Ik lag laatst in bed te denken over van alles en nog wat. Gekke eigenschap van mij: zodra het donker en stil is begin ik met nadenken. Bijna elke avond komt het ongeluk van mijn broer voorbij. Met de drukte van de dag worden deze gedachtes en gevoelens vaak weggedrukt. Wanneer het stil is komen ze naar boven. De schok en het besef. Hoe anders zou een verwachte dood zijn?
Afgelopen zomer kregen we het nieuws dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is. Voor zover er nog fundament onder mijn voeten zat werd deze verder afgebroken. Onverwacht nieuws en weer zo’ n oneerlijk pionnetje in het leven. Mijn moeder kan niet meer beter worden. En niet meer beter worden betekent dat ze zal overlijden aan deze vreselijke ziekte.
En van shock ga je naar ontkenning en langzaam naar besef. Anders dan bij het plotseling overlijden van mijn broer is er nu altijd dat kleine beetje hoop. In wat voor vorm dan ook….je kunt je optrekken aan hoop. Hoop dat ‘ het’ nog heel lang duurt, hoop dat de levensverlengende chemo’ s goed hun best doen. Hoop dat er niet teveel pijn en ander leed om de hoek komt kijken.
De dood van mijn broer was een shock, een enorme rukwind met ongekend veel kracht. Het was ineens, plotseling. Zonder afscheid en zonder alles nog te kunnen zeggen wat je zou willen zeggen. Zonder nog even ‘ snel’ alles uit het leven te kunnen halen.
Nee, het was zomaar een donderdagavond. Een avond zoals er al zoveel waren gepasseerd. Mooie dromen en doelen zouden nog plaatsvinden in zijn tijdlijn, woorden die uitgesproken moesten worden….tja….dat zou op zijn sterfbed ooit wel komen? Maar helaas…
Een dood die je aan ziet komen is nieuw voor mij. Maar nergens zie ik een gebruiksaanwijzing of een stappenplan. Een shock zoals bij mijn broer kun je niet anders dan over je heen laten komen. Maar dit? Moet ik dit ook over mij heen laten komen?
Hoe zou het voelen als je weet dat je niet jaren meer zult leven? Hoe zou een tikkende wekker in je lijf klinken? Je weet dat het alarm een keer afgaat, maar wanneer weet je niet.
Kun je wel van alles extra genieten? Of schuif je het alsnog voor je uit omdat je het niet wil accepteren?
Wanneer je weet dat je geen jaren meer hebt is er een tijd van langzaam kunnen beseffen en accepteren, voor zover dat kan. Je gaat bewust om met tijd omdat je weet dat tijd niet meer eindeloos lijkt te duren.
Wanneer het Kerst is vraag je je af of het de laatste zal zijn. En zal je je volgende verjaardag nog meemaken? Hoe raar is het om te beseffen dat iets echt voor de laatste keer zal zijn?
Ik weet zeker dat iedereen het met mij eens is: er is geen ‘ betere’ dood. Een onverwachte dood kan niet worden vergeleken met een verwachte dood. Niets is fijner, beter of erger. Een onverwachte dood haalt een paar meter aanloop weg en haalt je direct van je voetstuk. Achteraf ga je pas denken ‘ had ik maar’.
Een verwachte dood brengt een aanloop met zich mee, maar ook het besef dat het gaat eindigen. Je voetstuk wordt langzaam onder je vandaan geschraapt. Soms een hoekje, soms een groter stuk. Je kunt zeggen wat je op je hart hebt liggen en je kunt je Bucketlist afstrepen.
Maar dat besef, die angst en die onzekerheid is op een andere manier slopend. Acceptatie is en blijft een bitch, op welke manier iemand ook de wereld verlaat. Bij een verwachte dood houd je misschien een kiertje hoop, al weet je tegen beter weten in dat het een dichte deur is. Maar hoop doet leven zeggen ze…
Hoe lang het ook mag duren, ik help mijn mama met genieten en eventuele doelen behalen. Met fijne herinneringen maken, bij elkaar zijn en liefde delen. Dat is alles wat je kan doen met die extra aanloop.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (7)
Als je iemand gaat verliezen, zeker een moeder, blijf je volgens mij altijd nog ergens hopen. Ook al weet je dat het geen zin heeft, het is maar menselijk dat je toch nog vastklampt aan elk klein sprankeltje hoop dat je nog hebt.
Mijn vader heeft 5 jaar geleden rond kerst te horen gekregen dat hij darmkanker had met uitzaaiingen. Na een jaar vol behandelingen en operaties was hij schoon. 3 maanden na zn laatsts scan moest hij voor controle terug. Hij zat helemaal vol uitzaaiingen. Zomaar in 3 maanden tijd.. wij waren net op vakantie en hebben het gehoord toen we terugkwamen. Ze gaven hem toen 3 tot 5 jaar. Elke chemo doet het tot nu toe super. Alles heel lang stabiel en hij heeft goede kwaliteit van leven. Werkt 2 dagen in de week ( bezigheidsterapie, want hij zit natuurlijk in de ziektewet) fietst veel en als je hem zo ziet lijkt hij gewoon een gezonde man. Ik vind het zelf erg moeilijk. In het begin veel tranen gelaten maar dat helpt op dat moment ook niet. Hij is er nu nog dus geniet er van met elkaar. Elke mijlpaal die hij meekrijgt is er 1. Nu heeft hij sinds een paar dagen een héle gele kleur gekregen dus we zitten nu een beetje te vrezen dat het het begin van het einde kan zijn.
Er is geen “betere” dood denk ik zo. Aan de ene kant vind ik het fijn dat hij er nu nog is. Maar het verdriet en de zorgen die je al 3 jaar hebt vreten ook aan je.
Jij heel veel succes en sterkte met je moeder xx
Ja het is zo dubbel….en dank je wel!
Ik heb beide mogen ervaren, 2 x. Mijn beide broers beiden door een verkeersongeval, mijn beide ouders aan een verwachte dood, zoals je het zo mooi omschrijft. Ik vind beiden moeilijk.
Bij een onverwachte dood staat er vaak minder op papier en heb je als nabestaanden meer “vrijheid” van dingen samen regelen. Wat ook weer leidt tot mooie herinneringen voor later.
Bij een verwachte dood heb je meestal de gelegenheid om afscheid te nemen. Om je vragen te stellen, om te bespreken wat degene die gaat overlijden nog graag zou willen.
Het grote verschil vind ik m zitten in de verwerking. Bij het ene grotendeels in stapjes voor de tijd, bij het andere in stapjes na de tijd.
Maar als ik mocht kiezen: dan liever een verwachte dood. Omdat je uiteindelijk (in ieder geval was dat bij ons zo) zonder vragen achter blijft omdat je weet wat erin gebeurd is.
Ik wens je veel mooie, warme, waardevolle momenten met je moeder. Geniet van haar zolang ze er nog is, je kent immers ook de onverwachte kant.
Dank je wel voor je mooie antwoord <3
Echt hoor, de dood moeten ze afschaffen! Wat is het vreselijk om je naasten te moeten missen. Net als jij wist ik dat mijn moeder zou komen te overlijden. Het is wrang, klote en heftig, maar ik vond het ook fijn om echt afscheid te kunnen nemen. Hoewel we pas echt de dingen zeiden die we nog wilden zeiden vlak voordat ze stierf. Daarvoor was het vooral keihard genieten van elkaar, mooie dingen met elkaar beleven en elke keer in gedachten bedenken dat dit wel eens de laatste keer had kunnen zijn, om vervolgens weer maanden en jaren met elkaar te hebben. Misschien heb je wel helemaal geen zak aan al die levensverhalen van anderen hoor, maar ik wilde het toch even tegen je zeggen. Ofzo. Ik hoop dat je moeder nog héél lang bij jullie is en dat jullie nog heel veel mooie momenten samen hebben. En dat je geen afscheid hebt kunnen nemen van je broer is gewoon héél stom en dat is het understatement van de eeuw!
Je bent lief! Ik ben ook voor het afschaffen van de dood.