Mensen die mij op Instagram volgen krijgen af en toe wel een kleine update over hoe het hier gaat. De afgelopen weken zijn er nogal wat ontwikkelingen geweest en het leek mij daarom zinvol om er een blog over te schrijven. Hoe gaat het hier?

Ontslagen

Ik word over een tijdje ontslagen en dat klinkt erger dan het is. Ik werk nu 8 jaar in het ziekenhuis en de afgelopen twee jaar zijn zij mijn werkgever gebleven terwijl ik ziek en afgekeurd was. Met het idee: wanneer ik weer zou kunnen integreren, is het makkelijker om met een werkgever en een contract een andere passende functie te vinden voor mij.
Maar de afgelopen weken is gebleken dat de werkzaamheden zoveel energie kosten (al is het maar 2 uur per week) dat het ten koste gaat van thuis en revalideren bij de fysiotherapie.

Ik merkte de afgelopen maanden al dat ik zoveel naweeën heb na een paar uurtjes werken en dat ik de dagen vóór het werk zo weinig mogelijk deed om energie te besparen.
Ook ging ik niet meer sporten en was ik prikkelbaar. Al met al dus redenen genoeg om aan te nemen dat het niet meer haalbaar is. Maar we hebben het in ieder geval wel geprobeerd!

En ja het voelt gek en ook wel heftig dat ik straks officieel echt weg ben bij het ziekenhuis, maar het is beter voor mij, mijn gezin en mijn gezondheid. En ik heb de afgelopen jaren geleerd dat niets belangrijker is dan dat…

En nu hoor ik je denken ‘maar bloggen lukt je wel?’ Nou, ook niet altijd. Het fijne van bloggen zonder verwachtingen of druk van iets of iemand is dat je het kunt doen wanneer je je goed genoeg voelt.
Het kan in etappes over de dag, het kan tijdens een uurtje met redelijk wat overgebleven energie en wanneer het niet lukt is het niet erg. Ook zorgt het voor positieve energie en is er weinig energie voor nodig om te kunnen typen. Ik typ op de bank, op bed of even aan tafel en het kost weinig lichamelijke arbeid.

Gevolg van mijn ontslag is dat ik dus geen werkgever meer heb. Ik val straks onder het UWV en zij zullen mij verder begeleiden indien nodig. Voordeel is dat er geen druk vanuit de werkgever wordt uitgeoefend om mij aan het werk te zetten.
Die druk die ik voelde gaf veel stress en kostte enorm veel energie, want ik wilde graag iedereen pleasen. Gevolg daarvan is weer dat ik te vaak over mijn grens heen ging omdat ik mij schuldig zou gaan voelen als ik moest afzeggen.

Allergisch….maar voor wat?

Sinds een maand word ik gek van de jeuk. Elke dag, met name in de ochtend, rende ik bijna letterlijk door het huis omdat ik gillend gek werd van het gekriebel.
De uitslag op mijn huid heeft wel wat weg van netelroos en de jeuk kan passend zijn bij SLE, maar iets moet het triggeren. Ik heb enorm veel lieve berichtjes en tips gekregen voor de jeuk en ben nu twee keer bij de huisarts geweest.
Het eerste medicijn hielp niet voldoende, nu zit ik aan de Tavegil. Wat zwaarder, maar het helpt. Mits ik het strikt elke 12 uur inneem en niet te lang wacht, want dan gaat het mis. Nadeel is wel dat ik soms zo suf als een konijn ben, maar alles liever dan jeuk.

Er is ook nog bloed geprikt om te kijken of ik allergisch ben voor bepaald voedsel. Dit is nog even afwachten, al denk ik niet een voedselallergie te hebben.
De jeuk begint meteen wanneer ik uit bed kom en ik eet pas vaak twee uur later. Aan de andere kant zou een voedselallergie wel kunnen, maar los kunnen staan van de jeuk. Snap je hem nog?
Vorige week had ik een darmonderzoek vanwege een mogelijke ontsteking in mijn darmen. Daar is niets uitgekomen, maar wellicht dat mijn darmen reageren op bepaald voedsel.

Kortom: de jeuk is weg, maar de oorzaak ervan weten we dus (nog) niet.

Positief nieuws na twee chemo’s

Mijn moeder had afgelopen week een hele spannende afspraak bij de arts. Het resultaat van de eerste twee chemo’s zou namelijk besproken worden na een eerdere ct-scan. En wat blijkt? De chemo’s hebben effect gehad!
De tumoren zijn allemaal wat kleiner geworden, op de bijnieren na. Maar het is positief nieuws, want elk klein beetje helpt en zal bijdragen aan hopelijk wat meer tijd en kwaliteit.

Wij zijn allemaal dankbaar dat de chemo’s niet voor niets zijn en mijn moeder gaat vol goede moed aan twee chemo’s beginnen. Duimen doen we nog steeds en genieten van elke dag ook!

Tot zover even wat bijgekletst. Voor mij een manier om mijn hoofd wat te legen, voor jullie een manier om weer even ‘bij’ te zijn met alle nieuwtjes. Liefs!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?