BikkelharT

Van verpleegkundige naar patiënt

Aan de andere kant van het bed staan. Ik had nooit verwacht dat te doen. Althans, niet binnen nu en 50 jaar.
Toen ik met 36 weken zwangerschap in mijn eigen ziekenhuis werd opgenomen met een te hoge bloeddruk vond ik dat best gek. Lig je dan, in het bed van je werkgever.
Je weet alles te vinden, je weet hoe alles werkt en smijt met Latijnse termen tijdens een gesprek met de arts. Voordat ik met ontslag ging wist ik wat er voor mij geregeld moest worden en dacht ik mee met het personeel.
Dat waren denk ik de handige, fijne kanten. Je kunt je eigen zorg een beetje blijven coördineren. Ik kon veel begrip opbrengen voor de drukte die je overvalt als verpleegkundige tijdens een dienst.
Mijn katheterzak die op knappen stond en waarvoor ik de verpleging even belde. Geeft niet, ik weet dat je het niet bent vergeten. Je moet nou eenmaal prioriteiten stellen als je het druk hebt.

Minder leuk zijn de herinneringen met een nare bijsmaak die je bijblijven. Teveel kennis van de werking van je hart en de cijfers die genoemd worden tijdens een echo van het hart. Ik weet nog dat de Cardioloog van alles opnoemde voor de Coassistent die meekeek op het scherm tijdens de echo. Die man weet nog steeds niet dat ik alles begreep wat hij zei. Het lijkt handig, maar de werkelijkheid is confronterend. Liever had ik er niet zoveel vanaf geweten.

Op de Intensive Care herinner ik mij een verpleegkundige met een aura van parfum om haar heen.
Ik heb geen idee welk parfum dit was, maar het stond mij zo tegen. Mijn maag was leeg omdat ik de dagen ervoor sondevoeding had gekregen en ik nog niet mocht eten. Ik kreeg drinkvoeding om te leren slikken, maar hier vulde mijn maag zich niet echt door. Ik werd misselijk als zij binnenkwam.
Zo hulpeloos als ik was, was ik blij met elk bezoek van een verpleegkundige, arts of familielid. Ik kon geen knopje indrukken en dus ook niet bellen.
Maar nee, als zij binnenkwam drong haar parfum door tot in mijn haarwortels en wenste ik dat zij snel mijn kamer zou verlaten. Of die andere verpleegkundige die net voordat zij mij hielp buiten had gerookt. Als zij praatte werd ik misselijk van haar geur. Ik hield maar stevig mijn mond, des te kleiner was de kans dat zij wat ging zeggen.
Ik droeg als verpleegkundige ook graag een lekker luchtje tijdens mijn dienst. Geen zware, maar een lichte frisse. Met de ervaring die ik nu heb, zou ik dat niet meer doen.

Ik lag niet lekker en het was midden in de nacht. De verpleegkundige verwisselde mijn infuus en ik vroeg haar of ik anders mocht liggen. Omdat ik geen spierkracht had kwam er iemand meehelpen.
Zij hadden allebei nachtdienst en hadden de zorg voor de hele gang. Ik werd gedraaid in bed en ingemetseld met kussens. Even leek dit lekker te liggen, maar ik kreeg pijn en kon niet slapen.
Toen zij weer kwam kijken vroeg ik toch weer om anders te liggen. Dat kon, geen probleem. Even mijn collega erbij halen. Vol liefde werden de kussens weer opgeschud en ik werd anders in bed gelegd.
Nog geen 5 minuten later besefte ik dat ook dit geen succes was. Jemig….wat ben je dan hulpeloos als je zelf niet kunt draaien in bed. Ik kon nog niet eens mijn been verplaatsen en ik besloot weer te wachten tot er iemand kwam.

Na een tijdje kwam er iemand bij mij kijken en ik vroeg, aarzelend, of ik weer anders mocht liggen wat dit ging niet werken. Prima, geen probleem.  Ik was bang voor de reactie van de verpleegkundige want uit ervaring weet ik dat het best zwaar en vervelend kan zijn als een patiënt steeds anders wilt liggen. Correctie, ik vond het vervelend. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen en heb ik de hele nacht doorgeslapen. Nu besef ik pas dat het een heel verschil maakt of je je best blijft doen tot iemand lekker ligt en kan slapen, of dat je met een zucht degene vriendelijk vraagt om het toch even zo te proberen.

Ik herinner mij de fijne gesprekken met de verpleging over het dagelijks leven en het werk. Maar ook de koude handen die mij hielpen met aankleden. Het zijn vaak de kleine dingen die het verschil maken of de zorg je op dat moment helpt of niet.
Wat ik het meest geleerd heb? Ik denk voorzichtig zijn met jezelf rijkelijk te omhullen in je favoriete parfum. Beseffen wat je zegt en waar je dat zegt. Je handen even lekker opwarmen voordat je iemand verzorgd. Ondanks alle drukte en hectiek toch even een praatje proberen te maken met de patiënt. Niet over het ziek zijn, maar heerlijk over koetjes, kalfjes en andere beestjes.

 

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (3)

  • Lijkt me een bijzondere ervaring. Zo te zien heb je er wel een hoop van geleerd. Je wordt vast goed in je werk.

    Beantwoorden
  • Heel herkenbaar vanuit de verpleging kan wat meer. Maar het is wel de rede dat ik nooit een geurtje op doe als ik ga werken. Dan ik wel netjes met Deo omga en niet verder. Ik ook nooit zou gaan roken al was het al om die reden. Dat ik altijd probeer om iemand recht te leggen totdat hij zij goed ligt. Al zijn er wel heel veem verschillende patiënten 😉

    Beantwoorden
  • Dat verwacht je inderdaad niet. Ondanks de nare periode, heb je er wel van geleerd.

    Beantwoorden

Write a comment