Terwijl ik door mijn tijdlijn van Instagram scroll kom ik de één na de andere perzikvormige achterwerk tegen. Op hun buik zit geen vet, maar een wasbordje. Hun armen zijn gevormd en strak, evenals hun benen. Het enige wat zij posten zijn selfies van hun billen en perfect opgemaakte maaltijden. Waarom volg ik deze mensen?

Ik heb motivatie nodig!

Om motivatie te zoeken heb je vaak voorbeelden nodig. Wat is je doel? Waar wil je naartoe? In de hoop een doel voor ogen te krijgen volgde ik een paar maanden geleden een hele hoop hasttag fitgirls.
Vrouwen die fulltime in de sportschool lijken te hangen en ongegeneerd hun billen richting de camera draaien. Er zit een smalle afgetrainde taille boven die bilpartij en onder de foto stikt het van de hashtags.

Maar wat wil ik ermee? Wil ik mij spiegelen aan die dames? Is dit doel realistisch? Motiveren zij mij of geven ze mij alleen maar een vervelend gevoel? Ondanks dat ik weet dat elke foto van een fitgirl bewerkt is met filters en apps, krijg ik er altijd een minderwaardigheidscomplex van.
Want deze fitgirls laten de wereld geloven dat het allemaal echt is. En dat als je er maar hard genoeg voor werkt, die perziken vanzelf gaan groeien.

Drilpudding

Wanneer ik mij half omdraai voor de spiegel zie ik alles behalve perziken. Ik zie een bilpartij met wat pudding, een putje her en der en genoeg blauwe plekken.
Ik zie deuken, striemen en adertjes lopen. Mijn bovenbenen bewegen nog even na wanneer ik ze heen- en weer beweeg. Ik ben slank, heb een prima gewicht. Maar geen perziken en geen lijnen.

Is dat erg? Nee. Ben ik dan minder mooi? Nee. En nu zeg ik wel heel duidelijk ‘nee’, maar dat was niet altijd zo. Toen ik nog 86 fitgirls volgde op Instagram om geïnspireerd te raken voelde ik mij alles behalve mooi. Want fit en strak leek de norm. Perziken kweken en lijnen trainen, dát is mooi. Vinden de fitgirls zelf.

Tijdens het Killerbody dieet had ik dit gevoel overigens niet. Het Killerbody dieet richt zich niet alleen maar op het perfecte lijf, wél op een gezond en sterk lijf. Een gezonde BMI, sterke armen en benen.
Niets mis mee, evenals de foto die Fajah in haar boek plaatste voordat ze begon met sporten. Ook zij had putjes en drilpudding. Als jij zo was gebleven was ze nog net zo mooi en inspirerend. Maar ze is afgetraind en dat is prima, maar niet mijn ding en niet mijn streven.

Maar ik bén helemaal geen fitgirl. En wil het ook niet worden.

Ik zie mijzelf eerlijk gezegd helemaal niet met een achterste in de vorm van perziken. Ik ben een vrouw, een moeder en chronisch ziek. Ik hoef geen lijnen te hebben en ook geen perfecte ontbijtjes te eten.
Het volgen van deze dames heeft mij alles behalve geïnspireerd. Zij maakten mij eerder onzeker en deden mij afvragen of ik er anders uit zou moeten zien.
Inhakend daarop: wat willen deze fitgirls bereiken met hun posts? Wil je een ander onzeker maken? De kans is nihil dat een volger er nét zo uit gaat zien als degene die de foto plaatst.
Er gaat onwaarschijnlijk veel tijd in het trainen zitten, waardoor het voor de gemiddelde werkende Nederlander niet eens haalbaar is. En al bereik je datzelfde lijf: wat levert het je op? Hoe lang ga je het volhouden? Word je uberhaupt zonder je blote kont en alle filters wel herkend op straat?

En eerlijk: ik heb er de discipline niet voor. De gezondheid ook niet. Ik wil er niet al mijn tijd aan besteden en ik houd teveel van eten. Alle fitgirls in strakke broeken en korte topjes heb ik daarom ook heerlijk ontvolgd. Belangrijker voor mij is om mijn lijf gezond en slank te houden door balans te houden in wat ik eet. Zodat ik later op mijn sterfbed terug kan denken aan alle fijne momenten die mede mogelijk werden gemaakt door lekker eten, in plaats van herinneringen van sportscholen. En bovenal: genieten. Ik houd van perziken, maar dan wel op mijn fruitschaal.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?