Geschokt, inclusief open mond van verbazing en handen die bijna vuisten werden. In één week tijd las ik twee verhalen die mijn moederhart deden huilen. Zo lang je liefde hebt en geeft aan je kind ben je in mijn ogen al snel een fantastische moeder, hoe je je kind ook (op)voedt, maar dit…dit zijn echt geen moeders met een hart. En zonder hersenen.
Een moeder die nog nooit met haar kind naar de dokter was geweest. Fijn voor moeder en dochter zou je denken, maar dit had niets te maken met het feit dat haar dochter nooit ziek was. Deze moeder geloofde er heilig in dat haar kind geen dokter nodig had, hoe ziek ze ook was. Een oor- of keelontsteking? Of wekenlang een naar hoestje? Moeder natuur zou het wel oplossen was haar gedachte. Kinderen zijn sterk genoeg om weer beter te worden. En wanneer je een kind uit zichzelf beter laat worden zonder medicijnen, dan zou het later alles aankunnen.
Ik ga meteen denken, het ratelt in mijn hoofd. Sarah met haar bronchitis vorig jaar en ontstoken ogen…hoe was zij er nu aan toe geweest als ik geen dokter met haar had bezocht? Zou het verergerd zijn in een longontsteking en netvlies beschadiging? En zou ze vervolgens aan een longontsteking of sepsis zijn overleden? Of zouden we ‘geluk’ hebben gehad en zou ze beter zijn geworden zonder antibiotica van de dokter, geheel op eigen kracht? Ik wil er niet eens over nadenken. Wat ik nu weet is dat ze snel beter is geworden toen, zonder angst voor verergering en zonder kans op overlijden. Die zekerheid is voor mij al genoeg. Meer hoef ik niet te weten en ik speel al helemaal geen Russische roulette met mijn kind.
Je kind zorg onthouden wanneer het ziek is, wat bezielt iemand om dat te doen? Er vanuit gaan dat je kind uit zichzelf beter kan worden. Natuurlijk wordt er soms te snel antibiotica gegeven en zou men best wat terughoudender kunnen zijn, maar het ís er. En het is altijd goed om bij twijfel een dokter naar je kindje te laten kijken, al is het alleen om het één en ander uit te sluiten. Als het nodig is dan twijfel je toch niet of jij je kind beter wil maken met medicatie? Of wel? Moet het kind jou later dankbaar zijn dat je met zijn of haar leven hebt gespeeld? Serieus?
Gerelateerd aan dit verhaal was een blog die ik een paar dagen geleden las en zelfs deelde op de timeline van mijn Facebook. Hoezo zou kanker een ziekte zijn? Wanneer je kind te maken krijgt met kanker zou het liggen aan de manier van liefde geven, jouw benadering en empathie. Het feit dat een kind kanker krijgt zou een schreeuw om hulp van het kind zijn, naar de ouder toe. Een schreeuw om meer aandacht, meer liefde. Jij bent als ouder dus verantwoordelijk voor het feit dat je kind ernstig ziek is geworden en je zou het kunnen oplossen met het geven van meer aandacht en meer liefde. En zo ging het nog verder, want ze legde precies uit hoe de vork in de steel zou zitten en hoe je omgaat met een doodziek kind.
Ouders met een doodziek kind zijn kwetsbaar en grijpen vaak in uitzichtloze situaties naar alles wat het leven van hun kind kan redden. Ik durf mij niet voor te stellen hoe je je als ouder zal voelen wanneer je zo’n artikel leest. Hoeveel schuldgevoel je dit kan opleveren, terwijl liefde en aandacht voor je kind belangrijker is dan dat stomme nutteloze schuldgevoel. Kanker is geen straf, geen roep om hulp. Kanker is een verschrikkelijke k*tziekte die je niet oplost met liefde en aandacht.
Ik kan er niet bij. Ik kan er gewoon niet bij. Hoe is het mogelijk dat er moeders op deze aarde rondlopen die zo met hun (zieke) kinderen omgaan? Die zo denken? Die hun kind misschien wel nog zieker maken en de dood in jagen? Hoe kan het zijn dat dit mag en gebeurt?
Heb jij beide verhalen meegekregen op Social Media?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (18)
Sja die laatste kreeg ik mee… En ik vind daar wat van ja. Die schrijfster in kwestie is er heilig van overtuigd dat haar wetenschap de juiste is. Daarom heb ik best wel medelijden met die dame. Wist je dat ze zelf kanker heeft gehad? Hoe zij ouders van zieke kinderen aanspreekt is te bizar voor woorden…
Het eerste verhaal niet, maar dat tweede!!!! Mijn God… mijn mond viel open toen ik het las. Hoe kunnen mensen zo denken!!! Echt heel erg!
Dat eerste verhaal had ik ook even gemist. Maar dat 2e verhaal; hoe kan iemand nou zulke rare gedachten krijgen…?! Dat ze dit hun eigen kinderen op deze manier “aan zouden willen doen” slaat al nergens op, maar de belediging, zoals jij zo mooi verwoord, naar de ouders die met zo’n vreselijke situatie te maken krijgen is nog veel stuitender.
Soms zou het wel eens goed zijn als mensen hun gedachten niet zo maar overal op internet rond kunnen strooien ??
Die eerste kende ik niet. De tweede zag ik bij jou en ik heb het niet helemaal gelezen. Onbegrijpelijk en iets wat totaal tegenovergestelde is wat ik denk. Dat je iets denk is 1, maar dit dan ook zo uiten op je blog is een 2e. Soms kun je dingen beter voor je houden, mocht je get nodig vinden zo te denken.
Ik kan er echt HEEL slecht tegen, dat soort verhalen… 🙁
Als je gaat adopteren, moet je allerlei verklaringen ondertekenen. Een daarvan is dat je je kind laat vaccineren en altijd medische zorg biedt. Als je dit soort mensen hoort, begrijp je waarom de overheden dat van ouders vragen…
Het eerste verhaal niet maar dat tweede wel. Ik heb het niet afgelezen, vreselijk. En dan te bedenken dat ze zelf kanker heeft gehad, dan zou je toch denken dat E wel beter weet…
Het tweede verhaal heb ik gezien inderdaad.. Ik ben halverwege ook gestopt met lezen – echt verschrikkelijk! Hoe bedenk je het?! Echt niet te geloven..
Het eerste verhaal kende ik niet, maar van dat 2e verhaal gingen mijn haren ook overeind staan. Dat ze het überhaupt op durfde te schrijven! Wat zal dat veel ouders verdriet hebben gedaan.
Het eerste verhaal kende ik niet, maar het twee verhaal wel. Ik ben er gewoon stil van, zo erg vind ik het. Vreselijk dat je zo kunt denken! Ik begrijp er werkelijk niets van. Arme kindjes….
Het eerste kende ik niet, het tweede heb ik denk ik via twitter gezien (of ik ben niet zeker, maar las het in ieder geval wel!)
Hoe dom sommige mensen kunnen zijn is echt onbeschrijfelijk… Brrrrr
Vooral het laatste verhaal heb ik met open mond zitten lezen. Hoe kun je zo kortzichtig zijn? Wouw, dat ze bestaan.
De eerste heb ik niet gelezen. Als wij destijds niet met Laurens naar de huisarts waren gegaan had het weleend heel slecht kunnen afloprm, dus ik vind hey echt te bizar voor woorden dat je zo kunt denken als moeder.
De tweede is knettergek, zulke stukken zouden verboden moeten worden. ?
Maar goed ook dat ik ze niet gezien heb, alleen jouw korte variant doet me al walgen. Ik ben zo blij dat we in Nederland zo’n goed gezondheidsnetwerk hebben, dat wij de mogelijkheid hebben om kindjes snel te laten onderzoeken en het kunnen bieden als het wat nodig heeft. Waarom zou je dat bewust negeren?!
Het eerste verhaal niet. Als wij met Fay niet naar de eerstehulp waren geweest dan was ze er nu niet meer. Zo simpel is dat. Kippenvel dus. En het tweede verhaal.. geen woorden voor!
Ik kan er ook echt niet bij.
Op m’n vorige werk kwam vaak een gezin en zij zin bijna uit de ouderlijke macht gezet omdat z’n weigerde toestemming te geven voor medicatie voor hun doodzieke baby. Uiteindelijk hebben ze onder druk toch toegegeven.. Ik zelf zou denken dat je er alles (en meer) aan wilt doen om je kindje beter te maken.
Ik kende deze verhalen niet; ze zijn inderdaad heftig….
Ik ken beide verhalen niet, maar gatverdamme wat heftig..
Ik ben zelf moeder van een zoon met een ernstige aangeboren hartafwijking (waarvoor al 4 zware openhartoperaties ondergaan en de 5de komt eraan), een chromosoomafwijking waardoor verstandelijk beperkt, autistisch, scoliose, epilepsie en een lage afweer omdat hij geen thymus heeft.
Hij is getraumatiseerd en heeft daarom EMDR-therapie ondergaan, wat een succes bleek te zijn!
Maar als hij verkouden is of erg hoest ga ik niet zo snel naar de huisarts, ik volg toch echt mijn gevoel, zeker als hij geen koorts heeft!
Want de keren dat ik dat wel deed wordt hij direct doorgestuurd naar het ZH, moet geprikt worden (wat een drama is bij hem omdat hij onwijs moeilijk te prikken is, overal al geprikt en vol taai littekenweefsel), van streek en uitgeput komen we dan weer thuis met het advies, uitzieken.
Daarom ben ik afwachtend, tenzij er koorts bij komt, dan trek ik aan de bel.
Maar je verhalen hierboven zijn van totaal andere aard en onbegrijpelijk, vind ik.
Er zijn ook ouders die niet willen laten vaccineren, ander verhaal maar daar kan ik best nog begrip voor opbrengen.
Zelf onderzoek doen en dan kiezen wat het beste voor je kind lijkt, dat is altijd een goede afweging. WANT het lijkt me dat je als ouder altijd het beste wil voor je kind, tenzij je geen liefde in je donder hebt!