Gister stond ik stil bij één van de dingen die ik niet meer heb. Het is goed en oké om daar af en toe bij stil te staan, maar belangrijk is om ook te kijken naar wat ik wél heb. En dat is meer dan ik dacht!

Een hele tijd terug beschreef ik in een artikel de aantrekkelijkheid van pessimisme. Soms kun je niet anders, soms wil je niet anders dan pessimistisch zijn. Daar ben je mens voor en dat maakt de goede en positieve momenten waardevoller. Maar om uit dat dalletje te komen en te blijven (letterlijk en figuurlijk een valkuil) moet je ook optimistisch blijven. Je positieve bril opzetten, kin omhoog en schouders eronder. Het leven is te mooi om naar beneden te kijken, dat blijkt maar weer uit alle mooie momenten en uit het feit dat ik geen moeite had om te kijken naar wat ik allemaal wél heb.

Een hechte familie

Enorm groot is onze familie niet, maar hij is wel heel hecht. Er vinden geen familieruzies plaats en als we elkaar zien is het altijd gezellig en fijn. De gebeurtenissen de afgelopen jaren hebben ons alleen maar hechter gemaakt, wat misschien wel het enige voordeel is van alle verschrikkelijke dingen. Helaas wonen we niet allemaal bij elkaar maar verspreid door het land wat het lastig maakt om elkaar vaak te zien. Maar als we bij elkaar zijn dan is het altijd goed!

Een heerlijk huis

Voor veel mensen vanzelfsprekend gelukkig, een huis met een dak waar het in de winter lekker warm is. Zo’n huis is zoveel waard. Wij hebben naast die heerlijke verwarming ook veel ruimte, veel licht, een heerlijk ligbad en een geweldige keuken. Je kunt mij een huismus noemen maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik ben graag thuis omdat het er zo gezellig is en daar schaam ik mij helemaal niet voor!

Het liefste en mooiste meisje als dochter hebben

Tja, behoeft dit tekst en uitleg? Sarah is natuurlijk het allermooist en het liefste kindje op de wereld. Maar dat is ze ook gewoon echt! Nooit geweten dat ik een meisjes-mama zou worden en dat het zo leuk zou zijn. Een jongen had ik ook hartstikke leuk gevonden, maar heel stiekem hoopte ik wel op een meisje. Voor mij een reden om al die poppen en barbies weer tevoorschijn te halen. Sarah is niet vanzelfsprekend en mag met recht een wondertje genoemd worden. Zo zien wij haar ook en dat zal ze haar hele leven blijven (horen). Ons wonderkindje!

Veel lieve vrienden

In barre tijden leer je je echte vrienden kennen roept men. Gelukkig heb ik er geen één moeten verliezen. Ik heb een paar hele goede vrienden waarmee ik alles deel, een hoop vrienden die ik wat minder zie maar die bij wijze van spreken voor de deur staan als ik ze nodig heb. En er zijn online vrienden die ik heb leren kennen in het blogwereldje. De groeps-apps zijn heel gezellig en er wordt soms heel wat gekletst, gelukkig blijft het geluid van een kippenhok bespaart.

Ondanks gezondheidsbeperkingen kan ik nog zoveel

Mijn lijf is niet zoals hij 3 jaar terug was en zoals hij hoort te zijn. Ik kan mij daar blind op staren en ervan balen. Maar ik kan ook kijken naar wat ik allemaal nog wel kan. En dat is veel! Ik kan leven, voor mijn dochter zorgen, lachen, genieten en leuke dingen doen. Mijn conditie is dusdanig goed dat ik op lager niveau kan sporten, kan fietsen en kan lopen. Maar weet je wat ik ook nog steeds kan? Ik kan horen, zien, praten en bewegen. Nu zul je wel denken ‘ja hèhè waarom niet?’ Maar geen van dit alles is vanzelfsprekend. Wie weet was het slechter met mij afgelopen en had ik de trombose in mijn hersenen gekregen waardoor ik verlamd was geraakt. Of niet meer kon praten of zien. Nee hoor, ik kan gelukkig nog zoveel wel!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Kijk jij vaak naar wat je wél hebt in plaats van wat je niet hebt? Of zou je dat vaker kunnen/willen doen? Laat je reactie achter in de comments!