Ongeveer 11 weken geleden zou je in de avond weer thuiskomen. Je had nog even warm kunnen eten met je mooie gezin voordat je naar een afspraak vertrok. Met de auto. Nooit kwam je meer thuis. Althans, niet in levende lijve.
Wat zou je die avond gedacht hebben toen je het huis verliet en de auto instapte? Nietsvermoedend moet je de auto hebben gestart met het idee dat je hem straks weer de oprit op zou rijden. Om daarna je voordeur weer open te draaien en veilig in je bed te belanden. Puur vertrouwen op die vanzelfsprekendheid.
In plaats daarvan lag je die avond door hele domme pech in het gras of op het asfalt. Met de regendruppels op je hoofd, zonder zuurstof meer in je lijf.
Nu ben je eindelijk weer thuis. Niet zoals we hadden afgesproken, niet zoals jij had gehoopt en verwacht. Je staat daar op één plek in plaats van dat je aan de eettafel zit of op de bank.
Je ziet je kinderen misschien wel opgroeien, ruzie maken en stoeien. Je hoort ze schaterlachen, met verhalen thuiskomen en worstelen met groot worden. Je ziet hun trotse gezicht wanneer ze een opleiding hebben afgemaakt of een diploma mee naar huis nemen.
Je ziet ze vertrekken op weg naar de eerste rijles of voor de eerste nacht op kamers in een grote stad. Het leven zie je doorgaan, de mensen dichtbij je worden ouder. En jij staat daar nog steeds, op één plek.
Ik vraag mij heel vaak af of je ons kunt horen of zien. Aan de ene kant hoop ik het heel erg, want dan hoef je niets te missen van wat er nu allemaal te missen valt. Dan zien we elkaar ooit weer en dat is fijn. Ook zul je op een dag je kinderen weer in de armen kunnen sluiten.
Maar aan de andere kant hoop ik juist niet dat je iets kunt zien of horen en überhaupt iets kunt beseffen. Want hoe wrang moet het zijn om te concluderen dat je niet meer leeft? Dat je nooit meer bij je kinderen kunt zijn en zij jou nooit meer zullen zien? Dat je leven ineens abrupt beëindigd is terwijl je nog zoveel plannen wilde maken en de toekomst nog zoveel voor je in petto had.
Hoe boos, kwaad en verdrietig moet je je dan wel niet voelen? Wanneer ik die oneerlijkheid voel neig ik meer te willen geloven dat er hierna niets meer is. Maar dat wisselt steeds af met het wel willen geloven, ik weet het niet.
Elf weken zijn voorbij, zo snel maar ook zo langzaam. Langzaam komt het besef en dat voelt als een soort vitrage. Al die weken zat de vitrage dicht en zag ik de werkelijkheid niet goed. Alles leek onscherp, de waarheid werd verborgen gehouden.
Het voelde veilig maar ik wist dat het niet goed was en ook niet voor altijd zou duren. Dat vitrage gaat langzaam open. Soms niet eens langzaam, maar ineens een heel stuk. Om vervolgens weer dicht te gaan. Het zicht door een heldere raam is ondenkbaar pijnlijk, het is teveel. Je bent thuis maar toch ook weer niet.
Ik stap mijn bed uit en begin de dag,
Ik zie de zon maar ik voel haar warmte niet.
Ik dwing mezelf de woorden te herhalen,
Die je me zei, vlak voor je ons verliet.
Je keek me even heel diep in m’n ogen,
Je pakte me heel stevig vast.
‘Wees niet boos op wat er niet meer is, pap,
Maar wees dankbaar voor datgene dat er was’.
Comments (24)
Mooi geschreven, maar wat moet het moeilijk zijn. Hele dikke knuffel voor jou.
Zo moeilijk! Ik moet er vaak aan denken. Wat als er onverwacht wat gebeurd en je kan je kindjes niet meer zien opgroeien?! Ik ben er wel bang voor dat er iets zou gebeuren. Ik vind het vreselijk voor jullie en wat moet het een gemis zijn! Veel sterkte hoor!
Wat een mooi stukje… Wat een pittige tijd! Dikke knuffel & veel sterkte!!
Oh wat moet het verschrikkelijk zijn voor jou en de familie. Prachtig geschreven weer. Liefs!
Mooi en emotioneel geschreven… knuffel.
Wat mooi en eervol geschreven zeg, knap hoe jij je emoties onder woorden weet te brengen. Veel sterkte!
Gelezen met tranen in mijn ogen… Ik vind het zo erg dat jullie dit moeten doormaken.. Een heel groot gemis voor jullie. Virtuele knuffel! Sterkte! X
Vreselijk. Je weet een afschuwelijke gebeurtenis mooi te omschrijven…Sterkte!
Wat mooi en emotioneel geschreven. Tranen van in mijn ogen!! Sterkte meid!
Na een flinke huilbui wil ik je toch een berichtje sturen…..
Wat een herkenbaar stukje….bij jullie 11 weken bij ons bijna 17 jaar…maar nog steeds dat zelfde gevoel.
Het voelt alsof het gister allemaal gebeurde maar oh wat is het gemis groot en voelt het juist weer of we elkaar in geen eeuwigheid hebben gezien.
Vrienden die inmiddels gesetteld zijn en gezinnen hebben gesticht..altijd weer roepen die de gedachten op…hoe had het bij Marco zullen gaan.
mijn eigen mijlpalen in mijn leven, niet meer even kunnen delen met……
Zorgen om mijn moeder, niet meer kunnen delen….en daardoor het besef krijgen/voelen dat ik nu “alleen” daarin sta.
Het blijft een zeer groot gemis..
Lieve Geertje, dikke knuffel <3
Wat kan je het toch weer mooi verwoorden Geertje. Ik hoop aan de ene kant met je mee dat je grote broer deze woorden meekrijgt. Want oh wat zou hij trots op je zijn!
Wauw een brok in mijn keel. Het lijkt me verschrikkelijk. Knuffel
Wat ontzettend heftig, maar heel mooi geschreven. Het langzame besef doet zo’n pijn. Ik heb mijn zevenjarige nichtje drie jaar geleden verloren bij een auto-ongeluk en met dagen zoals kerst, wacht ik stiekem nog steeds tot ze binnenkomt lopen in haar felroze jurkje met een lach op haar gezicht. Het blijft een groot gemis. Eén ding weet ik zeker: je broer is trots op je. Wat fijn dat je het schrijven als een uitlaatklep kan gebruiken, uit eigen ervaring weet ik dat dat erg fijn is. Heel veel sterkte en een knuffel voor jou! 🙂
Prachtig geschreven. Sterkte met het gemis
Wauw! Ik heb dit gelezen met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel.
Je hebt het prachtig verwoord.
En als ik je kon knuffelen had ik je een knuffel gegeven! Ik wens je heel veel sterkte in deze periode.
Prachtig geschreven, en heel veel sterkte. Weet helaas hoe het is om iemand zo te moeten missen, vader verloren afgelopen jaar 🙁
Hi Geertje, allereerst gecondoleerd met jullie verlies. Wat heb je dit prachtig geschreven, zo echt en toch zo onwerkelijk voor jou. Liefs Josine
Jeetje wat onwijs heftig! Kippenvel toen ik dit las. Heel erg veel sterkte! Liefs
Wauw wat mooi geschreven. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd!
Heftig, maar wel heel mooi geschreven, heel veel sterkte..
Wow heftig , wat heb je je verdriet mooi verwoord.Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe met dit enorme verlies !
Heel veel sterkte..
Nog steeds bedoel ik… Of het nu 11 weken is of het dubbele, de vitrage zal wel blijven…
Wat mooi geschreven, maar wat verdrietig dat het zo is…