Vallen en weer opstaan, je kent het wel. Voor de één is het makkelijker gezegd dan gedaan. Maar een feit is, dat oefening kunst baart. Veel oefening helaas. Toch is terugvechten het altijd waard, in welke situatie dan ook.

Om op te krabbelen heb je een aantal eigenschappen nodig: zelfvertrouwen, zelfredzaamheid, jezelf kunnen ontplooien en zelfbewust zijn. Maar vooral: doen. Niet bang zijn dat het niet gaat lukken of dat je het niet gaat redden. Wat heb je te verliezen? De situatie kan alleen maar erger worden als je niets doet. Beter wordt het in ieder geval niet.

Drie jaar geleden kwam de eerste scheur in mijn o zo fijne leventje. Ik had teveel aan mijn hoofd, was drie miskramen aan het verwerken, werkte fulltime en communicatie thuis bestond niet. Met als gevolg dat ik met een burn-out thuis kwam te zitten. De kleinste activiteiten maakten mij doodmoe. Ik riep van alles maar meende er niets van. Mijzelf was ik kwijt. Na gesprekken met een psychiater die mij opdrachten gaf om meer te kunnen communiceren en alles te verwerken, werd ik langzaam mijzelf. Mooi feitje om te weten is dat hij mij adviseerde om te schrijven. Veel te schrijven. En vandaag de dag ben ik nog steeds dankbaar voor dat advies, want schrijven doe ik nog steeds (joh!) en het werk perfect voor mij.

Ik ben terug gaan vechten. Ik in de ziektewet met een burn-out? Kom op, ik ben nog maar 27! En mijn huwelijk hierdoor kapot laten gaan en mijn toekomst door een douche putje laten glippen? Echt niet! Tijdens en na het verwerken werd ik boos op de situatie en dat was net wat ik nodig had om terug te willen vechten. De wil die was er, nu nog de daad. Langzaam maar zeker krabbelde ik op, ook al viel ik onderweg 100 keer.
Wat ik voor ogen had? De toekomst. En het feit dat ik niets te verliezen had. Als ik niets zou doen zou de situatie erger worden en zou ik mijzelf alleen maar ellendiger voelen. Terugvechten was de enige optie om weer gelukkig te worden en mijn leven in te vullen zoals ik het zou willen. En tegelijkertijd voelde het ook als een soort natuurlijke reactie.

Vorig jaar moest ik opnieuw die strijd leveren. Weer zat ik in de ziektewet, dit keer vanwege mijn lijf. Nog geen dertig jaar en er was een mogelijkheid dat ik arbeidsongeschikt zou worden verklaard. Ja zeg….maar dat gaat niet gebeuren! Ik wilde snel weer aan het werk en het leven leven zoals ik dat altijd deed. Gelukkig hield de bedrijfsarts en mijn leidinggevende mij tegen en moest ik rustig aan doen met opbouwen. Dat heeft mij uiteindelijk gebracht tot waar ik nu sta: op de werkvloer voor 3 dagen per week. Het voelde als een enorm zwaar gevecht, maar ook deze heb ik gewonnen.

Met eelt op mijn knieeën kan ik je op het hart drukken dat opkrabbelen het beste is wat je kan doen als je gevallen bent. Hadden de mensen van L’Oreal toch nog gelijk: omdat je het waard bent. En omdat het het waard is.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?