Wanneer iemand ziek is, ziet degene er vaak ziek uit. Althans, daar gaan we van uit. Een gebroken been zit in het gips, iemand met buikgriep ziet witjes (of groen) en hangt boven een emmer.
Tag / bikkelhart
Een onderwerp waar ik over kan blijven praten, reanimeren. In mijn werk al vaak meegemaakt en veel teleurstellingen gezien.
Twee weken geleden deelde ik in een blog mijn verhaal over de traumatische opname op de Intensive Care en het feit dat ik PTSS heb. Voordat ik behandeld ga worden moet er eerst wat anders worden aangepakt.
Gister stond ik stil bij één van de dingen die ik niet meer heb. Het is goed en oké om daar af en toe bij stil te staan, maar belangrijk is om ook te kijken naar wat ik wél heb.
Je kent ze vast wel, de ‘hey, het is oké’ uitspraken van de Glamour. Ik bedacht een versie waar chronisch zieken zich vast wel in herkennen.
Nee, ik ontwijk geen patiënten die ik tegen kom. Ik ontwijk vooral mijzelf als patiënt en doe mijzelf vaak geloven dat ik helemaal geen patiënt ben.
Dat ik faalangst had wist ik altijd al. Ik ben blijkbaar geboren met een enorme hoeveelheid prestatiedrang en ik houd er niet van om te verliezen.
Gister bekeek ik het programma ‘IC overlevers’, waarin wordt gesproken met mensen die de Intensive Care hebben overleefd en hoe hun leven er uit ziet.
Ze hielden mij in de gaten. Op afstand konden ze precies zien wat ik deed en op welk tijdstip. Nou ja, niet precies maar wel het belangrijkste. Ik ben gelukkig nu van ze af en hopelijk voor altijd.
Naast dat het niet haalbaar is, is het naar mijn idee ook niet gezond om elke dag de positiviteitsgoeroe uit te hangen. Maar waarom? Dat lees je verderop.
