Moederinstinct vind ik een prachtig fenomeen. De natuur heeft ons blijkbaar een antenne gegeven om informatie door te spelen over het welzijn van onze kinderen. Informatie die een buitenstaander niet kan signaleren. Maar soms wordt moederinstinct ook wel verward met een ongezonde dosis overbezorgdheid. Waar ligt de grens?
‘Ik voel dat er iets niet goed is met mijn kind’. Ik lees het af en toe op social media wanneer een moeder weer is weggestuurd door de huisarts met het bericht dat er niets aan de hand is. In mijn omgeving ken ik ook genoeg verhalen waarbij de arts het gevoel van de moeder wegwuifde als ‘overbezorgdheid’ terwijl de moeder op dat moment een voorgevoel had en haar instinct liet spreken. Achteraf bleek er vaak inderdaad toch iets aan de hand te zijn met het kindje en werd er pas geluisterd nadat onderzoeken lieten blijken dat er ‘feitelijk’ iets aan de hand was.
Wat moet dat vreselijk voelen, wanneer je als moeder je gevoel laat spreken maar een ander doet het af als overbezorgdheid. Maar wanneer ben je overbezorgd en wanneer is er sprake van instinct? Ik vind deze grens heel lastig te trekken, omdat beide te maken hebben met een gevoel wat je op dat moment niet kunt plaatsen noch kunt bewijzen. Wel denk ik dat pure instinct niet dagelijks op je pad komt maar alleen als er echt iets aan de hand is. Overbezorgdheid komt waarschijnlijk elke dag of meerdere keren per week om de hoek kijken.
Of ik overbezorgd ben? Nee, wel bezorgd. Vooral toen Sarah nog niet kon praten en ik moest gissen naar wat er met haar was wanneer ze bleef huilen en krijsen. Dat kwam niet vaak voor, maar lastig was het wel. Een keer was ze zo ziek dat ik haar na een aantal dagen toch maar naar de huisarts nam waar bleek dat ze bronchitis had. Ik had misschien eerder kunnen bellen, maar dan denk ik ook al snel ‘ze zullen wel denken, weer zo’n overbezorgde moeder’. Terwijl iets diep in mij fluisterde dat ik toch echt moest gaan, want het voelde niet goed.
Die antenne voor de moederinstinct is bij mij trouwens weleens defect. Of te kort, of het bereik is niet goed. Of misschien heb ik weinig om over te twijfelen en mijn instinct te laten spreken? In elk geval hoor ik hem/haar niet vaak spreken of zoek ik haastig naar dat stemmetje, maar hoor ik hem niet. Wanneer ik hem dus wil laten spreken zegt hij niets.
Maar achteraf merk ik vaak dat er toch een stemmetje of gevoel was dat tegen mij sprak.
Wel denk ik dat moederinstinct vanaf het begin niet meteen werkt zoals het hoort te werken. Net als de hechting met je kindje moet zoiets groeien. Elke dag weer, elk jaar weer. Je leert je kindje niet kennen binnen een paar dagen en je gevoel groeit mee met je kind.
Hopelijk is mijn instinct op het moment dat Sarah een puber is en naar de kroeg gaat, volgroeid en voor 100% werkzaam. Dan kan ik mijn gevoel mooi laten spreken om te weten of het allemaal goed met haar gaat. Of ben ik dan overbezorgd?
Ik ben benieuwd, waar ligt volgens jou de grens tussen overbezorgdheid en moederinstinct?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (4)
Ik denk dat je wat meer overbezorgd ben als je voor elk wissenwasje naar de dokter gaat, dat je daar bijna een strippenkaart kan aanschaffen omdat je zo vaak komt en daar is niks mis mee, je bent net ouder en wil dat alles goed gaat met je kind, vraag liever te vaak dan te weinig! Er zijn ook ouders die bijna nooit bij de dokter zitten en als ze dan is komen, dan is er vaak ook wel echt iets aan de hand. Ja het is lastig een lijn te trekken en ik denk dat het ook nooit zou kunnen.
De lijn daartussen is vrij dun denk ik. Zelf ben ik niet overbezorgd, ik heb zoveel kinderen om me heen door mijn werk, dat ik vaak wel kan inschatten of iets goed of fout is. Maar bezorgd ben ik wel. En dat is ook goed denk ik, als je geen zorgen hebt over je kind denk ik dat er iets niet goed gaat.
Zo herkenbaar, vandeweek een ontroostbaar kind wat normaal nauwelijks huilt. Ik met lood in m’n schoenen huisarts gebeld want hij piepte wel heel erg bij t ademhalen en moest zo hard huilen.
Huisarts gecontroleerd had ie een dubbele oorontsteking, arm kind. Waar dat piepen dan vandaan komt geen idee. Huisarts was hier overigens hee lief. Ze zei echt dat ik het goed had gedaan em gewoon moest bellen als ik voelde dat er iets niet goed was, want ze zei je ziet het hij heeft ook echt pijn.
Lastig inderdaad. Als er iets gebeurt waardoor Fiene schrikt of als ze valt, kijk ik altijd eerst even hoe ze er zelf op reageert of mee om gaat, voordat ik naar haar toe ga. Ik wil niet een ‘overbezorgde’ moeder zijn die haar gelijk van grond raapt zonder dat er iets aan de hand hoeft te zijn. Als er dus echt iets is, ben ik er natuurlijk wel gelijk bij :). Ze is nooit een huiler geweest dus dat is voor ons een aardige indicatie dat er wel echt iets is. De dokter hebben we gelukkig nog niet nodig gehad, want ze is (heel fijn!) nog niet echt heel ziek geweest.