Lifestyle Mama

Ook ik praatte niet over mijn miskramen.

Volop in het nieuws gister: vrouwen praten weinig tot niet over hun miskramen. Ook al krijgt gemiddeld 1 op de 4 vrouwen te maken met een miskraam, het blijft een taboe. Maar is dat wel logisch? Waarom zouden we er niet gewoon over praten?

Ook ik praatte amper over mijn miskramen. In 2010, 2011 en 2012 kreeg ik een miskraam. In die periode sprak ik er weinig over, laat staan dat mensen het wisten. Het was voornamelijk ons geheimpje. Het geheim van Giorgio en mij. En waarom? Omdat ik niet wist wat ik ermee moest.

Ik was verdoofd en in shock toen het mij keer op keer overkwam. Ook was ik bang voor de reactie van een ander. Of zou ik in huilen uitbarsten als ik erover zou praten? Dan maar wegdrukken. Naast schaamte maakte ik mijzelf wijs dat ik geen echte miskraam zou hebben gehad, want elke keer ging het mis rond de 6 weken.
Vrouwen die veel verder waren in de zwangerschap hebben pas recht om verdrietig te zijn vond ik. Onzin dus, maar het maalde wel door mijn hoofd. Mijn familie en vrienden wisten ondertussen nog steeds van niets. Ik begreep het zelf niet, dus waarom zou een ander het wel begrijpen?

Veel vrouwen praten zelden of nooit over hun miskraam. Dat merkt de Amerikaanse psychologe Jessica Zucker die onlangs in haar eigen land een campagne opzette om het stigma over miskramen te doorbreken. ,,Verdriet is ondeelbaar. Maar door erover te praten, kun je wel voorkomen dat je jarenlang een trauma met je meeneemt.” (Bron: Algemeen Dagblad)

Tot die derde miskraam in 2012, kort voor ons trouwen. Ik kon niet meer en lag kreperend van verdriet in bed. Ik was op, want was vooral zo ontzettend bang dat onze kinderwens nooit uit zou komen.
Ik was bang maar wist ook dat ik nu of nooit moed bij elkaar moest rapen om naar de arts te gaan en een doorverwijzing aan te vragen voor het ziekenhuis. Daar bleek na een paar onderzoeken dat een auto-imuunziekte mijn miskramen veroorzaakten. Meer hierover lees je hier.

Mijn familie en vrienden kregen te horen dat ik drie miskramen had doorgemaakt in de jaren ervoor. Ze schrokken, maar leefden vooral heel erg mee. Er was geen onbegrip, er was geen reden om mij te schamen.
Ook een miskraam bij 5 of 6 weken is een miskraam. Ook dat is een droom die in duigen valt, want in je hoofd heb je al 300x een kindje in je armen gehad met een naam.
En in je hoofd ben je al aan het fantaseren geslagen hoe het kindje eruit zal zien en hoe je het kamertje gaat inrichten. Tijd maakt niet uit, 5 of 12 weken. Een miskraam is een miskraam en is het ‘waard’ om te delen. Want je voelt je al alleen genoeg als die buik ineens leeg is. Lotgenoten zijn fijn en begrepen worden door lotgenoten is goud waard.

En toen kwam Sarah met de nodige medicatie en al het verdriet en angst maakten plaats voor nog meer verdriet nadat ik ernstige complicaties kreeg na de keizersnede.
Heel raar maar bij mij werkt het blijkbaar zo: iets ergers wist het vorige trauma uit. De miskramen had ik in één klap een plek gegeven, want er was iets ergers aan de hand.
Wat ook meespeelde was het feit dat mijn miskramen een logische reden hadden. Geen pech of foutje door de natuur, maar er was een medische verklaring. En oké, ook dat is natuurlijk pech.

Mijn boodschap? Deel je miskraam, praat erover. Desnoods schrijf je het op. Maar blijf er niet alleen mee rondlopen en houd het bespreekbaar. Met 1 op de 4 is er altijd wel iemand dichtbij je die hetzelfde heeft meegemaakt of mee moet maken. Als jij je mond en je hart opent, dan maakt dat voor een ander ook makkelijker.
Schrijven heeft mij heel erg geholpen en uiteindelijk heeft het een ‘goed’ plekje kunnen krijgen. Een miskraam is al heftig genoeg, daar hoeft niet ook nog eens een trauma bij.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (1)

  • Wat erg dat je dat alleen (nou ja, samen met je man natuurlijk) hebt moeten doorstaan! Toen ik onlangs een miskraam kreeg twijfelde ik even of ik het wel moest delen met de online wereld, maar juist omdat het zo’n taboe is om er over te praten heb ik het wel gedaan. Want een miskraam is gewoon verschrikkelijk om mee te maken en drie achter elkaar is al helemáál ellendig! Moedig van je dat je er nu wel over praat!

    Beantwoorden

Write a comment