Een kind voed je op en een kind wordt (als het goed is) grootgebracht door iemand die al een opvoeding achter de rug heeft. Of deze nou geslaagd is of niet, je verwacht als ouder niet te worden opgevoed door je eigen kind(eren). Toch komt dat hier regelmatig voor.

Met een knipoog natuurlijk, want ik blijf degene die verantwoordelijk is voor het welzijn en het opvoeden van Sarah. Samen met mijn man stellen wij de regels op en geven wij de grenzen aan. Dit gebeurt in overleg en zoveel mogelijk in samenspraak met Sarah, maar ten slotte zijn wij de ‘baas’. Ik had dan ook niet verwacht dat ik regelmatig op een voetstuk geplaatst zou worden door een eigenwijze dreumes van 2.

‘Nee mama mag niet’,  klinkt het de hele dag. Ik mag soms maar op een bepaald gedeelte van de bank zitten en gister mocht mijn haar niet in een staart. Nou ja, niet alles bij elkaar in elk geval. Ik zat uiteindelijk met een vreselijk klein staartje aan de zijkant van mijn gezicht te wachten tot haar bui over was, zodat ik mijn haar weer in een knotje kon doen.
Wanneer we in de ochtend de trap af lopen op weg naar het ontbijt en een nieuwe dag, ben ik niet meer degene die de ander aanmoedigt en van complimenten voorziet. Stapje voor stapje schuifelt Sarah de trap af en ze bekijkt hoe het mij afgaat. Elke ochtend word ik gecorrigeerd, maar in de meeste gevallen doe ik het goed. ‘Goed zo mama, grote meid’. ‘Zo ja…dat is beter’.

In het weekend genieten we in de ochtend altijd van wat qualitytime met zijn drieën in bed. Dan luisteren we klassieke muziek op de Ipad, op verzoek van kleine mevrouw Sarah (ja echt!). Wanneer wij er niet aan denken herinnert ze ons er wel aan en het duurt voor haar altijd veel te lang voordat alles opgestart is. Net voordat de muziek dan eindelijk begint instrueert ze ons nog even hoe ze wil liggen en hoe het kussen achter haar moet liggen. Deze diva geniet vervolgens van een kwartiertje klassieke muziek alvorens zij zich naar de ontbijtzaal beweegt. *proest*

Soms gaan wij er in mee, maar niet altijd. Sarah vraagt regelmatig om iets lekkers als een cracker, banaan, rozijntjes of een plakje kaas. Of de televisie moet aan. Hier trekken wij wel een grens en moeten dan ook regelmatig ‘nee’ verkopen. Niet dat zij niets lekkers krijgt of de televisie nooit aan ziet.
Als ouders bepalen we wanneer wat en hoe gebeurd, hoe leuk ze het ook kan verkopen en hoe groot haar ogen ook zijn wanneer ze je droevig aankijkt. No way dat Sarah zelf gaat bepalen wat ze mag en wat niet, in elk geval nog niet op deze leeftijd. Het ontbreekt nog aan inzicht in oorzaak-gevolg en een hoop levenservaring.

Shiva is ook regelmatig de klos, maar dat is meer een gevolg van kopieergedrag vrees ik. Wanneer Shiva net buiten is geweest moet ze altijd meteen haar mand in, omdat ze haar poten vaak onder het zand heeft zitten. Na een paar keer ‘Shiva mand’ te hebben geroepen volgt er vaak een horizontaal liggende hond. Voor de goede orde:
Bordeauxdogs zijn één van de meest eigenwijze en luie rashonden die er zijn. Ze volgen een commando op wanneer het haar uitkomt. Omdat we vaak tig keer achter elkaar een commando moeten uitspreken heeft Sarah dit opgepakt als ‘normaal.’
Dus wanneer Shiva al lang en breed in haar mand ligt te snurken, staat Sarah nog steeds met haar strenge vingertje te wijzen naar de mand en de hond te commanderen nu naar de mand te komen. ‘Woefa, mand. Woefa kom op. Woefa mand’. Dat arme beest hoort het waarschijnlijk al niet meer, aangezien ze vaak meteen in slaap valt.

Niet alleen wij worden soms streng aangepakt en toegesproken, ook haar poppen gaan soms gebukt onder haar strenge regime. Meestal mogen ze mee op haar loopfiets of achterop haar motor, maar o wee als ze er af willen of scheef gaan liggen. Dan heb je deze zogenaamde poppen aan het dansen en spuwen haar ogen vuur. Met een beetje pech lanceert ze vervolgens haar koters door de kamer. Wie niet luisteren wil moet maar vliegen.

Vertel, word jij weleens streng aangesproken en/of gecorrigeerd door je eigen kind(eren)?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?