In de spiegel zie ik een totaal ander mens. Het omhulsel is hetzelfde. Misschien iets vermoeider en ouder ogend, maar verder herkenbaar. Binnenin ben ik heel iemand anders aan het worden en ook al is dat gek, ik vind het prima en heet de verandering van harte welkom.

Het is niet mijn totale karakter die een totale metamorfose aan het ondergaan is, maar wel delen daarvan.  Delen waar ik nooit echt blij mee was, delen die ik prima kon missen. Iets met kiespijn enzo. Delen waarvan ik elke keer weer baalde en welke mij nog vermoeider maakten dan ik al was. Ik heb het hier over mevrouw Pieker en meneer Stresskip. Allebei waren ze elke dag aanwezig, allebei zaten ze naast mij en lieten ze mij niet met rust. Ze zaten aan beide kanten van mij op de bank, op de fiets, liepen naast mij op straat en lagen zelfs bij mij in bed. Ik kwam maar niet van ze af en het leek zelfs dat ze dikker werden naarmate ze meer te eten kregen. En ze eten geen brood of spaghetti, nee ze eten stress.

Muggen werden in een handomdraai olifanten. En zelfs olifanten kon ik verder laten groeien. De kleinste obstakels werden elke dag enorm uitvergroot zonder dat ik daar een vergrootglas voor nodig had. Ik had alleen mijn hoofd nodig en wat ondersteuning van meneer en mevrouw. En het maakte dat ik mij elke dag weer gespannen voelde en continue op een niveau van stress leefde.
Ik was dagelijks bang dat ik zowel mijzelf als anderen moest teleurstellen omdat ik meer deed dan ik eigenlijk kon. Ik werkte terwijl mijn lijf en geest zeiden dat ze niet meer verder konden.
Maar opgeven kon niet, want dan zou ik alles en iedereen teleurstellen. De enige optie was doorgaan en doorgaan, totdat je jezelf tegenkomt en je niets anders kunt doen dan jezelf overgeven.

Dat gevecht heeft achteraf jaren geduurd. Nu ik terugkijk zie ik mijzelf ook voor de zwangerschap vechten tegen mijzelf. Ook al hield ik mijzelf voor de gek, ik bleef doorgaan.
Ik speelde toneel voor en met mijzelf omdat ik dacht dat iedereen daar gelukkiger van werd. Ik absoluut niet, want het bezorgde mij zo enorm veel stress en momenten van gepieker. Hoe vaak ik wel niet doodmoe de wekker uitdrukte maar toch het bed maar uitstapte om te gaan werken. Om vervolgens misselijk van vermoeidheid in het fietsenhok te staan.

Laatst werd ik wakker en ik bleef even liggen in bed. Het was een paar uur voor mijn eerste EMDR therapie. ‘Vroeger’ had ik het al licht zien worden, probeerde ik de pijn in mijn buik weg te zuchten en voelde ik de zenuwen door mijn kaken gieren. Ik werd nerveus van de kleinste dingen, zag tegen simpele afspraken op. En waarom? Ik weet het nog steeds niet.
Waarschijnlijk bezit ik een geweldig talent om te piekeren over alles wat eigenlijk onzin is.

Maar afgelopen maandag bleef die buikpijn uit en ook mijn kaken stonden niet stijf op elkaar. Ik werd wakker na een nacht goede slaap, om half 9. Ik had het niet licht zien worden en ik werd niet onnodig vroeg wakker door zenuwen. Ben ik dit? Jeetje ben ik dit? Hoe kan dit? Waarom voel ik geen zenuwen en stress?
Ik heb straks een behoorlijk pittige afspraak en ik voel niets? Het was vreemd, onwerkelijk maar mooi tegelijk. Door de medicatie en door alle rust kan ik eindelijk horen wat mijn lichaam zegt. Kan ik in de spiegel tegenover mijzelf staan zonder dat ik het gevoel heb dat ik mijzelf aan het voorliegen ben. Eindelijk kan ik dat masker afzetten om even niet het podium op te klimmen.
Voor het eerst lagen mevrouw Pieker en meneer Stresskip op een andere kamer. Wat een rust! Ze zijn vast uit logeren, maar ik hoop eigenlijk dat ze gewoon permanent verhuist zijn.

Ben jij ook zo goed in piekeren?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?