Wie denkt dat de puberteit pas om de hoek komt kijken vanaf een jaar of 12 heeft het mis. Er zijn geen hormonen nodig om de puberteit aan te wakkeren. Ook zijn er geen zichtbare signalen dat de puberteit zich aankondigt, zoals een voorhoofd vol jeugdpuistjes of het moeten kopen van maandverband. Nee, mijn peuter-meisje is nog geen drie en zit nu al in de puberteit.

Ineens is het zover: mijn ooit zo makkelijke kind draait haar bolle Antilliaanse kont tegen de krib. En niet even of één dag, maar voor langere periode.
Nou was ze vanaf haar geboorte al lekker pittig (ze kwam krijsend uit mijn buik met de keizersnede), maar zo pittig heb ik haar nog niet gezien. Soms staat het huilen mij nader dan het lachen, maar gelukkig wint het lachen nog steeds. Vooral omdat ik besef dat ik vroeger ook zo geweest moet zijn (sorry mam) én omdat ik lichtelijk zenuwachtig word als ik nadenk wat het wel niet moet worden over 10 jaar. Zenuwachtig of niet, ik moet alvast een beetje grinniken.

Ze wil alles zelf doen, prima. Maar wanneer het niet lukt mag ik vooral niet helpen. Ze wordt dan boos, bozer en nog bozer tot ze hysterisch begint te huilen. Chagrijnig en rood van woede slaat ze mijn handen weg. Ze is heel duidelijk: zelf. Maar het lukt haar niet altijd.
Helaas laat ze zich niet kennen en probeert het net zo lang tot de vloer nat is van haar dikke tranen en snot. Om vervolgens het bijltje erbij neer te gooien omdat het saai is geworden nu het wel kan.

Prima hoor, dat ze alles zelf wil doen. Daar leer je tenslotte van. Maar het andere moment dwingt ze hulp af en begint ze luid te kreunen en te steunen. Of beter gezegd: jammeren. Ze weet dat ze netjes om hulp moet vragen en dat we haar zo niet begrijpen (denkt ze), maar vaak weigert ze te praten.
En omdat wij niet reageren wordt ze woedend en begint het huilen. Dus of we haar nou moeten helpen of ze wil het zelf doen: het is vaak huilen en schreeuwen geblazen. Misschien heeft moeder natuur dit bedacht om de oren alvast lichtelijk doof te maken voor het geschreeuw boven aan de trap over een jaar of 14. Gevolgd door het dichtslaan van haar kamerdeur.

Ja, ik wenste altijd een kind met een eigen wil. Ik bereidde mij voor op een puberdochter met puisten en maandverband. Niet op een puberdochter die nog een luier in haar broek heeft en de waterpokken nog moet krijgen. Hormonen spelen blijkbaar niet altijd een rol, maar misschien het geslacht?
Zal het komen omdat ze een meisje is, is het afhankelijk van een bepaalde leeftijd of heb ik mijn goede genen doorgegeven? Wat ik nooit zal weten, is of jongens ook door deze fase gaan. Zijn jongens wat dat betreft makkelijker? Of anders? Of totaal niet?

Sinds een paar weken kunnen we Sarah ook niet meer ‘voor de gek houden’ door haar een toetje te beloven als ze eet. ‘Dan maar geen toetje’ is haar motto. Het avondeten blijft dus zo goed als ongeroerd, want mevrouw eet het NIET. Het liefst gaat ze meteen weer van tafel om te spelen ook al is het met een lege maag. Jammer voor haar, maar ze moet wachten tot wij klaar zijn met eten en het lukt heel soms om haar toch een paar happen te laten eten (zonder dwang, dat doen we niet). Maar sinds ze heeft ontdekt dat ze van tafel kan als ze roept dat ze moet poepen, moet ze elke keer tijdens het eten poepen.
Ja ze is slim, maar wij gelukkig ook. En vervolgens is het weer huilen omdat ze niet mag ‘poepen’. Ze ondersteunt haar boodschap met wat gekreun. Of moet ze toch poepen? Ja jeetje…

Heb jij er ook zo één in huis? Hoe ga je daarmee om? En wat vind je moeilijk?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?