehad dat het mis zou gaan. Meid, neem het risico niet! Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen het weg te laten halen. Die laatste zwangerschap was helemaal niet leuk. Medicijnen, controles, brrrr. Ze is gezond geboren en met mij ging het door allerlei voorzorgmaatregelen helemaal goed.
En in mij omgeving wisten de mensen het. En dan het commentaar: je hebt toch al vijf kinderen. Ja! En we hadden niet gekozen voor die zesde, die kwam. Wat waren we blij met onze drie jongens en drie meisjes. We hebben allebei een HBO opleiding afgemaakt en allebei een baan. En een groot gezin. En twee auto’s. Allebei waren we 30 en het ging en gaat prima.
Leidt je leven zoals jij wilt. En als je wensen niet uitkomen maag je daar best om rouwen.
Wat een prachtige laatste zin!
Ik wil eigenlijk alleen maar dit zeggen: ❤
Wat Aca zegt, een kinderwens is een kinderwens. En dat jullie Sarah hebben gekregen, staat los van die wens. Sterkte! Liefs
Heel veel liefde voor jou ❤❤❤
Mooi geschreven. Het is inderdaad niet omdat jullie al een kindje hebben dat je niet mag/kan treuren omdat er nooit een tweede zal komen. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat best moeilijk is.
Wat goed dat je dit onderwerp aansnijdt. Er heerst nogal een taboe op. Ik kan mij voorstellen dat de opmerking “wees blij dat je een gezond kind hebt” pijn doet. Ik heb ook de wens om een groot gezin te stichten. Ik zou het ook verschrikkelijk vinden om die wens niet in vervulling te zien gaan. Je gaat er wel ontzettend goed mee om. Je hebt het dan wel meer geaccepteerd, maar het gemis blijft. Echt super hoe je er mee om gaat!
[…] dat je al een kindje hebt, maar ongewild niet meer zwanger mag of kan raken). Geertje schreef hier heel openhartig over om het taboe te doorbreken. Want ook als je geen kinderen meer krijgt, kan en mag je verdriet […]
Wat zal dit veel onbegrip hebben! Ik moet zeggen dat ik er ook nooit echt bij stil heb gestaan. Zelf zouden wij kinderen willen, maar dit is ons (nog) niet gegeven. Wij kiezen ervoor om het niet te laten onderzoeken. Hierdoor lijken mensen het soms niet te begrijpen dat ook wij verdriet hebben, zo van je kunt toch naar het ziekenhuis. Je kiest er toch zelf voor om niks te laten onderzoeken. Op zich wel een begrijpelijke reactie, maar voor een aantal jaar geleden ook erg pijnlijk. Of dat je even naar het ziekenhuis gaat… Maar goed ondertussen doet het ons niets meer en zijn wij dankbaar voor ons leven samen. Mocht er ooit een kleine komen dan is dat super mooi, zo niet dan zullen wij daar niet minder gelukkig om zijn!
Dat is inderdaad het bewust afsluiten van een verlangen. Een kurk erop zeg maar. Het verlangen zit nog in de fles, maar we laten ‘m er niet meer uit. Hier een beetje vergelijkbaar. Ik kreeg mijn dochter op mijn 38e verjaardag, 8 weken te vroeg en na HELLP syndroom. Ml is door een hel gegaan en ik realiseerde me het allemaal later pas dat dit heel verkeerd had kunnen aflopen. Voor zowel dochter als mijzelf. Dus dat ideaal van 2 moest ik toch echt van me af zetten. En door tegen mezelf te zeggen “sommige zussen of broer/zus kunnen helemaal niet goed met elkaar opschieten` (zie ik ook voorbeelden van) en `leuker dan deze kan een tweede toch niet worden` probeer ik het voor mezelf, ja hoe zeg je dat, te beredeneren. Mwah,… toch helpt het 😉
Wij hebben ook ‘maar’ 1 kindje. Ik kan (als het goed is) nog wel zwanger raken, maar onze woonsituatie is er niet naar… klein huisje met slechts 1 slaapkamer die we dus al delen met onze dochter. Er is voorlopig geen uizicht op iets anders? dus ja ik baal daar ook wel van af en toe… Als ik allemaal mensen zie met een leuk gezin in een normale gezin woning dat ik denk, waarom wij niet? Emma is nu 4 en vraagt ook vaak ok een broertje of zusje… dat vind ik dan moeilijk uit te leggen.
Ik vind het heel sterk hoe je hiermee omgaat! Ik bewonder je en wou dat ik zelf die kracht had. Bedankt voor het delen van je verhaal.
Dank je wel voor je lieve woorden!
Elke keer als ik dit stuk lees lopen de tranen weer over mijn wangen. Want hoe blij ik ook ben met mijn dochter, het is heel anders als de 6 kinderen die ik altijd heb willen krijgen. Helaas mag het niet zo zijn. Omdat mijn dochter ongepland was (wel gewenst) en ik alleenstaand moeder zou worden heb ik veel niet gedaan. Geen fotoshoot, geen babyshower, weinig dingen aangeschaft die ik graag wilde hebben… Als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik zoveel anders gedaan…