‘Dat doe ik wel even’, dacht ik terwijl ik de geplande EMDR sessies in mijn agenda schreef. Het waren er drie voor de vakantie, elke maandag één. Maar waar ik mij op verkeken had, was het feit dat alle, werkelijk alle energie tijdens zo’n sessie uit je lijf wordt gezogen. Dagenland slenterde ik als een zombie door het huis. Hoe raap ik mijzelf in hemelsnaam weer op?

Natuurlijk hadden lotgenoten mij gewaarschuwd dat EMDR pittig zou zijn. Na de sessie zou ik moe zijn en moest ik rustig aan doen. Ik vond het prima en had het er zeker voor over, maar heb mij achteraf behoorlijk verkeken. Niet alleen na de sessie was ik kapot, maar ook de dag erna en de dag daarna. Na een week voelde ik mij weer een beetje opkrabbelen en kwam er langzaam weer energie. Maar vervolgens was het ook alweer tijd voor een nieuwe sessie.
Ik heb nu even twee weken geen sessies gepland in verband met de vakantie van mijn psycholoog. Eerlijk? Ik vind het even heel erg fijn zonder de EMDR. Ik heb nu ongeveer vier sessies achter de rug en ik was en ben gesloopt. Een week had ik nodig om bij te komen en de volgende stond alweer op het programma. Je begrijpt wel, dat is pittig. Heel erg pittig. Na een nacht goed slapen doodmoe wakker worden en in de middag weer drie uur moeten slapen. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel geslapen in mijn leven als de laatste maanden.

Voordat ik medicijnen kreeg en gesprekken slenterde ik ook regelmatig in mijn pyjama door het huis, opzoek naar het einde van de dag. Ik keek naar de klok aan de muur en hoopte dat hij vooruit gespoeld kon worden. Dat ik de wijzers kon manipuleren zodat het einde van de dag sneller in zicht kwam. Dan kon ik de boel de boel laten en mijn bed in.
Net voordat EMDR begon krabbelde ik iets op, maar met het leegtrekken van mijn batterij leek ik weer terug bij af. Nu snap ik waarom ik eerst medicatie moest krijgen voordat ik moest beginnen. Waarschijnlijk was ik zonder medicatie in zo’n diep dieptepunt beland dat ik niet meer mijn bed uit zou komen.

Onvoorstelbaar leek het te zijn wanneer ik verhalen hoorde over depressieve mensen. ‘Dan trek je toch jezelf aan je haren om vervolgens jezelf over die drempel te slepen?’ Het leek zo makkelijk, die oplossing. Depressief zijn leek zo klein, zo onbelangrijk en zo makkelijk te voorkomen en op te lossen. Maar niets is minder waar en ik neem al mijn gedachtes en ideeën terug. Je hebt het niet zelf in de hand, je bent niet zwak als het je overkomt en niet sterker als je niet depressief wordt. De oplossing is niet makkelijk en jezelf aan je haren trekken is topsport. En om topsport te beoefenen is conditie en discipline nodig, iets wat met de tijd komt en niet in een doosje wordt bezorgd.

Nog steeds zijn de dagen na de ‘EMDR maandagen’ heavy en grijs. Dan sjok ik in mijn pyjama van de keuken naar de bank en weer terug. Dan sta ik onder de douche om vervolgens alweer naar de bank beneden te verlangen. Leeggezogen, vacuüm getrokken en toch rusteloos. Geen doel zien in je dag en geen einde, hoe kan anderhalf uur in de week met een koptelefoon op je hoofd je omtoveren in een ademend lijk?

Maar ik neem het mijzelf niet kwalijk en vind het niet erg, iets wat ik vroeger wel had gedaan. Ik gun mijzelf rust en de momenten in pyjama. Ik geniet van het feit dat ik mijzelf kan onderdompelen in een kleedje op de bank met op rechts een fijn tijdschrift en op links een kopje thee. Ik hoef niks, ik moet niks. Bijkomen is het sleutelwoord en daar heb ik meer dan vrede mee. Het is oké.
Het is ook oké dat ik aan het eind van de dag kan terugblikken op welgeteld één activiteit: een blogje schrijven. Geloof mij, daar kan ik bijna de hele dag op teren. Het geeft een beetje energie in het geheel en dat is fijn.

Voor nu even twee weken rust en opladen, bijtanken. Zorgen dat we weer een beetje back on track komen en nog wat kunnen doen aan sport. Mijn hoofddoel voor nu is blijven ademen en telkens maar weer opstaan, maar liever maak ik daar sporten van.
Ook al weet ik dat het nu even niet anders kan en er prioriteiten zijn, echt nuttig voel je je niet als je enkel ademend de dag doorkomt. Ik ben natuurlijk ook nog moeder en gelukkig komt Sarah niets tekort. Maar wat zal ik het fijn vinden als ik weer de oude ben voordat ze zich dingen gaat herinneren. Hoe leuk mijn pyjama ook is, mijn kleding staat leuker.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?