Als kind leken mijn ouders onverwoestbaar. Er was nog geen één grijze haar op het hoofd te zien en ze leken voor eeuwig jong te blijven. Vanzelfsprekend zijn ze er altijd geweest, al vanaf het eerste moment dat ik werd geboren. Maar ze hebben niet het eeuwige leven en dat vind ik best een gek en naar idee.
Ik was een echte diehard puber. En wat voor één. Mokkend, stampvoetend en witheet ergerde ik mij aan alle regels die mijn ouders mij oplegde. In mijn ogen deden ze het om mij te pesten en dwars te liggen, terwijl ik in werkelijkheid degene was die dwars lag.
Ze hebben aangehoord hoe ik mijn deur veel te hard dichtsloeg en hoe ik extra luid de trap op stormde, hopend op een excuus om vervolgens te horen dat ik gelijk zou hebben. Maar in werkelijkheid hadden zij gelijk en hadden het beste met mij voor, iets wat ik pas veel later ben gaan inzien. De puberteit doet rare dingen met je. Het moederschap overigens ook.
Ik heb gelukkig een hele goede band met mijn ouders. Ze steunen ons door dik en dun, staan achter rare en soms impulsieve keuzes en blijven hoe dan ook in ons geloven. Ik kan ze altijd bellen, bij ze langsgaan als er behoefte aan is en ze om advies vragen als ik het even niet meer weet.
Pas nu ik zelf moeder ben en soms al met opvoedkwesties te maken krijg besef ik hoeveel geduld, energie en liefde er in mij is gestoken. En dan had ik nog een broer en een zus die ook vreselijk hebben gepuberd maar allebei ook goed terecht zijn gekomen in het leven. Daar is veel, heel veel ouderschap voor nodig.
Pas als je ineens een ouder van iemand ziet wegvallen in je omgeving slaat het besef in als een bom: ze gaan niet voor altijd mee. Papa’s en mama’s zijn niet onverwoestbaar en hebben niet het eeuwige leven, al leek dat als kind anders.
Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn studententijd hoorde van een vriendin dat haar moeder was overleden. Dat voelde alsof het niet kon, het klopte niet. Die moeder had zelf haar dochter nog niet zien trouwen en had nog geen kennis kunnen maken met hun kleinkinderen. Maar eerlijk is eerlijk….de mensen tegen wie je van kleins af aan opkijkt zullen er op een gegeven moment niet meer zijn. Hoe jong of oud je bent, het gaat er om dat je een vaste grond onder je voeten weg voelt glijden. Een ijzersterke fundering die er altijd was.
En dat geldt ook voor mijn kleine neefjes. Zij hebben deels nog een fundering, maar dat wat er stond is gedeeltelijk verwoest.
Ook mijn ouders zullen niet voor eeuwig leven en dat beangstigd mij weleens. Dan denk ik na over ‘later’ en dan sijpelt heel even het besef binnen dat ik het straks alleen zal moeten doen. Niet ‘alleen alleen’, maar wel zonder die fundering. Dan ben ik ineens de fundering en de onderste laag voor Sarah.
Meer dan een klein straaltje besef komt er niet binnen overigens, want ik zal pas weten hoe het is als het zover is. Die vanzelfsprekendheid van het bestaan van mijn ouders zal vooral heel gek zijn. Ze waren er altijd, al vanaf mijn eerste minuut. Ik ben hun vlees en bloed en zij zijn mijn vlees en bloed. Ik kan ze bellen, appen, spreken of vasthouden. Er is vanzelfsprekend altijd respons.
Als kind leken mijn ouders het eeuwige leven te hebben. Die van iedereen trouwens om mij heen. Opa’s en oma’s waren er altijd, papa’s en mama’s ook. En dan blijken je ouders ineens wél ouder te kunnen worden en niet geheel onverwoestbaar te zijn. Dan komen er ineens gezondheidsproblemen om de hoek kijken die vroeger nog zo ver van je bed leken te zijn.
Dan zie je hoe grijs het haar van je ouders wordt en hoe sterk zij op hun ouders, mijn opa en oma, gaan lijken. En ineens is het cirkeltje weer rond en kijkt Sarah straks met dezelfde ogen naar haar ouders.
Voor heel even lijken we dan nog onverwoestbaar en eeuwig jong. Maar op een dag kijkt ze naar ons en ziet ze grijze haren en stramme ledematen. En denkt ze weer even terug aan haar opa en oma…
Mocht je nog een papa of mama hebben (of allebei): houd ze vast, bel ze, stuur ze een berichtje en doe leuke dingen met ze nu het nog kan. Want het zal niet voor altijd zo blijven.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (8)
Mooi geschreven!
Heel mooi geschreven en ontzettend herkenbaar.
Gelezen met een traantje. Want het is helemaal waar.
Dat besef krijg ik steeds meer. Onlangs bij een vriendin die haar vader verloor. En door de nachtmerries die ik nu deze zwangerschap heb ben ik zo bang om een van de twee te verliezen. Terwijl ze pas 50 zijn en normaal gesproken nog heel lang leven. Echter zien we te veel om ons heen dat dit geen zekerheid is. En het zo afgelopen kan zijn. Daarom precies wat je zegt.. koester het, doe samen dingen en zorg dat je mooie herinneringen hebt!
Zo, wat mooi geschreven. Het is iets wat mij ook erg bezighoudt zo nu en dan, maar wat ik het liefst ver, heel ver weg stop. Nu ik het zo zwart op wit zie staan denk ik ineens weer aan dat mama eens in de twee weken op komt passen, zodat ik even door kan werken. Maar ik realiseer mij nu veel beter dat het ook mijn kans is om zelf ook nog met mama te praten. Dat dat eigenlijk hele belangrijke momenten zijn, die ik zeker niet voorbij moet laten gaan… Alleen maar om door te kunnen werken.
Mooi omschreven. Helaas leef ik al jaren met het besef van sterfelijkheid van onze ouders. Het liefst zou ik ze in een doosje willen stoppen om nooit los te laten. Koester elk moment. ?
Och ja, wat een ellende hè, dat besef dat je ouders niet het eeuwige leven hebben. Toen mijn moeder nog leefde dacht ik dat het leven geen nut meer zou hebben als zij er niet meer zou zijn. En ja, ik ben héél verdrietig nu ze dood is, maar gelukkig kan ik ook weer genieten van het leven. Inderdaad: koester je ouders, doe leuke dingen, heb ze lief, knuffel ze extra, bel ze vaak op, geniet van ze.
Heel waar wat je zegt, koester ze als het nog kan. Ik heb mijn grootouders amper gekend, 2 van hen waren al overleden voor ik er was, eentje stierf toen ik 3 was en bij de laatste was ik ook nog maar 8. En 3 jaar geleden moest ik mijn mama afgeven. Ze zal me nooit zien trouwen en kinderen krijgen. Ondertussen lijkt dat al een soort van normaal, maar eigenlijk is het helemaal niet normaal dat alleen mijn vader en zijn 2 dochters overblijven, er zouden meer generaties moeten zijn.
Geniet er dus van zolang het kan, hoe cliché het ook is.