Rouw hoort helaas bij het leven. Rouw kan aangekondigd op je pad komen of als donderslag bij heldere hemel. Rouw is de prijs die je betaald voor de liefde die je hebt gevoeld. Hoe meer liefde, hoe dieper en ruwer de rouw. Maar wist je dat je naast rouwen om een persoon ook kunt rouwen om iets dat er niet meer is?
Zowel mijn bedrijfsarts als mijn psycholoog hebben het een aantal keer benoemd: ik ben in de rouw. Natuurlijk vanwege het verlies van mijn broer (klinkt logisch) maar ook om het verlies van mijn eigen ik. De ‘ik’ die ik vroeger was en kon zijn. Onbezorgd, energiek, vol dromen en plannen. Mijn oude ik kon de hele dag door genieten van alles wat er op haar pad kwam. Na een dag school of werk en een uur sportschool plakte ik er zonder problemen nog een avondje terras aan vast. Eenmaal in bed was ik moe maar voldaan. Het was de normaalste zaak van de wereld.
En nu zit ik dus in de rouw, zoals ze dat noemen. Rouwen kun je niet alleen om een overleden persoon, maar ook om het verlies van gezondheid, relatie, levensgebeurtenis en alle dingen die je vroeger kon doen maar nu noodgedwongen moet laten liggen.
Je rouwt om je oude leven die je zo mist, maar waar je niet meer zal zijn. Het was er en het was mooi, maar er is een andere periode aangebroken. Bizar dat op de meeste websites en fora over chronisch ziek zijn voornamelijk wordt gesproken over lichamelijke klachten en beperkingen, maar weinig over rouw. Terwijl dat er vaak toch echt wel is. Noodgedwongen je oude leven gedag zeggen en een tweede leven beginnen, met je oude leven nog in je achterhoofd.
Nou ben ik absoluut niet hele dagen aan het huilen hoor. Rouw betekent niet dat je in je zwarte outfit met een kaarsje aan al je tranen laat lopen. Het is ook een manier van accepteren en beseffen. Je realiseren dat het nu eenmaal gaat zoals het gaat en dat je nieuwe dromen en plannen zal moeten maken. Dat je toekomstbeeld anders zal zijn en dat je je best moet doen om in de avond ook dat voldane gevoel te hebben, ook al heb je veel minder kunnen doen dan je zou willen.
Mijn lichaam en geest zijn wat dat betreft nog niet helemaal in balans. Mijn geest denkt nog een jaar of 25 te zijn, mijn lijf weet inmiddels wel beter. Ik wil zoveel en ik denk zoveel. Het liefst doe ik net zoveel als vroeger, want ik ben jong en alles wat ik deed vond ik leuk. Maar mijn lijf pikt het niet meer en laat mij keer op keer teleurstellen.
En om die teleurstelling te verminderen of zelfs te voorkomen zal lichaam en geest meer in balans moeten zijn. Van alles willen heeft geen zin meer, aangezien het niet meer lukt. Alle plannen die ik heb en maak zal ik moeten bijschaven, net zo lang tot mijn lichaam het er mee eens is.
Mijn werk is verleden tijd, mijn gezonde lijf is verleden tijd. Toekomstdromen zijn verdwenen en veranderd in heuse nachtmerries. Mijn dagelijks leven is 360 graden gedraaid qua invulling. Had ik eerder een volle agenda met werk, afspraken, vergaderingen en uitjes…nu moet ik alles op een dag zo goed mogelijk verdelen. Opruimen – rust – spelen met Sarah – rust.
Lunchen en de vaatwasser inruimen – rust en slapen. Daarna naar de winkel, maar voor het koken….rust. Wat dat betreft lijk ik inmiddels meer op een Antilliaan dan op een Hollander (sorry Giorgio ;))
Maar jeetje dat valt niet mee! Dat betekent dat ik afspraken moet verspreiden of keuzes moet maken voor wat betreft activiteiten. Als ik vandaag toch ga stofzuigen en ga koken, dan lukt het sporten niet meer. En als ik een verjaardag heb dan kan ik daarvoor niets plannen, want ik heb zoveel mogelijk rust nodig.
En als ik na een verjaardag naar de winkel wil of naar de kinderboerderij, dan zal ik eerst moeten slapen. Nu voelt het nog alsof ik het over een ander heb, maar ik ben het toch echt zelf. En dat voelt raar en dat is rouw. Maar het ‘voordeel’ van deze rouw is dat het snel zal wennen en ik niemand hoef te missen behalve mijn vroegere zelf. Daar kom ik wel weer overheen.
Mijn stoffelijke ‘ik’ is er nog in volle glorie, alleen ik zal het één en ander moeten bijschaven en uithollen.
Of ik terug zou willen naar ‘vroeger?’ Nee. Bijzonder hè? Ik heb nu zoveel meer dan ik vroeger had. Toen ik jong was waren er geen zorgen, maar daardoor was alles zo normaal. Die groene blaadjes aan de bomen zag ik nooit en ik voelde nooit zoveel liefde als dat ik nu voel. Ik heb nu een klein meisje om voor te zorgen. Ook andere zorgen, maar daardoor leef ik bij de dag. Rouw heeft wat dat betreft ook een mooie kant: het houdt je met beide benen op de grond en het laat je in het nu leven.
Heb jij ook ervaring met een manier van rouw in je leven? Iets waar je ooit afscheid van moest nemen?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (21)
Sterk artikel! Gelukkig niet echt ervaring mee. Al kan ik flink balen als mijn gezondheid me afremt (alleen is dat altijd van tijdelijke aard, door griepje etc).
Ja heel erg herkenbaar! Ik heb er ook al eens over geschreven. Weet niet of je het op prijs stelt als ik hier een linkje deel, ik hang ‘m er zo wel onder (kun je altijd nog die reactie alleen verwijderen).
Maar vooral wat je schrijft over steeds maar weer die rust in moeten plannen, continu rekening houden met je lijf. Heel frustrerend soms.
Dit is de link: http://salamistinkt.nl/acceptatie-rouwproces/
EDS sucks big time. Tis gewoon rot. Thanks voor jouw blog ook. Super fijn om herkenning te vinden ?
Graag gedaan, daar doe ik het voor!
Ik ken rouw in verschillende vormen. Vooral door het overlijden van mijn moeder zo’n 3 jaar geleden. Maar ook toen mijn verloving een aantal jaar geleden werd verbroken. En nu heb ik soms ook een beetje het gevoel dat ik trouw om het leven dat ik vroeger voor ogen had, namelijk op deze leeftijd getrouwd zijn en kinderen hebben. Het is niet helemaal voor altijd afscheid nemen want het kan nog altijd gebeuren, maar toch is er nu verdriet om.
Elk rouwproces is anders en ik heb al ervaren dat het heel eenzaam kan zijn. Je kan het alleen maar nemen zoals het komt, hoe lastig dat soms is.
Herkenbaar Geertje, mooi geschreven. Verwonder je over de dingen die er wel zijn en die je wel kan. Helaas zul je nog vaak genoeg met jezelf in de knoop komen want wat je geest en je enthousiasme wil komt niet altijd overeen met wat je lichaam kan. Het blijft een struggle, hoop voor je dat je je er elke keer wat meer bij neer kan leggen. Ik leer elke keer weer, en dat na 45 jaar.
Groetjes van Gerlinde
Volledig herkenbaar. Inclusief de laatste alinea: inmiddels ben ik ook niet meer in de rouw maar zie ik ook de mooie kanten van dit leven. Je leeft gewoon veel bewuster op deze manier.
Wederom zeer herkenbaar. Ik vecht nog steeds tegen het niet meer kunnen, de acceptatie is momenteel ver te zoeken. Het feit dat ik Mn dochter weg moet brengen om bij te kunnen komen frustreert me nog het meest… Ooit wordt het makkelijker, toch?
Beste Lisanne,
Je zinnetje over je dochter raakt me. Moest en moet dat ook sinds haar geboorte 4 jaar geleden. Zo enorm frustrerend inderdaad. Heel veel sterkte ?
Lijkt mij zo heftig ja….een hele dikke knuffel voor jou!
Ik herken het ook en ben ook in rouw. Ik ben nog niet zo ver als jij bent denk ik, want als je mij de vraag zou stellen of ik terug zou willen naar vroeger zou ik keihard ja zeggen. Hoewel ik het idee heb (afkloppen!) dat het sinds 2 dagen wat lekkerder gaat en ik me geestelijk ook prettiger voel, kan ik nog niet accepteren dat ik niet meer ben wie ik twee jaar geleden was.
Mooi artikel en heel herkenbaar. En uit mijn ervaring: net als bij andere vormen van rouw komt ook hier de dag dat opeens denkt “hé, het gaat een beetje beter vandaag…”.
Sterkte!
Ben al ruim 12 jaar chronisch ziek dus herken het wel maar heb me er wel bij neergelegd inmiddels, dit neemt niet weg dat het soms makkelijker gaat dan de andere keer.
Dikke kus!
Heel herkenbaar, zelf ook chronisch ziek! Ik besefte het me nooit zo tot een vriendin, ook chronisch ziek, zei tegen me dat ik door een rouwproces ga. Dat alleen gaf me al wel veel inzicht en ook een bepaalde rust.
Veel liefs!
Voor mij ook heel herkenbaar. Mijn broertje heel jong al verloren. Zelf geen kinderen ivm te hoog risico. En inmiddels ook al jaren last van mijn lijf. Maar je hebt gelijk. Ook ik wil niet terug. Iedere ochtend geniet ik van de vogeltjes. En hoe mooi is de naruur om ons heen. Ook ik zag dat een lange tijd niet. Ik geniet weer, van andere dingen, maar ook van de mooie herinneringen. Dingen die ik toch maar mooi heb meegemaakt. En ja, soms baal ik best wel. Maar dat mag.
Dat mag zeker! Dikke knuffel!
Ooh is het dat, dit vreemde gevoel. Rouw, afscheid nemen van…Vanaf het moment waarop ik hardop tegen mijn leidingevende zei dat het voor mij nu toch tijd is om te stoppen met werken in de zorg. Nu ik voor de derde keer uit de roulatie ben , ziek thuis zit. Burn-out. Teveel zorgen voor anderen. In mijn hart weet ik dat het goed is voor me maar ooh mijn hart…. Dus ja herkenbaar….
Sinds ik in januari 2014 te horen heb gekregen dat ik een (goedaardige) brughoektumor op mijn linker gehoororgaan heb ben ik in de rouw. Door die tumor is mijn gehoor aan de linkerkant heel slecht geworden, maar het ergste is dat ik heel veel last heb van tinnitus (oorsuizen). In 2014 heb ik daarvoor een behandeling gehad om ermee om te leren gaan en het gaat nu een stuk beter. Gevolg van die tinnitus is wel dat ik niet meer goed tegen drukte en veel geluid kan, waardoor ik mijn wekelijkse oppasdagen op de kleinkinderen op heb moeten zeggen. Bovendien moet ik mijn activiteiten goed plannen met veel rust tussendoor. En bovendien kan ik niet meer zo genieten van mooie muziek door mijn eenzijdige gehoorverlies.