Het was al even geleden dat ik schreef over onze bezoekjes aan de kinderarts met Sarah. Vanwege wat puberteitskenmerken en het feit dat ze erg groot was voor haar leeftijd, werden we door de huisarts naar de kinderarts gestuurd voor onderzoeken.
Er leek niets aan de hand, maar inmiddels is er wat veranderd en ik praat je graag bij, gezien de vele vragen over hoe het nu gaat.
Het leek vals alarm
Na de onderzoeken toendertijd in het ziekenhuis bleek Sarah wel groot te zijn, maar niet in de vervroegde puberteit.
Dit was namelijk niet terug te vinden in het bloed. De puberteitskenmerken die ze toen had, werden volgens de arts veroorzaakt door het vroeg op gang komen van de bijnieren. Eind goed al goed, elk jaar zouden we nog even langskomen zodat ze in de gaten kon worden gehouden qua groei en ontwikkeling.
Toch in de puberteit
Een paar maanden terug hadden we weer zo’n jaarlijke controle bij de kinderarts. Ik ontdekte een weer ervoor nog meer kenmerken (borstontwikkeling en okselhaar) en dit bevestigde de kinderarts op de poli. Ze zat toch wel degelijk in de vervroegde puberteit.
Ik had het ergens wel aan zien komen en aangevoeld. Ze kreeg bepaalde buien, haar lichaam was verder aan het veranderen….dit kon niet anders dan de puberteit zijn.
Remmen of niet?
Het gesprek kreeg direct een andere wending: willen we de puberteit nu gaan remmen? Er zitten voor- en nadelen aan. De voordelen zouden zijn dat de puberteitskenmerken zouden afnemen en tijdelijk zouden stoppen.
Ze zou later ongesteld gaan worden (wanneer de remmers worden gestopt) waardoor ze langer door zou gaan met groeien.
Echter, aan het remmen zitten ook nadelen. Zo zal je kind injecties moeten krijgen met hormonen. En als de remmers worden gestopt, dan start de puberteit meteen ook in alle hevigheid. Wat is verstandig? We kregen een week bedenktijd.
We besluiten de natuur zijn gang te laten gaan
Na een week nadenken en praten, hebben we besloten haar puberteit niet te remmen. Dit omdat ze sociaal-emotioneel heel erg vooruit loopt en zelf maar al te trots is op het feit dat ze nu echt ‘groot’ aan het worden is. Ze vond het zelf ook niet nodig om met medicijnen alles te remmen.
De kans is groot dat ze in groep 6 of 7 al ongesteld zal gaan worden. Ik was zelf ook heel vroeg (10 jaar) en heb daar geen problemen van ondervonden.
Het feit dat ze dit sociaal-emotioneel aankan heeft ons doen besluiten de puberteit niet te remmen. Ze kan er nu goed mee omgaan, is er trots op en weet dat we alles kunnen bespreken.
Bovendien houdt de kinderarts haar de komende jaren nog goed in de gaten om na te gaan of ze het sociaal-emotioneel nog steeds goed kan behappen.
Want dat is het belangrijkst: hoe zit zij in haar vel? Hoe gaat ze ermee om?
Ze zal zo rond haar eerste menstruatie ook stoppen met groeien. Ze gaat mij nu al bijna voorbij en ik verwacht dan ook niet dat ze klein zal blijven.
Ze al perfect zijn zoals ze is en ik ben zo oneindig trots op haar, haar manier van ermee omgaan en haar nog sterkere eigen willetje.
Comments (1)
Hoi, ik zie net dat ik op je artikel van sep ’19 heb gereageerd en omdat het zo herkenbaar is, reageer ik nog maar weer een keer 🙂 Mijn dochter zit ook in de vervroegde puberteit. Wij hebben er ook voor gekozen om de injecties niet te nemen. Wel is er nog een mri gemaakt, om een tumor uit te sluiten, want dit kan ook vervroegde puberteit veroorzaken. Een week voor haar 10e verjaardag werd mijn dochter ongesteld. Lichamelijk en emotioneel is ze echt een puber. Gelukkig zijn er meerdere meiden bij haar in de klas die lang zijn (niet zozeer door vervroegde puberteit) en dus valt ze, wat dat betreft, niet echt op. Wel is ze voor de rest lichamelijk verder dan de anderen en als enige ongesteld, maar gelukkig kan ze ook met haar vriendinnen hier goed over praten. Ze vinden het maar wat interessant dat zij al ervaring heeft. Mijn dochter is nu bijna 11 jaar en 1.65 m en ik verwacht dat daar niet veel bij zal komen. Ikzelf ben 1.69/1.70 m en achteraf zat ik ook vroeg in de puberteit, maar daar is destijds niets mee gedaan. Ik heb nog een dochter, van 2 jaar jonger, maar zij heeft de genen van vaders kant. Dus ik zie toevallig hoe verschillend het kan zijn. Wederom bedankt voor je artikel! Groetjes, Miranda.