Random

Teleurgesteld zijn in het geslacht van je baby. Doe even normaal.

Ik had een voorgevoel de eerste 16 weken van de zwangerschap. Een gevoel waardoor ik bijna zeker wist dat de baby in mijn buik een meisje zou zijn. Een echte voorkeur was er niet, al was een meisje na alle jongens in de familie wel erg leuk. Maar als het een jongen was geweest? Hartstikke leuk! Hamburgertje of piemel…mijn droom kwam uit met een baby! Het cliche is en blijft waar: gezondheid is wat telt.

Een voorkeur hebben mag

Ondanks dat ik niet echt een voorkeur had qua geslacht, snap ik best dan mensen wel een voorkeur hebben aan het begin van hun zwangerschap. Je mag dromen, je mag denken, je mag iets net iets meer willen dan het ander. Iets lijkt je leuk of je denkt meer te hebben met een bepaald geslacht. Een voorkeur hebben is oke, teleurgesteld zijn in het niet uitkomen van je voorkeur niet.

Teleurgesteld zijn in het geslacht is geen taboe. Het is gewoon niet oke

Je toekomst laat zich niet uitstippelen zoals jij dat voor ogen hebt. Er gebeuren positieve dingen in je leven, helaas ook minder leuke dingen. Je kunt dromen van een gezin met een dochter en een zoon. Maar twee zonen maakt het leven niet minder leuk of minder waard. Je werkelijke toekomst heb je niet in de hand, het is zoals het is. Er is geen perfect gezin, geen perfect plaatje. De natuur en de geboorte van een kind is al perfect zoals het is.

Invloed op geslacht…ja of nee?

Een lastige kwestie waar iedereen weer een andere mening over heeft. En dat is niet gek, want het is en blijft ingewikkeld en persoonlijk. Wat ik vind? Invloed uitoefenen op het geslacht van je kind gaat te ver. Natuurlijk zijn er geldige redenen om het wel te doen, denk aan het overdragen van een aandoening welke bijvoorbeeld alleen bij jongens voorkomt. Maar wanneer daar geen sprake van is, vind ik dat je de natuur zijn gang moet laten gaan. Alles moet al zo ‘perfect’  in de wereld van nu. De natuur behoudt niet voor niets een goed evenwicht aan mannen en vrouwen, waarom zou je je daarmee gaan bemoeien? Willen we dan werkelijk overal grip op hebben?

Verplaats je even…

Nee, je hoeft niet met alle mensen rekening te houden die ongewenst kinderloos zijn of zorgen voor een gehandicapt kind. Je mag je voorkeur uitspreken en erover dromen, daar is niets mis mee. Maar denken en zelfs benoemen dat je teleurgesteld bent in het geslacht van je kind is not done.Uitspreken dat je depressief wordt van het geslacht van je kind en zelfs eronder lijdt, dat gaat veel en veel te ver. Dit kwam overigens ter sprake in een artikel in de Volkskrant. Daarin komt ‘genderdisappointment’ ter sprake. Vrouwen zijn serieus depressief, in de rouw en zwaar teleurgesteld. Sommigen geven aan dat ze het gevoel hebben te stikken. Ze lijden echt en zijn in paniek. Ja heus, het gebeurt. Helaas.

Verplaats je even in degene die geen gezond kindje konden krijgen. Waarvan het kindje verstandelijk of lichamelijk gehandicapt is. Waarvan de ouders niet weten hoe lang het kindje zal leven. Probeer je te verplaatsen in iemand die al jaren droomt van een positieve test, maar nog steeds met lege handen zit. Geslacht is maar een geslacht, het is niet belangrijk. Terug naar de basis en kijken naar wat je wel hebt mogen ontvangen: daar gaat het om. Doe even normaal!

Nu ben ik benieuwd naar jouw mening: vind jij het kunnen dat iemand teleurgesteld is in het geslacht van de baby? Snap jij dat iemand in een grijze wolk terecht komt? Of snap je het niet en vind je het net als ik ook niet kunnen?

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (31)

  • Helemaal mee eens!
    Ik heb een dochter en een zoon, en in 2016 overleed mijn 2e zoontje met 38 weken in mijn buik. Nu in oktober is onze 2e dochter geboren. Ik wilde heel graag nog een meisje en dat is uitgekomen, maar een jongen was net zo welkom. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend, je hoort blij te zijn met je kindjes zoals ze komen. Elk kindje is iets om dankbaar voor te zijn ♡

    Beantwoorden
    • Hallo,

      Toen ik al deze berichtjes las was ik het sowieso al niet eens met het feit dat vrouwen die met vruchtbaarheidsproblemen geen last hebben van een teleurstelling van het geslacht, of zich niet zouden kunnen inleven in hen.

      Zelf ben ik 3 jaar bezig geweest om zwanger te worden. In mijn hoofd zag mijn ideaal plaatje er altijd uit met een dochter. Dit omdat ik zo’n onwijs goede band heb met mijn moeder, en mijn oudste broer helaas wegens psychische klachten een eind heeft gemaakt aan zijn leven.
      Mijn vriend heeft al een zoon, en wij hebben nu te horen gekregen dat wij samen ook een zoon krijgen. Ik moest best even slikken ja. Ik kan niet ontkennen als ik mij soms neerslachtig voel hierdoor.
      Dit terwijl ik alles weet van het moeilijk zwanger worden etc.

      Josine

      Beantwoorden
  • Zelf had ik een voorkeur voor een meisje. Ik was er niet depressief van geworden als t een jongen was geweest.
    Hoewel ik zelf het gevoel niet heb ervaren, vind ik het niet raar. Ik vind het gevaarlijke uitspraken te zeggen dat iemand iets niet mag denken. Als je het denkt en voelt dan gebeurt dat gewoon. Dus de manier waarop je het schrijft vind ik lastig.
    Kunstmatige selectie ben ik echter geen voorstander van. In ieder geval niet als het puur om het geslacht gaat of andere kenmerken die je graag bij je kind zou zien.
    Ik ben van mening dat je best iets mag denken of voelen. In dit geval teleurstelling en je er heel erg rot over voelen. Er op acteren vind ik een brug te ver.

    Beantwoorden
  • Ik ben het hier niet mee eens. Natuurlijk het is meer dan verschrikkelijk dat sommige mensen geen kinderen kunnen krijgen of een kindje verliezen maar dat maakt niet dat iemand anders zijn gevoel er niet mag zijn.
    Daarbij denk ik dat die mensen die zo’n sterke voorkeur hebben dat zelf liever ook niet hebben maar gevoel kun je niet uit zetten.
    Doordat dit zo’n beladen, verboden onderwerp is krijgen zij weinig “kans” om hierover te praten wat het niet makkelijker maakt denk ik.

    Beantwoorden
    • Iemand mag zeker een voorkeur hebben, dat geef ik in het artikel ook aan. Wat mij met name tegen de borst stuit is het feit dat een teleurstelling in het geslacht van je kind zich kan uiten in lijden, depressief zijn en rouwen. Dát gaat mij te ver.

      Beantwoorden
  • Wees blij dat je kinderen kunt krijgen. Ik vraag me af of er dan niet meer mee speelt als je hier echt depressief van wordt, een verwachtingspatroon van je naaste omgeving bijvoorbeeld. Ik kan me er in elk geval geen voorstelling van maken.

    Beantwoorden
  • Fijn artikel. Ik ben zelf moeder van drie geweldige zonen. (3,5, 2 en 7 maanden) Nog voordat de derde geboren werd kreeg ik allerlei vreemde dingen naar mijn hoofd geslingerd over het geslacht. Zoals: hopen dat het nu een meisje wordt. Dat wordt afzien als het weer een zoon wordt. Hopen op een dochter want zonen heb je voor even en dochters heel je leven. Kortom een perfect plaatje een meisje na twee jongens. Wij wisten inmiddels dat het een zoon zou worden maar verder niemand. De opmerkingen bleven zich herhalen tot ik op een avond huilend in bed zat. Het kindje was zo gewenst en ik vond het zo naar om continu te horen dat het nu wel een meisje zou moeten zijn. Alsof wij niet goed genoeg waren met 3 mannetjes. Dat ik me moest voorbereiden op een heel zwaar leven met al die mannen!

    Nou niets is minder waar.. ik ben een super gelukkig mens met 3 boys en realiseer me dat mijn leven niet perfecter zou zijn met een meisje erbij. Het komt doordat alles maakbaar is om ons heen.. we kunnen kiezen wat voor telefoon we kopen, hoe we ons huis inrichten, waar we op vakantie we gaan en ga zo maar door. Laat het meest oerachtige ter wereld lekker zo blijven. Ik weet zeker dat mijn jongens kunnen ravotten,stoeien, genieten en met heel veel liefde zullen opgroeien! En dat mijn jongens over 30 jaar nog steeds heel graag bij hun mama aan de keuken tafel zitten! Wie weet met schoon dochters erbij..?

    Beantwoorden
    • Dit is even moeilijk kort en duidelijk te formuleren, maar ik wou je even bedanken voor je berichtje. Ik leer hier een erg belangrijke les en besef plots dat ik, die heel veel moeite steek in destigmatisering van psychiatrisch patienten zelf gedurende bijna mijn ganse leven “de normale mens”” in een stigma plaats.

      S
      Diagnoses vind men tegenwoordig achterhaald dus kreeg ik de zeer prestigieuze titel Zwaarzorgbehoefend persoon

      Beantwoorden
  • Ik had de voorkeur voor een meisje. Ik kreeg een jongen. Dat was in mijn hoofd wel even omschakelen.
    Maar je hebt daar nou eenmaal geen invloed op. En op het moment dat mijn zoontje geboren werd, was er niets magischer dan dat.
    Echt rouwen kan ik me dus niet voorstellen. Maar dat je er een paar weken aan moet wennen kan ik wel begrijpen.

    Beantwoorden
    • Een voorkeur hebben en omschakelen is heel menselijk. Dat begrijp ik maar al te goed! Het ging mij vooral om de rouwende en lijdende moeder, zoals de teleurgestelde moeders in de Volkskrant werden genoemd.

      Beantwoorden
  • Wat moet dat kind zich rot voelen als ze horen dat ze eigenlijk niet gewenst zijn, omdat ze van het andere geslacht zijn dan mama in haar hoofd had. Wees dankbaar wat je mag krijgen. Goed geschreven!!

    Beantwoorden
  • Toen ik het artikel las moest ik echt even wat tranen wegpinken. Wij zijn nu 3 jaar aan het proberen zwanger te worden van ons tweede kindje. We zijn net begonnen aan de eerste behandeling met ivf. Een voorkeur hebben is heel menselijk, en even omschakelen ook. Maar in diepe rouw komen als het niet het gewenste geslacht is? Ik denk dan alleen maar, jij weet niet wat het is om jaren in onzekerheid te zitten of je wel of niet zwanger bent. Of dat je misschien wel helemaal nooit meer zwanger raakt. Hoeveel moeders zijn er inderdaad met een gehandicapt kindje of een kindje die is overleden. Je moet dankbaar zijn met wat je is gegund. Zo vanzelfsprekend is het namelijk echt niet om kinderen te mogen krijgen.

    Beantwoorden
    • Lieve Desiree. Ik duim heel hard voor je dat je wens snel in vervulling mag gaan! Het is inderdaad niet vanzelfsprekend en dat beseffen helaas sommige mensen niet. Take care!

      Beantwoorden
  • Net alsof zo iemand er zelf voor kiest om zich depressief te voelen, zoiets gebeurd en daar doe je niks aan. Lekker kort door de bocht om te zeggen dat zoiets echt niet kan volgens jou.
    Elk mens is anders.

    Beantwoorden
    • Depressief worden, daar kies je niet zelf voor nee (weet ik alles van). Dankbaar zijn voor wat je wel hebt en krijgt kun je wel zelf voor kiezen.

      Beantwoorden
      • Degene met depressie beoordelen andere niet! Jij doet dat!!!
        Je weet niet waar je het over hebt!!! Niemand kiest hiervoor en als het zo makkelijk was werd dit probleem wel opgelost. Het heeft ook niks te maken met kinderen die andere mensen wel of niet krijgen!!!
        Het staat ook los van het kind wat ze wel krijgen. Misschien moet je de volgende keer je mening geven als je je hebt verdiept in het onderwerp! Of misschien dan nog niet eens. Het is jou leven en jou probleem niet dus waar maak he je druk om!

        Beantwoorden
        • Ehh het is MIJN blog dus waar maak JIJ je druk om?

          Beantwoorden
        • Dag Geertje, dag meelevende mama’s en papa’s,
          In je blog en ook je reacties op anderen denk ik boosheid en veroordeling te lezen. Ik zou graag alle vrouwen die op deze website belanden en die eigenlijk steun zochten een hart onder de riem willen steken: Geertjes emoties zijn de hare. Gelukkig wordt genderdisappointment steeds serieuzer genomen. De reden dat een vrouw (of man) zó schrikt van het geslacht van de baby kan zoveel oorzaken hebben. Alleen al het feit dat het tot depressie kan leiden laat zien dat de oorzaak diep kan zitten, veel dieper dan dat je met een “stel je niet aan” kan oplossen. Sterker nog, die oordelende houding ten opzichte van je gevoel, dat je niet zelf gekozen hebt, kan schadelijk voor je zijn. Neem jezelf serieus. Iemand die streng doet of je veroordeelt, heeft recht op haar eigen mening, zeker op haar eigen blog. Maar Geertje, kan het zijn dat je je misschien nog realiseert waarom je hier zelf zo in staat? Wat raakt het bij jou?
          Zelf hoorde ik afgelopen weekend het geslacht van mijn lieve baby’tje en was ik ook geschrokken. Gelukkig ben ik ook heel erg blij dat alles gezond is en heel erg dankbaar voor deze fantastische ervaring. Ik heb wel veel gelezen online om met de shock om te gaan en vond deze website heel behulpzaam: https://genderdisappointment.nl/page/infokinderen
          Vooral deze tip vond ik nuttig: “Herinner jezelf eraan: wat ik voel heeft niets te maken met het kindje dat ik heb, maar met mijn verlangen naar het kindje dat ik niet heb. Je onvervulde verlangen hoeft dan ook niet je liefde voor je kind in de weg te staan.”
          Vrouwen, laten we lief voor elkaar zijn. Keep on being a good mom, Geertje!

          Beantwoorden
  • Dag Greetje, al google-end kom ik op dit oude artikel en toch reageer ik. Ik reageer omdat ik graag een nuance wil plaatsen bij jouw mening (waar je overigens gewoon recht op hebt). Ik ben zo een vrouw die zich in deze situatie bevind. Iemand die midden dertig, na 11 jaar eindelijk zwanger is. De enige reden dat we dit volgehouden hebben is de visie op ons kind. Die hebben wij gevisualiseerd als jongen. Nu blijkt ons kind een meisje te zijn. Compleet in schok zijn we daardoor. En je hebt niet voor het kiezen, verdriet om de zoon die er nooit gaat komen overheerst. Volgens hulpverleners is dat rouwproces en een prenatale depressie. Je kiest daar niet voor. Je kiest er bijvoorbeeld ook niet voor om depressief te worden als je partner je verlaat. Dat overkomt sommigen, maar ook heel veel mensen niet. Kortom, verplaats je alsjeblieft wat meer in anderen voordat je stelt dat dit allemaal ‘onzin is.

    Beantwoorden
    • Dat geldt natuurlijk ook andersom: verplaats je in iemand die het niet uitmaakt of zij een zoon of dochter krijgt omdat een kindje gewoon niet vanzelfsprekend is. Geslacht maakt dat echt niet uit, gezondheid wel. Ouders die hun kindje te vroeg hebben verloren of nooit een kindje hebben mogen krijgen zouden zich denk ik wel achter de oren krabben…

      Beantwoorden
  • Ik reageer even op het bericht van Dian dat op 11 januari 2018 werd gepost. De kans is vrij klein dat Dian dit ooit leest en de kans bestaat dat uiteindelijk zelfs niemand dit ooit leest…

    Dit is even moeilijk kort en duidelijk te formuleren, maar ik wou je (Dian) toch even bedanken voor je berichtje. Ik ben heel actief lezer op internet (of nee zeg maar passief) en dit is zeker (na toch een 20 jaar) nog bij de eerste 10 reacties die ik ooit geschreven, kan je nagaan dat ik dit erg belangrijk vind. Moest er iemand tot hier al gelezen hebben: waaauw!! maar Ik moet je helaas teleurstellen dat ik eigenlijk niets te vertellen hebb den dat er uit mijn bericht amper een boodschap valt te halen. Desalnietemin is dit ongeloofelijk… Pas op internet ik heb een reactie!

    Indien je nog twijfelde; ik ben inderdaad niet al te gezond in de bovenkamer… Ik heb echter mijn hele dag besteed aan dit bericht dat zonder enige notie zal opgeslorpt worden in het grote geheel van het internet, maar kijk, ik heb het toch maar gedaan.
    De teleurstelling komt nu, climax noch apotese. Moest ooit iemand zich zo stierlijk vervelen dat die tot hier gelezen heeft, hier komt ie (vooral niet dus)

    Dag Dian

    Bedankt.

    Ik leer hier een erg belangrijke les en besef plots dat ik, die heel veel moeite steek in destigmatisering van psychiatrisch patienten, zelf gedurende (bijna mijn ganse) leven “de normale mens” vrij ernstig stigmatiseer.

    Snel een kleine omkadering:

    Diagnoses vind men tegenwoordig achterhaald dus kreeg ik de zeer prestigieuze titel “Zwaar zorgbehoevend persoon met een EPA. (= Ernstige Psychiatrische Aandoening)” (kan je geloven dat toen men nog spraak over “de zotten van de psychiatrie” dat eigenlijk minder pijnlijk was… Konden we smakelijk (en zelfrelativerend) eindeloos mee grappen. Dit geheel ter zijde)

    Veel psychiatrische patienten hebben en “wij-zij” gevoel. Er zijn de “normale mensen” en ja helaas ook nog “wij”. Ik kan een enorme uitleg geven over hoe een “gezonde mens” verschilt van “ons”
    Het is onmogelijk me voor te stellen hoe iemand het voor elkaar krijgt drie kinderen ter wereld te brengen en bijvoorbeeld in een soort situatie in de trant van na
    “na een absurt kort bevallingsverlof verlof vrolijk terug het werk in te vliegen, maar wel drie kinderen met alle noden van dien hebben (zelfs alleen al de basisbehoeften voorzien: eten en drinken, niet vergeten (voldoende!) luiers in huis te halen, drie maal volledige set kleding – bijvoorkeur dan nog proper, kinderen moeten dan ook nog wel eens in bad – ondertussen zelf ook zeker niet vergeten de douche eens in te springen,… Ik zou het zo graag willen kunnen allemaal, maar ik kan het zelfs nog niet snappen.

    Mijn mening voor het lezen van je post:

    Veel te veel mensen die het niet COMPLEET niet begrijpen. Zeker de meerderheid van de werkende mensen zeggen dan dingen als “ach, het draait ook regelmatig wel eens vierkant en het is ook vaak best wel zwaar;” maar voor mij zijn jullie eerder aliens. Er zit toch voor jullie ook slechts 24 uur in een dag? 3 Kinderen, een job, wassen eten poetsen plassen, overwerken, … en op vrijdagavond badmintonnen en oh ja zondag trekken we naar de zoo.

    Kom me niet af met dat het ook wel eens zwaar kan zijn. Kom niet zeuren over die huis-tuin-keukenproblemen, kom op. De berg was is te hoog geworden? Vandaag waren de kinderen lastig, …
    Jezus, alsof die dingen ook maar enigzins ernstig te noemen vallen en dan nog ook dat het ook maar af en toe verkeerd loopt.
    De “normies” die denken dat het ook maar enig raakvlak heeft met leven zoals ons. Soms nog durven beweren dat wij dat evengoed kunnen maar lui zijn of God weet welk verwijt vanuit compleet onbegrip.
    Kinderen zitten er voor mij niet bepaald in. Helaas zal ook zelfs gewoon een hondje niet lukken. Een kat trekt zowat haar plan, maar wederom zal het net wat te moeilijk zijn. Vermoedelijk zal ik nooit een betaalde job hebben of zelfs maar gewoon voldoende met respect behandeld worden zonder op neer gekeken te worden. Mijn leven is een dagelijkse strijd en ik ga vaker door een hel dan ik in staat ben boodschappen te doen. Dus -alsjeblieft- jullie “gezonde normale mensen” kom nou niet zeuren dat het soms ook zwaar is voor jullie, je begrijpt niet wat ik niet heb en al helemaal dat niet dat er moeilijkheden 100 procent van de tijd aanwezig zijn, de miserie steeds achter mij aanwandeld. dit is niet vergelijkbaar met “het ook wel eens wat moeilijker hebben als gezonde mens zijnde”

    Nu lees ik totaal toevallig (ik ben op zoek of mijn Iglo panmaaltijd ook in de magnetron mag, ik kom terecht bij jou bericht) een verhaal van een “normaal persoon” of eigen sterker iemand die het best wel voor elkaar heeft en die dan zo wordt horendol gedraaid omdat het derde zelfgemaakte mensje ook een jongentje blijkt te zijn. Dat je huilend op je bed zit omdat de omgeving (andere normies!) toch blijft volharden in de “ach nou heb je drie knullen”
    Fuck zeg, dat is echt belachelijk. Je hebt een goed leven en het grote geluk nog een derde kindje onderweg te hebben!! Toch wordt voor jou beslist dat je je verdrietig moet voelen omdat “wat jammer nou toch, ga je nooit een meisje hebben” en dat in die mate, godverdomme, dat je effectief verdrietig wordt!

    Hier zou een conclusie moeten staan, helaas erg teleurstellend is het dit:

    Wat een ongeloofelijke zooi is me dat daar in die normale succesvolle kant van de aarde? Ja het gaat prima en het is allemaal leuk en best. Sterker: een wonder is op komst. Je hebt een derde kindje binnenkort! Dat is een klein mensje! Een mens! Vanmorgen had ik het knap lastig mijn broodmaaltijd te maken. De brooddoos maken, god ja best moeilijk geweest. Maar jij, je maakt een mens!

    Shit dat was het… Het slot is zo mogelijk nog erger…

    Iemand die gelukkig is en het best voor mekaar heeft wordt dolgepraat door allerhande mensen die denken dat een ongeloofelijk wonder toch wel een teleurstelling vormt, want ja, jongetje.

    Mijn wereldbeeld moet worden bijgeschaaft. Ik weet nog niet op welke manier of in welke richting, maar mijn “wij-zij” “zotten-normies” verhaal is dus duidelijk veel te kort door de bocht.
    Gossie mijn wereld staat op z’n kop. Het moet maar niet nog gekker worden daar in jullie normale leven. Ik moet even gaan nadenken over “alles gaat prima maar anderen vinden dat ik ongelukkig moet zijn. Jeetje wat een gekke bedoening is me dat.
    Je creert met je eigen lichaam een nieuwe mens… Dat is -waaauw- maar ect serieus, de depressie in (???) omdat die niet het juiste geslacht heeft. God mannen, echt…

    Zo, mijn dag is nu weer voorbij en dit was heerlijk.
    Lang geleden zo’n leuke activiteit. Ondanks dat het door compleet belachelijke toestanden is… dat commetaar geven op een blog is maf maar leuk.

    Ik heb nog heel erg veel werk en ik zal beginnen met het hebben van een punt en het ook brengen van een boodschap.
    Mijn oprechte excuses in het geval dat er echt iemand tot hier gelezen heeft.

    Ik ben geen zielepoot zo vol zelfmedelijden als je hier leest. Op slechtere dagen zoals meestal durf ik dat amper denken….
    Ik zeg die dingen nooit; tegen niemand “weet je wel hoe zwaar het is, dat gestoord zijn” of iets dergelijks zou ik nooit uitspreken, nog niet tegen een psychiater, psycholoog of zelfs mijn eigen moeder.
    Het is om ee poging te doen te kunnen begrijpen dat het niet echt een dipje is… Het was makkelijker op te schrijven dan het ooit te denken. Want kom, je bent pas een echte zielepoot als je jezelf heel erg zielig vindt. Het zal mij niet overkomen,, geen woord over mijn lippen.

    En nu ga ik dit openbaar de hele wereld insturen. Zeg maar dag met het handje. Dag Jan.

    Beantwoorden
  • Het enige wat ik zou willen zeggen is, oordeel niet te snel. Je weet niet wat er achter iets schuil gaat. Zelf superblij met m’n jongens al hoopte ik heel erg op meisjes. Waarom? Vanwege misbruik. Ik vind het geslacht oprecht ingewikkeld. Je weet niet wat er schuil gaat achter iemands wens of rouw…. Wees een beetje mild naar elkaar… Oordelen kom je vaak niet veel verder mee

    Beantwoorden
  • Oef, hoe kun je hier nou over oordelen? Lijden en depressie, dat overkomt je, daar kies je zelf niet voor! En juist door een artikel als deze, waarin mensen blijven oordelen en zich niet kunnen indenken hoe het is, maar je dit wel op een afkeurende manier duidelijk willen maken, dat lijkt me alleen maar meer de kans op een depressie hierover te vergroten. Je voelt je al schuldig door het gevoel dat je niet gelukkig bent met het geslacht en schrikt zo van je eigen gevoel en reactie die het bij je oproept. En dan vervolgens hier niet over kunnen praten doordat je de meningen van anderen al kunt ruiken.. Tsjah daar word je ook niet gelukkiger van hé.
    Ik vind het een bijzonder pijnlijk artikel voor mensen die zich onbedoeld ongelukkig voelen over het geslacht van hun (aanstaande) kindje. Uiteindelijk leer je er mee dealen, neem je dus afscheid van het idee en dat kan als rouwen voelen, wat je uiteindelijk verdrietig maakt. Maar dat oordelen, daar worden de meeste mensen die onzeker zijn depressief van. Ja er gebeuren genoeg erge dingen, maar dat wil niet zeggen dat je er met je eigen gevoel niet mag zijn, omdat het altijd erger kan.

    Beantwoorden
    • Jij oordeelt nu net zo hard dat mijn gevoel/verdriet er niet mag zijn omdat ik onbegrip ervaar voor het hebben van een voorkeur qua geslacht. En ik blijf er bij: voorkeur hebben voor een geslacht is een luxepositie, besef dat.
      Ik weet als geen ander wat een depressie is en inhoudt. Maar depressief worden vanwege het geslacht van je kind, really?

      Beantwoorden
      • Ik ben nieuwsgierig waarin jij mijn oordeel leest over jouw verdriet?
        En als je weet wat een depressie inhoud, dan zou je dus ook weten dat het geen keuze is?
        En dat als je onverhoopt in een depressie zit, dat je weet dat het maken van logische, positieve keuzes niet zo simpel is? En dat mensen die de eigen mening zo belangrijk vinden om te verkondigen, deze mensen alleen maar verder in de put kunnen helpen?
        Dit is waarom ik moeite heb met dit artikel.. Als je het niet hebt meegemaakt, kun je er niet over oordelen, dat is mijn mening. Evenmin als dat ik weet hoe alles van anderen voelt, geef ik daar geen mening over zo en publiek. Even een sneer, dat komt waarschijnlijk omdat ik mijzelf met mijn mening niet zo belangrijk acht en anderen hier niet mee wil kwetsen.

        Beantwoorden
        • Dit is MIJN website en MIJN blog met overdenkingen.
          De rest is toch echt jouw probleem. Fijne avond!

          Beantwoorden
          • Hai Geertje,
            Maar is het echt jouw gevoel en verdriet wat je deelt, of is het jouw oordeel? Het komt over als een oordeel, vandaar dat mensen je hierop aanspreken, denk ik.
            Wat is dan precies dat verdriet? Wil je dat uitleggen? Voelde je jezelf ongewenst als meisje en raakt het je daarom zo? En helpt het om boos te zijn op mensen die (buiten hun schuld om) worstelen met diezelfde teleurstelling?
            En je schrijft dat je ervaring hebt met depressie. Hoe was het voor jou geweest als iemand had gezegd dat hetgeen waar jij depressief over was, dat dát te ver zou gaan? Zou de depressie dan ophouden? Of zou het misschien zelfs erger worden?

          • Waarom haal je in godsnaam mijn depressie erbij?
            Het feit dat je teleurgesteld bent in het geslacht van je kind, geeft aan dat je niet te maken hebt met vruchtbaarheidsproblemen, miskramen of secundaire kinderloosheid.
            Het feit dat je teleurgesteld raakt in het geslacht van je kind vind ik een luxeprobleem.
            Je hebt het steeds over dat ik mijn gevoel en mening mag hebben, maar tegelijk snap je mij niet en oordeel jij net zo hard.

          • ‘Voelde ik mij ongewenst als meisje?’ Really? Je vraagt dat echt?
            Nee ik voelde mij nooit ongewenst, aangezien mijn ouders geen voorkeur voor geslacht hadden.
            Je haalt er nu allerlei dingen bij die ik niet verder ga delen met je, want het gaat je geen zak aan.
            Kinderen wiens ouders teleurgesteld waren in het geslacht, die gaan zich ongewenst voelen.
            Fijne dag.

          • Toch heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel opvallend dat je er zo boos over doet, Geertje.

            Ook vrouwen die te maken hebben gehad met miskramen en onvruchtbaarheid kunnen de teleurstelling voelen. Hun kindjes hebben echt geen boosheid van jou nodig om zich gewenst te voelen, hoor.

            Je bent overduidelijk een dom en oordelend wicht. Hou gewoon je mond en bemoei je lekker met je eigen zaken, ipv ongevraagd “op te komen” voor andermans kindjes.

            Nogmaals: heeeeeeeeeeeeel apart dat jij er zo boos van wordt. Je voelt je overduidelijk aangesproken, wat je hierna ook weer gaat bewerend. Armzalig kind.

          • Ik een dom en oordelend wicht? Gaan we schelden? Ik vind een moeder wat zo scheldt en vloekt erger voor een kind. Sterkte meid!

Write a comment