Vandaag blik ik terug naar een paar momenten in het moederschap waar ik erg tegenop zag. Maar waarom zag ik er zo tegenop? En waarom viel het achteraf mee? Ten eerste weet je, wanneer je voor het eerst moeder wordt, niet wat je moet verwachten. En ten tweede beeld je je vaak iets veel dramatischer in dan het uiteindelijk is. Kortom: ik zag nogal tegen bepaalde gebeurtenissen op de eerste drie jaar. Maar jeetje, waar maakte ik mij eigenlijk druk om?

Een dekentje, een lakentje, een slaapzak of eh…?

Toen ik zwanger was van Sarah struinde ik nog weleens chagrijnig Google af opzoek naar een antwoord. Wat is in vredesnaam het verschil tussen een dekentje en een lakentje? En wanneer doe je wat? Vanaf wanneer gebruik je een slaapzak? Zo ‘controlfreak’ als ik ben maakte het mij onrustig. Wat is het beste?

Gelukkig was mijn moeder de beste raadgever en zij maakte dan ook het bedje van Sarah op vlak voordat ze werd geboren. De maanden na haar geboorte lag ze heerlijk te slapen onder een lakentje met wat kleding aan. Het werd steeds warmer daarna dus ze zou geen kou vatten. Maar als ik een ding geleerd heb van al die lakentjes en dekentjes: het komt goed, echt. In het begin zal de kraamverzorgster het bedje opmaken en daarna…doe je gewoon wat goed voelt. Geen speciale vouwtechnieken, geen protocol. Gewoon wat goed en veilig voelt. Ode aan het einde der tijdperk van ingewikkelde dekentjes en lakentjes!

Krijgt ze wel genoeg binnen?

Ik wilde graag borstvoeding geven en de eerste weken dat ik dat probeerde vroeg ik mij af of ze wel voldoende binnen kreeg. Ze was te vroeg geboren en al snel moe bij elke voeding. Zo groen als ik was als moeder was ik ook een beetje gerustgesteld toen ze volledig overging op kunstvoeding, met fijne mililiters aan de zijkant van de fles. Ik ben een controlfreak en wil zekerheid, altijd.

Maar je bent en blijft moeder en dus maak je je de jaren erna nog steeds druk over het eten en drinken van je kroost. Alhoewel…het gaat steeds makkelijker en je leert dat je kind een paar dagen niet willen eten prima overleeft. Als ik Saar zou zijn zou ik op sommige dagen letterlijk uitgehongerd zijn, want dan eet ze niet meer dan een appel en een boterham. Maar het hoort erbij en je leert er steeds makkelijker mee om gaan. Het feit dat 99% van alle moeders dit herkent helpt ook mee!

Wat zal ze wel niet denken als ik haar wegbreng?

‘Zal ze mij missen? Ben ik een slechte moeder? Zou ze zich afvragen of ik nog wel terugkom?’ Wanneer je je kindje achterlaat bij een KDV of gastouder is het in het begin enorm wennen, voor beide partijen. Maar eerlijk? Je kindje is waarschijnlijk eerder gewend dan jij en zal echt niet denken ‘wat een vreselijk mens, ze laat mij gewoon achter!’ Je kindje zal dat op jonge leeftijd echt niet denken en zodra je weer voor de deur staat om hem/haar op te halen weet je kindje onbewust: mama of papa komt altijd weer terug!

Hoe werkt dat, zindelijkheid? En wanneer?

Bijzonder dat je tijdens je zwangerschap jezelf zo goed mogelijk voorbereid op verschillende soorten bevallingen, korstjes, aambeien en soorten huiltjes. Maar daarna val je in een zwart gat. Of in het diepe water, net wat je wil. Ik dacht, voordat ik moeder werd, altijd dat ik elke fase apart zou gaan Googlen. Maar op wat koortsvragen na heb ik het opgroeien nooit gegoogled. Ook niet toen we haar zindelijk wilden krijgen.

En daar sta je dan met je goede gedrag: hoe maak je een kind zindelijk? Twitter is een goede bron (ja echt), evenals Instagram. Miljoenen moeders gingen je voor en ook zij stonden ooit voor een raadsel. Uiteindelijk krijg je een paar tips waar je het mee moet doen en de rest gaat vanzelf. Echt, heus. Gewoon wat doen en kijken wat werkt. Uitproberen, testen. Geen kind is hetzelfde dus de aanpak ook niet!

Ze is zo kwetsbaar, zo breekbaar. Wat als ze valt?

De eerste dagen vond ik het behoorlijk spannend om een klein meisje van 4 pond aan- en uit te kleden. Tot hoever kunnen die armpjes buigen? En vouw ik haar niet dubbel als ik haar verschoon? Kan ze nog wel ademen als ze wordt verschoond met poep tot op haar rug?

En wanneer je eenmaal gewend bent aan het vouwen van je kindje (grapje natuurlijk) begint het omrollen. En ben je als de dood dat hij of zij een keer van de bank af valt. Of wanneer je dreumes net kan lopen hoop je van harte dat hij of zij niet struikelt en met zijn of haar kersverse tandjes op de vloer belandt. En dan komt het fietsen en het steppen, of van de grote glijbaan af. Geloof mij: de angst is zoveel groter dan het risico. En kinderen breken niet als je ze aankleed, ook die kleine armpjes en beentjes niet. Even oefenen en je hebt de feeling zo te pakken! Gek genoeg ben ik in die drie jaar dat Saar er is vaker gevallen en gestruikeld. Misschien moet ik eens wat meer op mijzelf letten in plaats van op mijn onbreekbare kind…

Nu ben ik benieuwd….wat is jou 100% meegevallen bij het moederschap? Iets dat, waar je tegenop zat, eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld was?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?