Sarah is naar de opvang. Ik scrol door mijn mailbox en hoor in de verte een ambulance. Automatisch denk ik ‘welke kant zal hij op gaan? Toch niet richting het kinderdagverblijf?’ Mijn hart slaat een keer over en voor mij zie ik beelden van gillende sirenes voor het gebouw van de kinderopvang. Straks is er iets met Saar. Of misschien zijn ze haar wel kwijtgeraakt?
Sins ze eenmaal per week naar de opvang gaat bekruipt mij soms een gevoel, een onbestemd gevoel. Dan zie ik voor mij hoe iets zou kunnen gebeuren, hoe iets zou kunnen aflopen. Soms wuif ik het weg, soms maak ik mijzelf gek. Dan hoop ik met een brok in mijn keel dat het niet zo zal zijn. De kans is klein, bijna onwaarschijnlijk. En toch…
Het is niet zo dat ik anderen niet vertrouw wanneer ze op Sarah passen. Ik heb juist de volste vertrouwen in mijn ouders, de opvang en wie dan ook op Sarah past. Ook zij zitten vol van liefde voor haar en zijn uiterst voorzichtig met alles. Toch veeg ik soms wat angstzweet weg wanneer ik Sarah niet in beeld heb.
Het vertrouwen in de mens is er wel, maar het vertrouwen in het leven is een beetje weg. Alhoewel een beetje….eigenlijk heel erg.
Ik heb ervaren dat het ineens voorbij kan zijn. Dat gevaar soms op de loer ligt en dat je ongelukken niet in de hand hebt. Dat het leven zomaar een lullig spelletje met je kan spelen, of je nou al genoeg hebt meegemaakt of niet. Daardoor ontstaat die onzekerheid. Niets is meer zeker en alles is zo kwetsbaar. Ook mijn lieve Sarah die voor mij als onbetaalbaar goud is.
Wanneer ik haar van de fiets til grijp ik meteen haar hand, ook al zal er sporadisch een fietser voorbij komen op de stoep. Of ik houd haar vast bij haar muts uit angst dat ze de straat op zal rennen. Ik maak haar eten uiterst zorgvuldig klaar en zorg dat hetgeen waar ze zich in kan verslikken bijna gemillimeterd is.
Ik hoop elke keer dat ik haar bij de opvang achterlaat, ze goed zullen letten op haar. Dat ze niet per ongeluk een heel cherrytomaatje in haar mond stopt, dat ze niet van de glijbaan valt of dat ze haar niet kwijt zullen raken. Ik ben bezorgd, misschien wel overbezorgd. Maar het leven vertrouw ik gewoon niet meer.
Het liefst bind ik haar vast in huis, aan de muur. Omringd door bubbeltjesplastic, een drietal dokters en een camera. Ik ben zo ontzettend zuinig op mijn lieve, kleine en enigste meisje, dat het soms bijna eng is. Is dit wel goed? Stel ik mij niet aan?
Hoe kan ik haar zo goed mogelijk beschermen zonder dat ik er zelf onzeker van word? Helemaal weghouden van gevaar is onmogelijk, maar daar wil ik (nog) niet over nadenken. Ooit zal ik haar los moeten laten, moeten vertrouwen op haar kennis en kunnen. Tevens ook het leven weer moeten vertrouwen, al heeft het mij een gigantisch vies kunstje geflikt.
Elke keer wanneer ze op de opvang is hoor ik sirenes. Nooit vielen deze geluiden mij op. Heel soms vroeg ik mij af wat er aan de hand zou zijn. Wanneer ik ze nu hoor en Sarah is op het kinderdagverblijf, dan word ik onrustig.
Hoe goed ik ook mijn best doe om dat gevoel te negeren….het laat mij moeilijk los. Zal alles goed zijn met haar? Ze heeft toch geen pijn en ze is toch niet in gevaar? Ik kan mijzelf gek maken door eindeloos erover na te denken, maar ik probeer zo nuchter mogelijk te blijven.
Wie had ooit gedacht dat ik zo bezorgd zou zijn? Ik heb maar één klompje goud (al maakt het volgens mij niet uit hoeveel kinderen je hebt) waar ik zo zuinig op ben. Ik zal toch moeten leren om ermee om te gaan, om het lot weer te vertrouwen. Want ooit….ja ooit…zal ze gaan stappen en dronken thuiskomen.
Herkennen jullie dit? Die onzekerheid en ongerustheid?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (15)
Zo herkenbaar. Hier nog zo’n (over)bezorgde moeder hoor. Los laten is niet makkelijk!
Ja ik herken dit wel ja.. ik ben zelf geen moeder maar tante, mijn neefje van toen 2 kreeg vorig jaar een koortsstuip, vreselijk om mee te maken, leek wel epilepsie… We hadden het nooit mee gemaakt. Ambulance er bij, zoveel mensen er om heen.. maanden lang last gehad van dat beeld wat ik maar niet van m’n netvlies kreeg. Gelukkig heeft hij er niets over gehouden en weten we nu dat koortsstuipen opzicht niet schadelijk kunnen zijn, maar dat beeld van dat kindje met dat schokkende lijfje en wegdraaiende ogen… vreselijk. Sindsdien ben ik veel bewuster en pluk ik elk mooi moment..
Oh wat vreselijk naar! Ik snap dat je daar een tijdje door van slag bent.
Heel herkenbaar! Nu allebei mijn dochtertjes naar de bassischool gaan, heb je ook de speelafspraakjes en kinderfeestjes. Pff dat vind ik altijd weer moeilijk omdat ik ze dan moet toevertrouwen aan iemand anders. Ben altijd bang dat iemand niet goed oplet ofzo en dat er iets ergs gebeurd.
Ben altijd weer blij als ze veilig thuis zijn!
Ja ik check dan ook vaak even 112 meldingen gewoon om mijn gekke gedachten niet de vrije loop te laten. Met kinderfeestjes vind ik nog het ergste als ze met de auto gaan. Ik weet dat ze dan niet altijd even veilig worden vervoerd gewoon lekker op de achterbank terwijl een stoeltje toch echt wel veiliger zal zijn. Vorige week moest ze helemaal naar Friesland voor wedstrijden en ik kon niet mee. Die moeder gaf ik het autostoeltje mee dat vond ze heel fijn. Dat gaf mij al gelijk meer vertrouwen. Maar wat ben ik blij als savonds alles weer veilig thuis is. En stappen en dronken worden daar denk ik nog maar even moet overna.
Ja, ik herken het gevoel inderdaad wel.. Ik moet er ook echt niet aan denken om haar op een gegeven moment los te moeten laten!
Ontzettend herkenbaar… Ik ben 16 januari bevallen van Yara en zowel tijdens mijn zwangerschap als tijdens de bevalling als erna zijn er zoveel nare dingen gebeurd dat ik ook erg angstig ben, en overbezorgd over ons meisje. Ze gaat ook nog niet naar de opvang, omdat ik nog thuis zit in de ziektewet en omdat het me vreselijk eng lijkt… Uit logeren is ze nog niet geweest en veel oppas is er ook nog niet geweest. We zijn nu wel aan het kijken naar kinderdagverblijven voor 2 ochtenden in de week. Het is nodig voor mijn herstel, en nu zij wat groter is wellicht ook wel leuk voor haar…
Ja, het is herkenbaar. Maar met vlagen. Soms kan ik heel goed loslaten, maar als ze dan met school ergens heen gaan, en ik kan een keer niet mee. Dat vind ik vreselijk. Ik ben ook blij dat ik meestal wel kan rijden. En ook bijna altijd mee mocht op schoolreis. En straks heb ik er 2 op school….
Ik herken het 100%. Mijn dochter is nu bijna 4. Ze zit al sinds dat ze 4 maanden oud was op het kdv. Ik zit zelf thuis ivm chronisch ziek zijn. Het kdv is op steenworp afstand. Die ambulances hoor ik ook en dan gaan mijn gedachten ook altijd daarnaartoe. Ook met eten ed had ik dat en op straat ook.
Sinds de geboorte van onze dochter ben ik me ook heel bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Heb ik echt nooit gehad.
Bizar wat moederschap met je doet (en al helemaal als er in die periode allerlei traumatische zaken gebeuren).
Dat wordt inderdaad nog wat met stappen, etc. Om me heen zeggen mensen, kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen. Ik vrees dat ze gelijk hebben. Maar wat een machtig mooi goudklompje blijft het toch he?
Och man zo’n perfect mooi stuk goud…
Yes heeeel herkenbaar. Alles! Bij mede door de ptss 🙁
Kus!!
Ik lees dit nu pas en ik krijg er buikpijn van… Het lijkt me zo zwaar om op die manier te moeten leven. Ik begrijp het wel heel goed, ik heb zelf ook een kindje, maar als ik zo’n gevoelens heb, probeer ik ze meteen te laten gaan. Dat zijn dingen waar je niets aan kunt doen dus dan vind ik het zonde om m’n dag of moment erdoor te laten verpesten. Dat weiger ik. Ik wil in het moment leven en genieten van mijn kind. Uit jouw blogs kan ik opmaken dat jij ook heel erg geniet van jouw dochter maar dit is toch iets wat er tussenin staat. Het genieten kan nog beter, geloof me 😉
Maar ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt met je broer dus misschien heb ik makkelijk praten. In ieder geval gun ik je minder overbezorgdheid.
Wat een mooie comment en je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Alleen is dat loslaten juist zo moeilijk (voor mij) maar ik ga het proberen.
Hoi Vera,
Een tip: probeer het hek rationeel te zien als een keuze (het loslaten). Ik zeg niet dat het makkelijk is, ik heb het ook vaker bewust tegen mezelf moeten zeggen, maar dan lukte het wel. Vooral als het het wil. Je wil genieten van je kind, niet bang zijn om alles de hele dag.
Succes, it takes Time, jij bepaalt hoeveel tijd 🙂