Miskramen. Een onderwerp waar nog steeds een taboe op ligt. Maar waarom? Het is niet iets om je voor te schamen of wat je weg zou moeten stoppen. Integendeel, het hoort bij het leven en vaak kan je omgeving op dat moment veel voor je betekenen. Ik heb in het verleden drie miskramen gehad en vandaag wil ik er wat over vertellen. Gewoon, open en eerlijk.
Ik schreef al eerder over onze kinderwens een aantal jaar terug. In 2010 waren mijn man en ik klaar voor een kindje. Allebei een vaste baan, een fijn huisje en een stabiele relatie. Ik was na dat besluit vrij snel zwanger maar het ging ook snel mis. Met 6 weken kreeg ik een miskraam nog voordat ik een afspraak kon maken bij de verloskundige en nog voordat het wereldkundig zou worden gemaakt. Het was een enorme teleurstelling maar ook een bevestiging dat ik zwanger kon worden.
Dat is ook datgene wat mijn toemalige huisarts tegen mij zei: je kunt zwanger worden en dat is mooi om te weten. Ik kreeg een doos tissues naar mij toegeschoven en dat was het. Google probeerde mij ook te troosten met het gegeven dat heel veel vrouwen dit meemaken. Ook als ze voor het eerst zwanger worden.
Maar toch ben je aan het rouwen. Alleen….hoe doe je dat als je iemand nooit gekend hebt? Niemand die het je kan vertellen.
Een jaar later was ik opnieuw zwanger, zonder dat wij daar allebei van durften te genieten. Ik nam net als Giorgio ook wat afstand, bang voor weer een teleurstelling.
En die kwam inderdaad. Na deze tweede miskraam ging er nog niet echt een belletje rinkelen. Ik las dat men pas onderzoek ging doen na 3 miskramen dus wachtte af. Ook een ontkenningsfase en bang voor eventueel slecht nieuws weerhield mij om naar de arts te gaan. Na de derde miskraam, 2 maanden voor ons huwelijk, ben ik toch naar de huisarts gegaan en is er onderzoek ingezet.
Ik hoopte eerlijk gezegd dat er iets uit zou komen wat makkelijk op te lossen was. Er werd gesproken over het Antifosfolipidensyndroom wat mogelijk de oorzaak zou kunnen zijn van de miskramen. Eerlijk gezegd hoopte ik daar op, want met bloedverdunners zou ik grote kans hebben op een succesvolle zwangerschap.
Nu begrijp ik niet waarom ik er op hoopte, nu ik zoveel vreselijke kanten van de ziekte heb gezien en meegemaakt. Maar laten we eerlijk zijn, door de bloedverdunners heb ik wel een succesvolle zwangerschap gehad en een gezonde dochter gekregen. Als er iets anders aan de hand zou zijn geweest (bijvoorbeeld een Chromosoomafwijking) dan had men weinig voor mij kunnen betekenen.
Het is inmiddels meer dan twee jaar geleden dat ik de laatste miskraam heb gehad. Na de derde miskraam wist ik niet waar ik het zoeken moest, ik stortte geestelijk en lichamelijk in en was bang voor de toekomst. Je lichaam laat je in de steek en kun je niet meer vertrouwen. Het geeft zoveel onzekerheid. Want wat nou als er nooit een kindje zou komen?
Miskramen gaan je niet in de koude kleren zitten. Het doet veel met je. Je bent boos, teleurgesteld en je schaamt je voor het feit dat je iets niet kan volbrengen waarvoor je (biologisch gezien) op de wereld bent gezet. Je faalt en dat knaagt aan je.
Nu Sarah in ons leven is moet ik eerlijk bekennen dat ik de miskramen echt een plekje heb gegeven. Voordat ik zwanger was van Sarah wist ik niet hoe ik het moest verwerken en hebben mijn man en ik samen een psycholoog bezocht. Ik ben toen op aanraden van de psycholoog van mij af gaan schrijven wat voor veel opluchting zorgde. Toch blijft het verdriet tot het wordt vervangen door iets waar je zo naar verlangde: een kindje.
Ik kan er nu veel makkelijker over praten dan een paar jaar terug. Sarah heeft die open wond dichtgemaakt en het litteken is langzaam vervaagd.
Als wij Sarah nu niet hadden, weet ik niet hoe ik over de miskramen zou denken. Het heeft nu een plekje en hoort bij ons leven. Zonder een kindje speelde het waarschijnlijk nog een hoofdrol in ons leven en had ik dagelijks moeten dealen met leegte en verdriet.
Wat ik toen erg miste waren ervaringsverhalen. Je leest op talloze fora verhalen van vrouwen die bang zijn voor een miskraam. Of je komt als je geluk hebt, een besloten topic tegen speciaal voor miskramen. Maar dat is het dan wel zo’n beetje. Waarom? Ik snap niet dat er nog zoveel taboe op heerst.
Uitspraken worden dagelijks gedaan en vragen worden schaamteloos gesteld aan stellen die getrouwd zijn en waarbij er nog geen kindje in beeld is. Voor hetzelfde geld hebben deze stellen net te maken gekregen met een miskraam, of meerdere miskramen. Dan doet zo’n vraag ongelooflijk veel pijn. Net als goedbedoelde reacties op een miskraam. ‘Mijn buurvrouw heeft er wel acht gehad en heeft nu drie gezonde kinderen’. Voor het verdriet maakt het niet uit of er 1 miskraam of 8 miskramen zijn geweest.
Als de taboe minder wordt, dan zal er hopelijk ook meer rekening worden gehouden met pijnlijke situaties en gebeurtenissen.
Het is gek om te beseffen dat wanneer ik geen miskramen had gehad, ik Sarah nooit gekend zou hebben en ik waarschijnlijk ook niet chronisch ziek was geweest. Dan zou ik naar alle waarschijnlijkheid een groot gezin hebben, maar geen blog. Alles gebeurt met een reden, dat weet ik zeker.
Comments (11)
Hey, thanks voor dit mooie eerlijke schrijven. Fijn dat je dit wilt delen met ons.
Het is inderdaad nog steeds een taboe en waarom weet ik ook niet. Vaak krijgen inderdaad getrouwde stellen de vraag wanneer nemen jullie nou eens een kleintje, en ik zeg dan die neem je niet die krijg je. Het gaat ook niet altijd vanzelf roep ik ook wel eens omdat je vaak geen zin hebt om een heel verhaal te gaan vertellen. Deze vragen zijn in mijn 2 jarige huwlijk al zo vaak gesteld ik kan ze niet meer tellen. Vaak en vooral tegenwoordig gaat het gewoon pijn doen.
Ik vindt dit een goed en mooie blog.
Liefs Rachel
Heel mooi en open geschreven.
Ik bewonder echt je doorzettingsvermogen en je positiviteit. Ook ik ben van mening dat alles met een reden gebeurd, al zou ik het wel fijn vinden om van te voren te weten waarom
Wat goed dat je hier zo openhartig over hebt geschreven en zo het taboe probeert te doorbreken. Ik begrijp ook niet dat hier nog steeds een taboe op is. Nergens voor nodig, er zijn zoveel vrouwen die het meemaken! Ik heb het nooit meegemaakt, maar kan me voorstellen dat je vaak met onbegrip vanuit de omgeving te maken krijgt. Zo van: ach, het was nog zo pril’. Maar in je hoofd is het al een kindje, je maakt natuurlijk al plannen en bent zo blij! Het lijkt me behoorlijk heftig om mee te maken en helemaal 3 keer. Fijn dat je het een plekje hebt kunnen geven!
Miskramen zijn echt kut. Herken stukken uit je blog, ook ik heb twee miskramen gehad. Ik heb het nu redelijk een plekje kunnen geven, maar merk wel dat het altijd een de van mij blijft.
Wat heb je dit mooi en eerlijk opgeschreven. Ik heb zelf (gelukkig) geen miskraam hoeven te meemaken, maar heb het kort geleden van dichtbij meegemaakt doordat mijn broer en zijn vriendin hun kindje zijn verloren. Zij heeft uiteindelijk een keer of 5 moeten terugkomen omdat er na de ingreep steeds complicaties waren. Ik zie aan hen dat het een hoop verdriet en onzekerheid met zich mee brengt. Het is persoonlijk en ondanks dat veel vrouwen dit meemaken, is het niet iets waar je niet om mag rouwen of verdrietig zijn.
Ik kan me ook voorstellen dat nu je een gezonde dochter hebt, dat je het wat beter een plekje kunt geven. Ik zou denk ik hetzelfde hebben.
knap dat je hier over schrijft! Ik kan me voorstellen dat je het gevoel krijgt dat je lichaam je in de steek laat. In mijn omgeving gebeuren ook nogal wat miskramen of de hele zwangerschapswens die niet ‘wil lukken’. Heel lastig.. Wij hebben geluk gehad, ik ben nu 8 maanden zwanger.. Jullie ook met jullie dochtertje 🙂 een kindje blijft een wonder! Ook al denk je op het eerste oog dat iedereen ze mag krijgen. .
Goed artikel hoor, en fijn dat je aandacht schenkt aan miskramen. Want het is inderdaad taboe, en daar hebben we alleen maar last van.
Ik ben getroffen door je zin “Zonder een kindje speelde het waarschijnlijk nog een hoofdrol in ons leven en had ik dagelijks moeten dealen met leegte en verdriet.” Mooi dat je je dat realiseert. Want leegte en verdriet zijn inderdaad zaken waarmee je te maken krijgt als de kinderen niet komen. Je hele leven lang zal het bij je blijven. Het doet me goed te zien dat er moeders zijn die zich dat bewust zijn. En dat vertellen aan de rest van de wereld!
Ikzelf heb lang gedacht dat mijn gemis zou kunnen genezen als er een kindje kwam. Dat is jammer genoeg niet gelukt. Maar langzaam verdwijnt leegte en verdriet naar de achtergrond en vult je leven zich met waardevolle zaken. Nu, op mijn 42e kan ik zeggen dat het leven weer goed is. Zonder kinderen. Soms doet het nog wel zeer, maar dat hoort nu bij mij.
Dank je wel voor je lieve woorden! Ik vind het heel knap van je dat je nog zoveel andere dingen in het leven de moeite waard vindt. Het krijgen van kinderen is jaren lang je grootste drijfveer en bepaald je toekomstbeeld. Lijkt mij heel lastig om dat toekomstbeeld een andere invulling te geven. Knap dat het je lukt!
Stoer dat je hierover durft te schrijven! Ik kan me echt niet voorstellen hoe het is om meerdere miskramen te krijgen. Voor Spencer heb ik er 1 gekregen (missed abortion met 9 weken) en daar heb ik echt een enorme klap van gehad. De hele zwangerschap van Spencer ben ik panisch bang geweest hierdoor. Elke echo was ik zo bang dat hij ook niet meer zou leven. En ik had nogal wat echos ivm mijn medische indicatie. Nu zijn we allebei mama gelukkig!!!
Ik lees deze blog vandaag pas. Zelf twee miskramen gehad. De hele derde zwangerschap in angst gezeten dat ik ook dat kindje zou verliezen. Maar ze kwam en is nu een heerlijk meisje van bijna anderhalf.
Ik herken wat je schrijft: de angst om nooit moeder te worden, het een plek geven, maar ook de gedachte dat ik dat wellicht niet had gekund als mijn dochter er niet was gekomen.
En ik herken ook het idee dat ik Nore nooit had gekend als ik de miskramen niet had gehad.
Kortom; je hebt – een jaar na het schrijven van je blog – nog wel een snaar geraakt.
Dank je wel, mijn eerste dichter is overleden omdat we bij de 20 weken echo er achter kwamen dat ze 6 verschillende hartafwijkingen had. Daarna een hele beladen zwangerschap wat nu mijn zoon is. En nu waren wij er weer klaar voor om ons open te stellen, bijna 4 jaar ma her verlies. En nu heb ik vrijdag bij de termijn echo gehoord dat her hartje was gestopt. Wat een sjit zeg!!