De kraamweek, ook wel de periode na de bevalling genoemd, hoor je in bed door te brengen. Omringd met beschuit en muisjes en vertroeteld worden door de kraamverzorgster. Een heerlijke fruitsalade voor je neus, opgeruimd en schoon servies en een streng doch vriendelijk vingertje wijzend op je rusttijden. Kraambezoek dat vol bewondering naar dat kleine hoopje mens op je arm komt kijken terwijl je straalt van trots. Zo had ik het in gedachten en zo had het moeten zijn. Mijn kraamweek kan ik mij amper herinneren, ik herken alleen nog de pijn. Foto’s en verhalen vertellen mij wat er is gebeurd.
Eind 2014 heb ik een rol beschuit weg moeten gooien, hij was over datum. De roze muisjes idem dito. Ik heb ze weleens op brood gegeten omdat het voor af en toe wel lekker is als beleg. De beschuitjes zouden worden uitgedeeld aan het bezoek als zij kwamen kijken naar Sarah. Maar dat kraambezoek kwam pas na twee maanden en misschien dat er vier beschuitjes gesmeerd zijn, meer zullen het er niet zijn geweest.
Ik lees de laatste tijd regelmatig over kraamperiodes zonder roze wolk. Blijkbaar is grijs een meer vanzelfsprekende kleur en is de taboe van een enigszins mislukte kraamweek langzaam aan het wegebben. Verhalen over helse nachten, pijn, vermoeidheid, emoties en een moeizaam startend kind, het is meer regel dan uitzondering. Ondanks dit gegeven had ik geen rekening gehouden met het grijs van mijn kraamweek.
Ik las een stukje terug wat de verpleegkundige destijds in een schriftje had geschreven op 28 maart 2014. Dat was de dag dat ik naar de IC ben gebracht om beademd te gaan worden. Sarah was precies twee weken oud. De verpleegkundige is begonnen met het bijhouden van verhalen zodat ik later terug kon lezen wat Sarah allemaal gedaan had, hoe ze groeide en wat voor een meisje het was. Echter is dit het enige stukje wat geschreven is aangezien ik dezelfde dag over ben gebracht naar Utrecht. Gelukkig is dat de reden dat dat het eerste en laatste stukje was en dat ik nog in staat ben om het terug te lezen. Anders had het misschien meer weg van een afscheidsbrief.
De eerste twee weken na mijn bevalling had ik een kind. Dat was een feit, geen gevoel. Er lag iets naast mij wat nog niet zo lang uit mijn buik was. Wanneer ze huilde pakte Giorgio haar op want ik trok het gehuil niet. Hij had huid op huidcontact met haar, gaf haar een flesje en verschoonde haar luier. Tussen de pijnstillers door probeerde ik wat te kolven. Niet omdat ik dat nog belangrijk vond of echt wilde, maar meer omdat het van mij verwacht werd. Ik heb aangegeven kort na de keizersnede dat ik borstvoeding wilde geven. En het laatste wat ik wilde was dat ze mij een mietje zouden vinden. Zorgen voor mijn kindje kon ik niet, kolven moest toch wel lukken? Toch moest ik op een gegeven moment stoppen gezien mijn lichamelijke conditie en de hoeveelheden morfine.
De enige dag dat ik thuis was anderhalve week na de bevalling, dacht ik alsnog de kraamweek te kunnen ervaren. Ik lag in een schoon bed, kreeg een warme maaltijd gebracht en keek toe hoe de kraamverzorgster Sarah uitkleedde voor het badje. Ik keek ernaar maar het interesseerde mij niet. Ik had pijn door de leverinfarcten.. Ik kon alleen maar aan de pijn denken in plaats van te genieten van het uitzicht. Er kwam een telefoontje met een felicitatie, maar het enige waar ik aan kon denken was ‘ophangen’, ik had pijn. De volgende dag ging ik retour ziekenhuis.
Terugkijkend op die helse weken waarin ik geleefd werd door de pijn, voel ik naast angst en verdriet ook soms heel veel boosheid. Boos op het feit dat ik niet meer kon genieten van die weken. Dat ik haar gehuil niet trok, haar geen flesje kon geven, te stoned was om uit bed te komen om haar op te pakken. Toekeek hoe dat lieve kleine lijfje een warm bad kreeg met het gevoel dat het mij niets kon schelen. Als die pijn maar weg zou gaan. Boos dat ik het nooit meer over kan doen en een ervaring kan hebben met een roze wolk. Ik ben zo benieuwd hoe een mooie en voorspoedige kraamweek zou zijn. Nu ben ik zo ontzettend verliefd op mijn dochter, elke dag weer een beetje meer. Daardoor ontstaat er soms ook onbegrip als ik aan die periode denk. Hoe kan ik niet genoten hebben van dat lieve kleine meisje? Op foto’s zie ik een prachtig mooi baby’tje waar je wel verliefd op moet worden. Maar toen kon ik dat niet. Pijn kan zoveel met je doen en je zo ontzettend veel ontnemen, zo blijkt. Die pijn is uiteindelijk weggegaan, maar heeft plaatsgemaakt voor een litteken voor het leven.
Waren jouw kraamweken zoals je het had voorgesteld? Waarom wel/niet?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Lees ook: Mijn bevallingsverhaal
Comments (16)
Jeetje wat heftig. Tranen in mijn ogen van die brief!! Hier waren de kraamweken (helemaal in vergelijking met die van jou) heel prima, ondanks dat ik ook wel last had van diverse lichamelijke ongemakken.
Wat een heftige tijd heb je moeten doormaken. Zo lezen was de roze wolk helaas ver te zoeken. Wel vind ik het mooi dat je hier een artikel over hebt geschreven. Er zullen vast vrouwen herkenning vinden. Mijn kraamweek was een roze wolk met een klein zwart randje. In vergelijking met die van jou, een grote roze wolk.
Ach meis wat heftig! Nadat we een paar dagen in het ziekenhuis verbleven, mochten we naar huis. Toen heb ik nog wel echt een kraamtijd gehad. Wel korter natuurlijk, omdat de tijd dat je in het ziekenhuis ligt er vanaf gaat. We hadden een fantastisch lieve kraamverzorgster en iedereen kwam op bezoek enzo. Ik vond het wel leuk, maar ook zwaar omdat ik fysiek echt best pijn had in het begin. Maar goed, dat valt allemaal in het niets vergeleken bij jouw verhaal. Ik wilde trouwens nog even zeggen dat ik het bijzonder vind dat die verpleegster van alles heeft opgeschreven! Zo kun je het toch nog terug lezen.
Jeetje, wat een heftig verhaal. Jammer dat je het zo heb moeten meemaken.
Toch lees ik wel vaker dat de kraamweek niet zo mooi was als gedacht.
Ik heb totaal geen idee wat ik moet en kan verwachten. Het duurt ook nog wel eventjes…
Wooow! Wat heftig! Weet dat jij hier niks aan kan doen; dus dat je er ook nier schuldig door hoeft te voelen. Ik weet dat ik makkelijk praten heb, en dat het vast niet zo voelt. Ik vind het knap dat je het geschreven hebt, en helemaal supper dat de lieve verpleegster een dagboekje wouw gaan bijhouden!
Wat heftig. Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen. Wat moet dat inderdaad een hel voor je zijn geweest. Het is heel spijtig dat je die week niet meer over kunt doen. In alles wat je hier schrijft op je blog en de foto’s die je deelt van Sarah, lees en zie ik de liefde voor je dochter. Je bent een trotse moeder die heel veel van haar houdt en die dol en dankbaar is op haar gezin. En wat lief dat de verpleegster een boekje voor je wilde bijhouden. Voelt nu heel cru om antwoord te geven op de vraag hoe mijn kraamweek was. Die was namelijk ontzettend fijn, had mij geen betere week kunnen wensen.
Wat een verhaal zeg, dat is allemaal niet niks. Ik kan me heel goed voorstellen dat het je een litteken heeft gegeven. Hier kon jij alleen totaal niks aan doen en dat zal zij later ook begrijpen. Je doet er hartstikke leuk en bent echt een top mama. Soms denk ik dat de kraamwerk altijd wel een beetje mooier wordt gemaakt dan het is! Bij mij was het ook geen pretje, ik heb een thuis bevalling gehad en moest daarna ook nog na het ziekenhuis, uiteindelijk mocht ik na 5 dagen weer na huis.
Zo lief dat die verpleegster een verslagje bijhield over Sarah. Ik denk dat je dit heel erg koestert want op die manier kan je toch haar eerste weekjes een beetje herbeleven. Het moeten voor jou en je familie heel erg enge weken geweest zijn. Mooi dat je hierover schrijft. En hieruit blijkt nog maar eens dat je je dochter heel graag ziet en dat ze een grote schat is.
Wauw, tranen in mijn ogen want wat moet dit besef heftig voor je zijn.
Je bent er geen mindere moeder om, de pijn ontnam je alles en overspoelde alles tegelijk.
Knap dat je hier zo over kan schrijven.
Niet zo streng voor jezelf zijn hoor, daar heeft toch niemand wat aan? Jij kon er ook niets aan doen dat het zo gelopen is en Sarah zal het je heus niet kwalijk nemen. Jouw situatie was natuurlijk erg extreem maar ik denk dat veel kraamweken niet zo rooskleurig zijn als dat men wil laten voorkomen. Ik heb iig 2 keer heel erg uitgekeken naar het moment dat ze voorbij waren en het normale leven weer begon. Ik kan namelijk niet tegen die drukte om me heen en wilde gewoon alleen zijn met mijn kinderen. En ja ook papa moest van mij zo snel mogelijk weer aan het werk!
Ik zie het zeker niet als streng zijn naar mijzelf toe. Ik geef mezelf namelijk niet de schuld van het feit dat ik én ziek ben geworden en geen leuke kraamweek had. Wel ben ik boos en teleurgesteld, maar meer op de situatie en niet op mezelf.
Niemand heeft er wat aan om jezelf de schuld te geven en dat doe ik ook niet, maar wel mijn gevoel beschrijven en mogelijke taboes wegnemen. En daar kunnen anderen veel aan hebben.
Wat heb je toch ontzettend heftige dingen meegemaakt zo kort na je bevalling Geertje! Vreselijk dat je kraamweek zo naar was, dat je alleen maar aan pijn kon denken ipv je prachtige dochter. Maar daar kan jij niks aan doen he! Je hebt zo iets heftigs meegemaakt, je lichaam dacht alleen maar aan overleven. Knap dat je dit met ons wilt delen!
Wat jammer dat er maar 1 dag geschreven is in het boekje. Heeft familie nog wel geschreven de periode erna. Mooi stukje om terug te lezen ik zie het als een liefdevolle boodschap voor sarah. Prachtig stukje. Ik hoop dat jij het ook zo gaat zien. Maar de kraanwerk kun je niet over doen dat is vervelend. Hier gewone wolken de eerste was top en de tweede vond ik minder en dat kwam vooral door een heel verlegen kraamverzorgende maar ja die moet het ook leren toch. En op bed liggen 4 dagen lang niet maar beneden mogen, veel pijn. Mijn bekken stond ruim 10 cm aan de voorkant uitelkaar. Dat is in vergelijking met jou niks. Fijn was het niet.
Ik begrijp dat jij die gevoelens ervaart. En ook dat jij daarmee zit. Het heeft een enorme impact op jouw leven en hoe je daarmee omgaat is aan jou.
Ik wil je wel meegeven dat het niet genieten Door de pijn heel natuurlijk is. Jij hebt een kind op de wereld gezet. Daarbij weet je dat het goed met haar ging.
Met jouw lichaam ging het minder goed. Daarom moest jij aan jezelf denken. Juist zodat jij er nu nog voor haar bent.
Hoi Geertje, ik lees je verhaal nu pas, terwijl ik je al een tijdje volg op IG. Wat een narigheid heb jij meegemaakt rondom de bevalling en kraamweek van Sarah. Ik begrijp je gevoel van teleurstelling en een gemiste kans helemaal. Hopelijk zijn de scherpe randjes er inmiddels iets vanaf. Groetjes, Sanne
Lief dank je wel!