Ik geniet elke dag van de ontwikkeling van Sarah. Maar tegelijkertijd worden mijn geduld én opvoedingsstrategieën op de proef gesteld. Haar eigen willetje wordt steeds groter en daarmee ook de uitdaging er mee om te gaan. Want wat is goed?
Een eigen wil. Ik heb het, Giorgio heeft het, iedereen heeft het. Een eigen willetje is naar mijn mening hartstikke goed, want het maakt je als mens een uniek persoon. Je hebt een mening en dat is hartstikke leuk en bijzonder! Maar er zijn natuurlijk ook momenten dat dat eigen willetje een eigen leven gaat leiden en dat je je afvraagt ‘waar doe ik goed aan?’
Sarah lijkt qua uiterlijk misschien heel erg op mijn man, maar haar karakter heeft ze duidelijk van mij. Nieuwsgierig als wat, ongeduldig met soms een te kort lontje. Lukt het niet of gaat het anders dan dat zij in gedachte had, dan vliegt de boel door de kamer. Gevolg door een luid gekrijs eindigt ze met krokodillentranen. Ze loopt snikkend naar mij toe en eist dat ik haar op til. Wanneer ik aangeef dat ik aan het koken ben en haar even niet op kan tillen, breekt de hel helemaal los.
De afstandsbediening is haar favoriete speelgoed. De knopjes heeft ze inmiddels prima onder de knie, dus probeert ze er andere dingen mee uit. Wanneer ik naast haar zit krijg ik de afstandsbediening met een harde klap tegen mijn tanden. Vervolgens legt ze hem op mijn schouder en is het de bedoeling dat de afstandsbediening als het ware van mijn arm afglijdt. Gebeurt dit niet, dan volgt er wederom een mep richting mijn gezicht. Wanneer ik tegen haar zeg dat dit pijn doet en dat dit niet mag, maak ik kennis met het meest zielige meisje op de wereld. Mijn eigen dramaqueen laat zich van haar beste kant zien. Stiekem moet ik er hard om lachen en vind ik het aandoenlijk. Maar mijn hemel, wat moet ik hier mee?
En ja….dan heeft ze verdriet. En als er iets is wat ik niet wil, is dat zij verdrietig is. Maar zij zal meer baat hebben bij het kennen en leren van grenzen dan nooit verdriet hebben. Groot worden is lastig en kost energie en tranen, het hoort er allemaal bij. Maar man wat vind ik het lastig om haar heel even ongelukkig te zien, al is het maar voor een paar seconden. Gelukkig krijg ik haar altijd weer aan het lachen en herhaal ik met regelmaat ‘dit is een fase…dit is een fase’.
Hoe gaan jullie om met een dreumes en een eigen willetje? Vinden jullie het ook moeilijk om er mee om te gaan?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (5)
Hier ook een dreumes met een eigen willetje, en ook zij kan behoorlijk driftig worden! Gelukkig is het altijd zo weer over. Ik vind het ook soms moeilijk hoor en inderdaad moet ik ook soms mijn lach inhouden als ze bijvoorbeeld iets doet wat niet mag, en vervolgens als ik er iets van zeg krijg ik meteen 5 dikke zoenen op mijn mond om het goed te maken… deugniet! Ze weten precies hoe ze ons in moeten pakken… 🙂
Lieve heeft ook zo’n periode gehad rond dezelfde leeftijd als Sarah. Toen werd ik er erg gefrustreerd van en boos ook als ze me kneep of sloeg. Dat liet ik haar ook duidelijk merken. Er wordt niet geslagen of geknepen. Eigenlijk is dit na een paar maanden over gegaan. Deden we blijkbaar toch iets goed 😉
Die foto’s spreken boekdelen. Het valt inderdaad niet mee om om te gaan met een eigenwijze peuter. Probeer waar mogelijk simpelweg het gevecht te vermijden. Want winnen lukt zo wat niet.
Zo herkenbaar allemaal. Michelle heeft tot nu toe nog nooit echt geslagen of geknepen ja met een beetje stoeien maar nooit echt bewust pijn doen. Misschien komt dat nog. Wel die heerlijke driftbuien waarbij ze de hele boel bij elkaar schreeuwt. Ik merk dat je elke keer weer creatief moet zijn. Meestal lukt het om haar af te leiden. Maar soms kun je niet tot haar dringen dan laat ik haar maar even. Vaak is het dan zo weer over. Het is ook wel leuk als ze een beetje pit hebben. Wie weet als ze nu zo zijn later iets rustiger zijn ?
Mooi hoe je beschrijft dat groot worden energie en tranen kost. Maar ik snap het helemaal hoor, ik heb dat bij Senna ook, klinkt heel dramatisch maar ik voel het bijna lichamelijk als hij verdriet heeft. Maar ik denk dat we daarvoor ook mama’s zijn dat we onze kinderen het liefste gelukkig willen zien maar dat we onze kinderen ook moeten leren dat verdriet bij de wereld hoort.