Terwijl ik dit typ voel ik de pijnscheuten richting mijn oor opkomen. Nog een uur en dan mag ik weer een handje vol pijnstillende pillen innemen. Dan is het voor heel even weer fijn, op dat vieze smaakje in mijn mond na. Wat is dat tegengevallen zeg. Nee, geef mij maar een keizersnede.

Hoe het komt weet ik niet, maar ik heb mij nogal verkeken op de nasleep van het trekken van kiezen. ‘Doen ze even en doe je even’,  dacht ik steeds. De meeste mensen namen een paar uurtjes verlof van het werk om diezelfde dag met een dikke wang weer verder aan het werk te gaan. Dan moet het dus wel meevallen, vooral omdat het een routineklusje is.
Maar routineklus of niet, de pijn die ik nu voel is absoluut geen routine en went niet. Ik lig ’s nachts nog steeds wakker van de pijn en sta om 4.00 in de nachts stolsels weg te spoelen. Nogmaals ik ben geen mietje want ben heel wat pijn gewend. Of nou ja…pijn went niet. Nooit. De ergste pijn die ik ooit voelde was de pijn die ik had tijdens mijn leverinfarcten. Pijn maakt je moe, heel moe. En angstig, onrustig en weet ik het wat.

De pijn na mijn keizersnede was een ‘eitje’. Echt waar, ik heb amper last gehad van mijn wond en van de naweeën. Omdat ik na de operatie geen andere pijnstillers mocht (volgens protocol) hield ik de morfinepomp langer naast mijn bed. Maar ook dit goedje werd al na twee dagen afgekoppeld, enkel omdat ik er bijna geen last van had. Een dag later begonnen de leverinfarcten en viel mijn keizersnede helemaal in het niets. Voor wat betreft pijn en voor wat betreft angst.

Inmiddels kleurt waarschijnlijk het hele riool in Ede rood. Om de zoveel tijd spoel ik mijn mond, tuf ik wat uit of poets ik de vieze smaak weg met tandpasta. Alles kleurt rood. Geen kleur van de liefde, maar kleur van pijn. Van twee simpele verstandskiezen die mij moesten verlaten.
Weer even die vergelijking met mijn keizersnede: ik zou niet meer bijkomen als blijkt dat ik met die twee kiesextracties meer bloed ben verloren dan tijdens de bevalling. Of dat zo is betwijfel ik, maar dat zou toch wat zijn?

Begrijp mij niet verkeerd ook wat de titel betreft, ik probeer hier natuurlijk niet echt een vergelijking te maken met het trekken van kiezen en een keizersnede. Maar hoe kan het dan dat dit mij zo tegenvalt en de keizersnede eigenlijk heel vlot verliep? Is het de plek? De eerste dagen na de bevalling werd er voor mij gezorgd en kon ik mijn buik ontzien.
Nu gaat alles door, zal ik moeten eten en drinken en kan ik mijn mond eigenlijk niet ontzien. Of is het de verwachting die je hebt van iets? Het feit dat je je heel anders instelt? Of misschien reageert mijn lijf nu heel anders op pijn dan na de bevalling.
Al heb ik geen natuurlijke bevalling gehad, er zal toch adrenaline zijn vrijgekomen na de keizersnede. Plus dat je wordt overmand door een gevoel dat je niet beschrijven kunt. Je bent mama, je kindje is er en dat is het enige dat telt. Je wordt afgeleid van de eventuele pijn en ongemakken. En nu? Nu heb ik twee gaten met hechtingen achterin mijn mond. Daar voel ik noch liefde noch verantwoordelijkheid voor.

De ingreep zelf is trouwens heel erg meegevallen voor degene die ooit nog moeten bevallen van twee verstandskiezen. Door alle verdovingen voel je absoluut niets en is het al gebeurd voordat je er erg in hebt. De spuiten voor de verdoving waren geen pretje, maar als je je voorstelt hoe het zal voelen zonder verdoving, neem je die prikken echt wel voor lief.
Enige nadeel van een verdoving is dat je de uren erna lacht als een debiel, met één mondhoek omhoog. Ook gutst je koffie of thee langs je mondhoeken naar beneden. En heel af en toe denk je ‘wat zit er toch tussen mijn tanden? Ik krijg mijn mond niet dicht’. Dan blijkt je gevoelloze lip tussen je tanden klem te zitten. Je kan er op bijten, er aan trekken en er zelfs in prikken, maar je voelt niks.

Oké, klaagmodus uit. Het doet gewoon heel veel pijn en beperkt mij nog meer in mijn dagelijkse bezigheden dan mijn lichaam al deed. De bloedverdunners maken het herstel er niet makkelijker op, maar ook dit zal weer overgaan en ook dit zal plaatsmaken voor vage herinneringen. EMDR zal vast niet nodig zijn (grinnik).
Maar de volgende keer (mocht ik ooit weer moeten, please God no) vraag ik wel een muntje aan de kaakchirurg voor de kauwgomballen automaat. Of ik eis een ‘stoerheids’ diploma. Hoe dan ook, er moet iets tegenover staan. Iets leukers dan twee gaten met een draadje.

Zo, Geer heeft gesproken.