Lifestyle

Tijd heelt niet. Tijd doet beseffen.

Ik wist niet beter of de tijd zou alle wonden helen. Tenminste, dat is wat ze zeggen. Toch? ‘Geef het tijd’ en alles valt op zijn plek. Maar dat werkt in praktijk niet altijd, zo blijkt. Tijd geeft misschien een korstje, maar de pijn in de wond blijf je voelen. Misschien zelfs wel meer.

 

Tijd heelt alle wonden. Herinneringen worden zwakker en erge dingen zouden minder erg worden. Maar hoe kan iets verschrikkelijks nou minder erg worden? Vrijdag is het 5 mei. Dat betekent een dag om de vrijheid te vieren, maar het is tegelijkertijd ook anderhalf jaar geleden dat mijn lieve broer verongelukte. Heb ik dat goed? Ja, anderhalf jaar.
Ruim 18 maanden geleden dat ik hem voor het laatst sprak en heb gezien. En in die anderhalf jaar hebben we allemaal leren zwemmen ondanks hoog water en vloedgolven.
Zwemmen tegen de stroming in, zwemmen en kopje onder gaan en hoesten van al het water. Omdat je nou eenmaal niet anders kan. En inmiddels hebben we leren zwemmen, maar feit blijft dat het water ruw en koud is ook al zijn we sterker geworden in onze armen.

Het eerste jaar na het ongeluk ademde ik en leefde ik, maar ik dacht niet. Ik functioneerde op de automatische piloot vanwege de shock en de rouw, in combinatie met een traumatische stoornis die ik opliep door de Intensive Care opname. De tijd ging er met mij vandoor, ik werd geleefd. In de ochtend kleedde ik Sarah en mijzelf aan. Ik maakte ontbijt, dronk een kop koffie. Ik at en dronk maar proefde niets. Ik keek naar buiten maar voelde geen zon. Er was geen gevoel en geen besef. Het kon na een jaar nog steeds niet waar zijn, al dacht ik dat tegen beter weten in.

En zo ben je ineens anderhalf jaar verder. We zijn weer op vakantie geweest en hebben verjaardagen gevierd. We hebben gelachen, nieuwe foto’s gemaakt en herinneringen opgehaald. Je zou denken dat tijd de pijn zou helen, maar de tijd maakt de pijn anders.
Van totale shock en ontkenning naar pijn en besef wat langzaam komt binnensijpelen. Wat weer komt en weer gaat, net zo lang tot je genoeg draagkracht hebt opgebouwd om je te kunnen weren tegen volledig besef. Net zo vaak tot je het aandurft om voor de 100% het besef binnen te laten. Dus dit doet tijd met je? Is dit wat ze bedoelen met ‘helen?’

Het voelt echter niets als helen. Besef is misschien nog wel zwaarder en pijnlijker als ontkenning en shock. En dat besef brengt een andere pijn met zich mee. Scherper, dieper en van een andere aard.
En doordat de klok doortikt vervagen sommige herinneringen die ik vroeger nog zo goed wist te benoemen. Gelukkig weet ik nog hoe zijn stem klonk en kan ik hem nog steeds uittekenen in bepaalde kleding (vertrapte sneakers en een bordeauxrode trui).

Of bedoelen ze dat de tijd na het besef de wonden kan helen? Moet het hele proces van helen soms nog beginnen? Of geldt dat voor sommige gebeurtenissen niet en zal ik de korst op de wond af en toe open moeten krabben om ermee om te kunnen gaan? Zal er een dag komen dat ik er niet aan heb gedacht en dat ik hem niet heb gemist? Zo ja, wil ik dat wel?
Eerlijk gezegd vind ik dat besef naast heftig ook wel ‘prettig’. Ik wil niet iemand vergeten die er niet meer is maar wel er had moeten zijn. Geen dag. Nee, laat mij dat korstje maar openkrabben. Het litteken zit er toch al….

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (7)

  • “Je denkt niet altijd na over het woord ‘samen’. Maar het is een groot gemis als ‘samen’ er niet meer is.” <3

    Beantwoorden
  • Mooi geschreven, bij ons nu 4 maand geleden dat m’n zusje is verongelukt. Ik merk langzaam idd pijn en besef en dat is soms zo’n naar gevoel dat ik dat niet altijd wil voelen. Heel lastig en vooral dat het je kan overvallen (geen controle op gevoel). Sterkte!!

    Beantwoorden
  • Anderhalf jaar lijkt een hele lange tijd maar het is niets. Op dit moment zit je nog middenin het “proces”. Vergeten zal je hem echt niet maar uiteindelijk zal je wel terug kunnen kijken op mooie herinneringen zonder er droevig van te worden en als ik het zo lees ben je al een heel stuk verder! Hou vol, die dag komt er. In de tussentijd veel sterkte, kracht en een dikke knuffel vanachter mijn schermpje.

    Beantwoorden
  • Zo mooi beschreven en heel herkenbaar! Sterkte.

    Beantwoorden
  • Of de wonden ooit helemaal geheeld worden weet ik niet, maar ik kan na het overlijden van mijn mama wel al dagen hebben dat ik er niet meer echt aan denk. Soms vind ik dat erg want lijkt de nieuwe situatie al normaal geworden. Maar het is gewoon een nieuw normaal, omdat het moet.

    Beantwoorden
  • […] je dit persoonlijke artikel al gelezen? Ik schreef van de week een blog over het gevoel dat tijd de wonden niet altijd heelt, […]

    Beantwoorden
  • Tranen hoor! Bij mij in een ander daglicht; mijn relatie had sinds ik hem kende een dubbelleven en is nu verhuist naar de andere kant van het land.. terwijl ik super verliefd op hem was. Geen idee hoe hij dit heeft kunnen doen, niks was waar en alles bleek één grote leugen. En het feit dat hij nu vrolijk doorgaat met allemaal nieuwe vrouwen en dat ik hem niet meer ga zie, een ander zijn hand vast za houden en zijn lippen zal kussen. Besef, pijn, shock, wegduwen en soms een beetje toelaten. De pijn en het gemis die jij beschrijft kan ik heel goed toepassen op mijn eigen situatie

    Beantwoorden

Write a comment