Als het gaat om mijzelf open en bloot te durven en te kunnen geven aan een ander, dan heb ik misschien wel een reusachtige transformatie ondergaan. Droeg ik vroeger in de meeste gevallen een masker, nu durf ik mij zonder problemen kwetsbaar op te stellen aan alles en iedereen. Maar waarom doe ik dat? En hoe heb ik dat kunnen bereiken?
Laat ik voorop stellen dat niet iedereen zich kwetsbaar kan en wil opstellen, helemaal niet online.
Je kiest zelf of je je daar goed bij voelt of niet. Zelfs als blogger kun je keuzes maken in wat je deelt en wat niet en dus ook in hoeverre je je open en bloot geeft op het wereldwijde web. Wat je ook kiest, zolang je er zelf achter staat is alles goed.
Ik was een verlegen meisje met een masker op mijn gezicht. Het ging altijd goed en dat beaamde ik dan met een lach op mijn gezicht. Niemand wist goed wat er in mij omging, hoe ik over iets dacht of op welke manier een gebeurtenis mij raakte. Naarmate mijn rugzak zwaarder en zwaarder werd en ik mijn eigen blog ben gestart, kwam hier verandering in. En geen kleine kan ik je vertellen.
Lifesabout is een persoonlijke blog die niet alleen over koetjes en kalfjes gaat of over lekker en gezond eten, maar ook over alle hobbels en kuilen die je in je leven tegen kunt komen. Over emoties, twijfels, verdriet, jaloezie en positiviteit. Om die gevoelens te kunnen delen met lezers moet ik ze beschrijven. Het was niet zo dat ik dat kon van de één op de andere dag.
Langzaam maar zeker kon ik steeds meer van mijzelf open en bloot leggen en werd het makkelijker mijn kwetsbare pen te pakken.
Maar waarom deel ik zoveel van wat mij bezighoudt? Daar heb ik meerdere redenen voor. Ten eerste is het schrijven en publiceren voor mij een manier om iets los te laten en te kunnen uiten. Ten tweede ben ik op papier (oké, toetsenbord) makkelijker in het uiten van mijn emoties en gevoelens dan wanneer ik praat.
Ten derde vind ik dat taboes uit de wereld mogen worden verbannen. Waarom is een miskraam taboe? Waarom schamen we ons om te praten of te schrijven over een depressie? Gedachtegangen delen over rouw, een taboe zou zonde zijn! Het liefst zie ik dat hele woord verdwijnen uit de dikke van Dale. En als laatste misschien wel de belangrijkste reden, het feit dat ik met mijn open en eerlijke verhalen en hersenspinsels herkenning kan geven aan iemand. Al is het er één, dat geeft voor mij al enorm veel voldoening.
Opzoek naar herkenning voor mijzelf miste ik heel veel ervaringsverhalen op internet. Door taboes, doordat mensen bang zijn om persoonlijke verhalen te delen? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik een taboe wil doorbreken door open en eerlijk mijn verhaal vindbaar te maken voor iedereen die dat nodig heeft. Dus niet om medelijden te krijgen of mijzelf zielig te vinden, maar door iemand ermee te helpen en het gevoel te geven dat hij of zij niet alleen is.
En dit alles geldt niet alleen voor mijn blog. Ook op Social media ben ik die kwetsbare persoon die het leven soms verrekte lastig vindt, maar die ook enorm kan genieten van van alles en nog wat. Ik hoef mij niet mooier of beter voor te doen dan ik ben, want dit alles ben ik en daar ben ik tevreden mee. Waar ik juist niet over blog of over post op Social media is (denk ik vanzelfsprekend) over mijn relatie en de eventuele hobbels en tegenslagen. Mijn man is daar ook bij betrokken en dat gaat dus niet alleen meer over mij. Ook denk ik dat het weinig mensen aangaat. Wat Sarah betreft deel ik af en toe updates en foto’s, maar alleen datgene waar zij trots op kan terugkijken als zij ouder is. Geen momenten dus die haar straks onzeker kunnen maken.
Durf jij jezelf te zijn op je blog en/of Social media?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (14)
Ik ben tot op zeker hoogte zeker open. En altijd eerlijk. Maar ik vind niet ieder medium geschikt voor zeer persoonlijke informatie. Zo vind ik Twitter er niet geschikt voor om hele persoonlijke dingen te delen. Ik vind het sowieso niet zo’n leuk medium. Hetzelfde heb ik ook een beetje met IG. Eigenlijk vind ik Facebook er het meest geschikt voor.
Wat ontzettend mooi en eerlijk geschreven. Voor mij is dit heel herkenbaar. Het steeds kunnen, durven en willen delen. De steun die je zowel biedt als ontvangt. Het therapeutische aan schrijven. Dit is het eerste artikel wat ik lees op jouw blog. Ik vond je omdat je gisteren op instagram mijn #hetraaktmijook foto een ♥ gaf. Ik ga eens rustig verder lezen hier de komende dagen. Ik vind het heel mooi om te zien dat jij ook zo open bent op social media. Ik denk dat er veel uit te halen is als het gaat om taboes doorbreken.
Ik herken heel erg het ophebben van een masker en vooral ook de kwetsbaarheid op de blog. Al merk ik wel dat ik mezelf nog steeds veel verberg achter het masker. Toch ben ik erg blij met mijn uitlaatklep.. En vind ik het ook altijd heel mooi om bij anderen die openheid te lezen…
Ik probeer wel altijd heel erg open en eerlijk te zijn op mijn blog, maar ik merk dat ik dat soms best wel lastig vind, ik wil niet dat er misbruik wordt gemaakt van de informatie, of dat jan en alleman het kan lezen, wat op het internet natuurlijk wel zo is. Daarom probeer ik er altijd een middenweg in te vinden, ik maak een verhaal niet mooier dan het is, maar ik ben wel secuur in de dingen die ik deel. Ik denk er wel goed over na dus.
Hier ben ik het mee eens! Maar tot op bepaalde hoogte. Ik ben wel grootstander van eerlijkheid maar niet alles is geschikt om open over te zijn, al helemaal als er andere mensen bij betrokken zijn en het te persoonlijk wordt.
Heel knap hoe je jezelf bloot durft te geven. Ik ben nog heel terughoudend daarin. Op mijn blog heb ik zelfs weinig foto’s van mij staan. Er zijn maar weinig mensen in mijn omgeving die überhaupt weten dat ik een blog heb. En als mensen er toch achter komen, brengt dat mij toch in verlegenheid. Ondanks de positieve reacties. Nee, ik heb nog een hoop te leren. Mijn verhalen worden steeds persoonlijker. Dus daar begin ik maar mee. Foto’s en dergelijke komen vanzelf.
Op mijn blog heb ik ook mijn plekje waar ik dingen van me af kan schrijven. En dat is ook net wat ik interessant vind op andere blogs, want ik lees voornamelijk blogjes van mensen die hun persoonlijke verhaal doen en hun echte ik laten zien.
Ik hou mijn blog wel gescheiden van mijn Facebook. Niet omdat ik daar niet eerlijk durf te zijn, maar ik gebruik ze toch om op een andere manier naar buiten te komen.
Dat is precies de reden waarom het zo heerlijk lezen is hier. Lekker doorgaan. Herkenbare verhalen en lekkere recepten.
Lief dank je wel!
Ik vind het knap dat je zoveel kunt delen via je blog. Het lijkt mij lastig zeker omdat het voor de hele wereld te lezen is… Ik zoek zelf mijn weg hierin nog een beetje en vind het nog lastig wat ik wel en niet wil delen.
Ik kan me hier helemaal in vinden. Over mezelf ben ik heel open en over mijn relatie en kind net even minder. 🙂 fijn om te lezen!
Mooi om te lezen. Dappere dodo ben je. Ik ben ook voor drie keer diep ademhalen en dan op ‘publiceren’ drukken. Het is iedere keer een soort overwinning op mezelf.
Wauw, ik ben tot op zekere hoogte eerlijk maar ik ben deze maand pas net begonnen met Bloggen. Maar het is wel een doel van mij. En ik merk wel dat ik blijf hangen in je blogs en nog steeds aan het lezen ben. Ik vind je dapper
Patricia
Mooi geschreven!
Ja, maar tot op zekere hoogte… morgen komt er een persoonlijk artikel over angst en onzekerheden online… genaamd “beren op de weg” echt iets over mij als mens, iets dat bij me hoort. Maar dit is een grensgeval qua wat ik wel en niet op internet zet, het is immers vindbaar voor iedereen.