‘Ben je bang dat er weer iets zwaars en verdrietigs op je pad komt na dit alles?’ vroeg de psycholoog. ‘Ja’, antwoordde ik. Het voelt reëel, het lijkt reëel. Na alles wat er al is gebeurd, ben ik daar inderdaad bang voor. Want…waarom niet?
Dat ik van geluk mocht spreken dat de eerste 25 jaren van mijn leven onbezorgd waren, besefte ik wel degelijk. Ik had, buiten het overlijden van mijn opa en oma, nog nooit echt iets ergs meegemaakt. Opa’s en oma’s horen op een gegeven moment ook te gaan, dus er was een vrede. Daarna leek Murphy kennis te maken met mij en mijn familie en lijkt er geen eind te komen aan alle ellende. Niet om medelijden te kweken hoor, maar zo voelt het wel. Oneerlijk en teveel. Veel teveel.
Van nature staat de mens zo snel mogelijk weer op wanneer hij valt. Hoe hard je ook valt, blijven liggen is tegen je wil. Je moet verder, al is het voor je kind, je familie of je parkiet. En dat opstaan ben ik ook zeker gaan doen nadat ik ziek werd tijdens mijn kraamweken. Beetje van mij afschrijven, beetje EMDR en het was oké.
Daarna volgde al snel het ongeluk van mijn broer en uit angst om het naar boven te halen en het te voelen en te ervaren, heb ik het ergens in een lade gestopt waar het vriest. Zo kan het extra lang bewaard worden zodat ik er extra lang niet bij stil hoef te staan. Met een open wond stond ik weer op. Beetje kreupel en trekkend met één been. Maar al lopend voelde ik er soms niet veel van.
Nog een klap. Mijn moeder is ongeneeslijk ziek. Hoe kan dat? Waarom? Waarom weer? Kan dat? Kun je zoveel achter elkaar handelen en opvangen? Sterker nog, wie verzint het om zoveel ellende in één mensenleven te stoppen? Had het niet even verdeeld kunnen worden? Had ‘iemand’ niet even een deurtje verder kunnen gaan? Ik loop nog met blauwe plekken en een open wond uit te zoeken wat het leven allemaal de moeite waard maakt. Maar helaas val ik weer. Met mijn wond nog open. Ik twijfel nog of je dan de pijn erger voelt of juist minder.
In ieder geval, het vallen gaat inmiddels soepeltjes, in tegenstelling tot het opstaan. Proberen overeind te komen met een kapotte knie en beurse plekken valt niet mee. Het is extra pijnlijk en duurt misschien ook weer wat langer. Inmiddels zijn er ook hartkloppingen bijgekomen en slapeloosheid. Maar blijven liggen wil ik niet.
Toch voel ik een zekere angst om weer te gaan staan. Want als ik ga staan, wanneer word ik dan weer omver geblazen? Ik vraag mijzelf dus niet óf ik weer zal vallen, maar wanneer. Gek is dat, want kansen blijven kansen en die zijn voor iedereen hetzelfde.
Die Murphy bestaat natuurlijk niet en er is niemand die ons even wat extra pech bezorgd. De stand van de maan zal er niet voor zorgen dan wij keer op keer pech hebben, het is gewoon zoals het is. Maar jeetje…nu willen we wel even wat rust en tijd om weer overeind te komen hoor.
Om wonden te verzorgen, te laten helen, om weer stevig op de voeten te staan en te kunnen genieten van een staand uitzicht. Soms zou je liever willen blijven liggen uit angst om weer om te vallen. Maar Saar wordt groter en groter en ik wil in haar grote mooie ogen kunnen blijven kijken. Daar doe ik het voor ♥
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (23)
Heel herkenbaar. Ik denk ook wel eens dat ik Drechtsteden niks meer bij kan hebben, maar een mens is sterker dan je denkt. En gelukkig heb je dat kleine meisje. Ze kan niet alles oplossen, maar ik kan me voorstellen dat ze de pijn soms verzacht.
Mooie en herkenbaar geschreven! Ik wens jou en natuurlijk je familie heel veel sterkte en kracht toe deze aankomende periode.
Helaas erg herkenbaar, ook ik vraag me regelmatig af wanneer het klaar is, wanneer Murphy mijn deurtje voorbij gaat. Heel veel sterkte!
Heel herkenbaar, soms is het moeilijk om vertrouwen te blijven hebben in het leven. Positief blijven is alles wat je kan doen en verder gaan. Ik gun niemand slechte dingen maar hoop ook dat wij onze portie ondertussen wel gehad hebben.
Mooi geschreven. Heel veel sterkte aankomende tijd. Probeer nog mooie herinneringen te maken met je moeder en blijf in de ogen van je kleine meisje kijken. X
Wat heb je dit prachtig geschreven. Ondanks dat ik nog maar 21 ben, klinkt het heel herkenbaar. Ik vind het ook steeds moeilijker om weer op te staan. Niet alleen omdat dat lastiger gaat omdat je al die blauwe plekken al hebt, maar ook omdat het heel eng is. Net als je denkt van ‘ik kan dit aan’ dan komt er weer een enorme klap. Toch geloof ik wel dat het je sterker maakt. Toen ik vorig jaar fibromyalgie bleek te hebben vond ik dat heel rot. Maar, ik had al zoveel overwonnen, dit kon ik ook aan. Ik ben nog zo jong en er zullen vast nog genoeg rotte dingen op mijn pad komen, maar inmiddels heb ik genoeg ervaring met flinke tegenslagen dat ik het vast allemaal aankan. Het lijkt me pas rot om 50 jaar een perfect leven te hebben gehad en dan iets ergs mee te maken. Die mensen gaan vaak pas écht onderuit omdat ze nooit geleerd hebben om weer op te staan. Dikke knuffel voor jou! ?
Ik begrijp dat het moeilijk is wat je meemaakt, maar denk niet dat andere mensen geen problemen hebben. Ik heb (tot het niet meer ging met mijn chronische ziekte) gewerkt als counselor en als humanistisch geestelijk verzorgster en geloof me, er is veel meer narigheid in de wereld dan je zo op het oog zou denken. In die 12 jaar dat ik dat werk heb gedaan heb ik maar twee keer iemand ontmoet die zei dat ze een heel gelukkig leven had gehad. Zelf heb ik ook het nodige voor de kiezen gehad en nog in het vooruitzicht helaas, maar toch gaat het er om niet weg te zakken in zelfmedelijden, maar om te focussen op wat goed gaat. Jezelf realiseren waar je dankbaar voor bent is uiterst behulpzaam om je beter te voelen. Dat is keer op keer wetenschappelijk aangetoond. Houd een dagboek bij en vul dat bij voorkeur vlak voor het slapen gaan in met pen en papier. Koop er een mooi boekje voor. Vrijwilligerswerk doen is ook iets dat je geluksgevoel fors positief beïnvloedt. Sterkte en hopelijk heb je wat aan dit commentaar.
Ik weet ook zeker dat elk huisje zijn kruisje heeft en ik schrijf nergens dat andere mensen geen narigheid hebben. Ik kan gelukkig van mij afschrijven door middel van mijn blog en praat er veel over. Vrijwilligerswerk lukt mij helaas niet, ik ben afgekeurd en red dat niet.
En vind je dat ik weg zak ik zelfmedelijden? Dat vind ik wel een heftige opmerking, want zelfmedelijden heb ik absoluut niet.
Beste Wilma, ik vind dit een kwetsend bericht.
Mijn zusje was bijna dood, mijn broer is dood en mijn moeder gáát dood. En dan vind je het gek dat we niet de godganse dag dankbaar zijn? Sorry hoor, maar vrijwilligerswerk maakt ons even niet gelukkiger als je het niet erg vindt. Dit kost tijd om dit fatsoenlijk te verwerken.
Quote: “Voor een humanistisch geestelijk begeleider staat de mens en zijn of haar manier van kijken en denken centraal. De geestelijk werker biedt steun vanuit de humanistische levensovertuiging, zonder eigen ideeën aan iemand op te dringen. ”
??
Wilma,
Van iemand die een 6 jarige opleiding humanistiek heeft gedaan verwacht ik toch wel een stuk meer inlevende reactie. Of heb je niet genoeg opgelet tijdens je studie.
Ik reageer eigenlijk bijna nooit, maar ik wil wel even kwijt dat het feit dat iemand anders ook pijn of verdriet heeft, dat dat er niet voor zorgt dat je eigen pijn of verdriet ineens minder wordt. Volgens mij staat dat gewoon los van elkaar. Dit is zo’n beetje Geertje haar ‘dagboek’, en wie dit niet wil lezen kan gewoon verder scrollen… Ik wens jullie (Geertje en familie) heel veel sterkte!
Het rotte is dat altijd alles tegelijk komt. Ik wens je heel veel sterkte!
Hopelijk komen er heel snel weer betere tijden aan.
Kusje voor jou! En een dikke knuffel. Ik hoop voor je dat de hartkloppingen en de slapeloosheid snel voorbij zijn. Keihard genieten van de tijd die je nog hebt met je moeder. Ik ga nu vast als een ouwe taart klinken, maar die tijd die je bewust hebt met je moeder is zó waardevol. Toen mijn moeder na een lang en zeer slopend ziekbed overleed hadden we alles al met elkaar besproken. We hebben gelachen, keihard gehuild, het fijn gehad met elkaar. Dat maakt het overlijden niet minder kut, maar het is wel heel fijn om bewust afscheid te kunnen nemen. Ofzo. Nou ja, ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik wilde het even aan je kwijt.
Wat enorm heftig voor jullie als gezin! Ook lees ik echt niet terug dat je zelfmedelijden hebt. Soms is genoeg genoeg. Helaas hebben we daar geen invloed op. Wens je sterkte en veel kracht toe!
Je woorden raken me…misschien omdat ik er zoveel herkenning in lees.
Ik lees nergens iemand die last heeft van zelfmedelijden. Eerder iemand die realistisch en krachtig is. En hé als je even niet krachtig kan zijn dan geeft dat niets!
Hoop dat je nog mooie momenten met je moeder kunt beleven…al zijn het maar hele kleine dingen.
Heel veel sterkte!
Je hebt dit écht prachtig verwoord. Ik wens je echt héél veel sterkte en hoop dat je ondanks alles nog prachtige herinneringen kunt maken met je moeder.
Dag Geertje, bedankt voor je mooie post.
Hij is erg herkenbaar. Je hebt je portie leed nu wel gehad.
Al die goedbedoelde, oppervlakkige adviezen helpen niet he.
Enkel tijd, en liefde en warmte, en vriendschap, en gesprekken en knuffels, kunnen een beetje helpen om het verdriet misschien wat draaglijker te maken.
En voor de rest: ik bewonder steeds je krachtige ingesteldheid in je blog!
Dikke knuffel.
XXX
Ik volg je al een hele tijd op je blog en social media en ik vind het juist bewonderingswaardig hoe knap jij je nog weet in te zetten op deze vlakken, ondanks alles wat je is overkomen en overkomt. Daarnaast ben je naar wat ik kan zien een ontzettend liefhebbende moeder.
Ik vind het verschrikkelijk voor je dat jullie je geliefde moeder veel te vroeg gaan verliezen. Heel veel sterkte.
Jeetje.. ik lees dit en krijg direct weer tranen in mijn ogen. Had je/jullie zoveel beter gegund na alle nare dingen die al op jouw/jullie pad gekomen zijn. Ik wens je/jullie heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!
Jeetje zo herkenbaar en wat heb je het prachtig beschreven. Recht uit je hart. Mijn vader is gelukkig genezen van de long en nierkanker, na hier alle ellende mee achter de rug te hebben, hebben we gisteren te horen gekregen dat mijn schoonvader ook longkanker heeft… Pff waarom en loop aub even een deur verder, maar zo zit het helaas niet in elkaar…
Jeetje, wat heftig! Lees nu pas een beetje bij…Ik snap je gevoel helemaal:’waarom wij steeds, waarom nooit een ander’. Heel terecht want dit is oneerlijk! Wat een moeilijke tijd hebben jullie en ook je vader, geen woorden voor Geertje! En als andere mensen die woorden ook niet hebben, laat ze dan hun mond houden. Natuurlijk mag jij verdriet hebben en natuurlijk mag jij daar uiting aan geven zoals jij dat wilt, Ik vind het dapper en stoer, veel sterkte!