Mijn zwangerschapsverlof lijkt alweer eeuwen geleden. In februari 2014 ging ik met 34 weken met verlof. Ik zat deels in de ziektewet vanwege de trombose aan mijn vingers waardoor ik verplicht met 34 weken met verlof ging. Mijn baan als verpleegkundige was zwaar, al mocht ik op het laatst niet veel meer doen. Maar die 34 weken was misschien maar beter ook, anders had ik welgeteld een paar dagen in plaats van 2 weken van mijn verlof kunnen genieten.

Ik zie regelmatig vrolijke en opgeluchte berichten op social media voorbij komen. Aanstaande moeders die eindelijk met verlof kunnen. Een welverdiend verlof! De laatste weken voordat je tijdelijk mag stoppen met werken zijn vaak heel zwaar (het ligt wel aan je beroep natuurlijk) en ik denk dat elke zwangere vrouw reikhalzend uitkijkt naar die vrije weken waarin je kunt cocoonen en je kunt voorbereiden op de bevalling. Kleren strijken, besnuffelen, het bedje opmaken en afhalen. Om hem vervolgens weer op te maken. Met je vinger langs de plinten om deze op stofjes te controleren…Je lijstje verder afwerken (of aanvullen) en honderd keer je bevalling voor ogen hebben. Verlof is fijn en nuttig.

Wijdbeens paradeerde ik over de 9 maandenbeurs met mijn dikke toeter. Het was het eerste weekend van mijn verlof en ik was 34 weken zwanger. Ik keek uit naar minstens 6 weken rust, aan kleertjes snuffelen, veel dutjes overdag en leuke dingen doen met vrienden. Een week later zat ik bij de Hypotheker voor een belastingaangifte en diezelfde week ging ik de stad in met een vriendin. Waggelend, dat wel. Maar ik genoot. Ik hoefde even niets meer, mijn lijf kreeg nu alle rust. Er lagen weken voor mij die ik prima kon vullen met alles wat fijn was. Helaas ging dat anders dan de bedoeling was.

Twee weken na de start van mijn verlof liep mijn bloeddruk op. Ik werd in die week regelmatig gecontroleerd en ze hielden mij goed in de gaten. Omdat ik geen werk of verplichtingen meer aan mijn hoofd had, had ik er alle vertrouwen in dat heel veel rust en eventueel wat medicatie wel wonderen zou verrichten. Helaas werd ik die woensdag opgenomen en twee dagen later werd Sarah geboren: ruim 2 weken na de start van mijn verlof, bij een zwangerschapsduur van 36.6 weken. Niks nog minstens vier weken rust…ik was ineens al moeder!

Gebaald heb ik nooit hoor, want ik ben maar al te blij dat Sarah gezond ter wereld is gekomen. Waarschijnlijk had ik mij de laatste weken toch zitten opvreten en zou mijn geduld heel erg op de proef worden gesteld. Toch had het mij wel fijn geleken om nog een paar weken verlof te hebben. Zo waren nog niet alle dingen van mijn lijst afgestreept en mentaal was ik nog niet 100% klaar om te gaan bevallen en moeder te worden. Zo stond Giorgio op de dag van mijn spoedkeizersnede nog de muren beneden te witten en mijn boeken die ik wilde lezen voor de bevalling had ik nog niet uit.

Echt goede herinneringen heb ik dus niet aan mijn verlof, of überhaupt herinneringen. Ik heb een keer kunnen winkelen met een vriendin, nog wat administratie kunnen regelen en tien keer de lade van alle kleding in maat 50 open en dicht kunnen doen. Om vervolgens aan de kleertjes te ruiken en de fantaseren over het mensje wat straks die kleding aan zal hebben. Waarschijnlijk had ik dat die resterende vier weken ook gedaan, dus echt rampzalig is het allemaal niet. En het mooie van dit alles: Sarah is gewoon vier weken eerder bij ons gekomen en daar ben ik nu maar al te blij om. Hoe sneller dat lieve mensje bij ons is hoe beter!

Hoe heb jij je verlof ervaren?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?