Ik blog nou zo’n anderhalf jaar bijna elke dag. Dag in dag uit gooi ik nuttige en zinloze informatie de wereld in, op mijn eigen stukje internet. Wat eerst bedoeld was als uitlaatklep voor alles wat op mij af kwam, nu is het zoveel meer. Ik laat je graag lezen hoe dankbaar ik ben voor het feit dat bloggen bestaat en waar het allemaal goed voor is…!

De afgelopen weken kwam ik regelmatig berichten tegen over het zogenaamd bashen van bloggers. De één zou de ander zwart maken of openbaar aanklagen voor van alles en nog wat. Er worden regels beschreven waar bloggers zich aan zouden moeten houden en waar je eigenlijk niet over zou moeten schrijven. Maar jeetje…die vrijheid (mits respectvol) is juist zo leuk aan bloggen. Om het gezellig te houden en ook de positieve kant te benaderen licht ik toe waarom ik er zo dol op ben. En tenslotte is bloggen vooral genieten en je eigen ding doen.

Het schrijven heeft mij ten eerste enorm geholpen om de boel in mijn hoofd wat rustiger te krijgen en veel te verwerken. Nadat er zoveel gebeurd (bevalling, ernstig ziek, overlijden van mijn broer) blijft er van alles en nog wat door je hoofd malen. Keer op keer, tot vervelends toe. Een goede manier voor mij om dingen te verwerken is schrijven. Ik kreeg het ooit als tip van iemand met wie ik praatte na mijn miskramen. Praten kan ik namelijk niet altijd goed, met schrijven word ik een spraakwaterval. Emoties uit ik dan heel makkelijk en mijn hoofd wordt er leger van.

Dan kun je denken: waarom open je niet gewoon Word en schrijf je daar wat leuks? Verwerken gaat ook met interactie, door een klankbord te hebben. Jezelf dus niet alleen blindstaren op je eigen letters, maar de visie van een ander ook eens aanhoren. En die visie hoeft niet uit oplossingen te bestaan, maar een luisterend oor en begrip is genoeg. Of nou ja, een luisterend oog in dit geval. Dat heeft wel tot gevolg dat ik soms hele gemene en verre van respectvolle reacties kreeg. Niet veel, maar ze waren er wel.
Ik zou boos zijn op de hele wereld en zo ontzettend negatief zijn. Dan kan ik je teleurstellen: dit is mijn persoonlijke blog en dit is hoe ik mij voel. Wanneer ik teruglees naar de blogs van vorig jaar dan zijn deze opmerkingen ook nog eens overdreven. Er zat eens per week misschien een zwaar blogje tussen, maar meer niet. Ik heb nooit maar dan ook nooit geklaagd over hoe zwaar mijn leven is. Ik sta dag in dag uit met mijn armen open naar het leven, kom maar op.
Maar weet je? Het leven is niet altijd leuk, soms is het gewoon zwaar klote. Wie ben ik dan om niet mijzelf te kunnen zijn en helemaal op mijn blog? Ben je het er niet mee eens, jammer dan. Dan klik je op het kruisje rechtsboven op de pagina en dan ga je maar een kopje koffie zetten.

Naast een leger hoofd en het kunnen verwerken van het één en ander, heeft het bloggen voor een groot sociaal netwerk gezorgd. Niet alleen ken ik heel veel leuke mensen via Social media, ik heb in real life en via what’s app ook contact met ontzettend lieve en leuke mensen. Het gaat dan vaak niet over bloggen, maar om alles daaromheen. Alles kan gezegd worden, met een lach en een traan. Doordat je met een depressie ongewild toch veel binnen zit en minder mensen ziet dan voorheen, is contact met de buitenwereld zo fijn. Dit krijg je door alle lieve reacties en interactie met lezers, maar ook door contact met mede-bloggers.
De meiden over wie ik het heb weten wel wie ze zijn en ik ben ontzettend blij met ze. Naast ‘collega-vrienden’ ontstaan er ook interessante contacten wat betreft patiënten die zich herkennen in mijn verhalen. Patiënten met een hartaandoening, met het antifosfolipidensyndroom/SLE, met een zoutloos dieet, met depressie…etc. Het geeft een heel warm gevoel dat je op deze manier lotgenoten kunt zien en horen én kunt helpen. Want dat is tenslotte waar ik het vooral voor doe.

En dan hup….in de kleren! Niets is zo aantrekkelijk voor mij de afgelopen tijd dan na het douchen weer een pyjama aan te trekken ’s ochtends, want naar buiten gaan doe ik toch niet. Maar wat nou als ik mijzelf ‘verplicht’ een dagje of een dagdeel te vloggen? Dan kan ik moeilijk voor de camera verschijnen in mijn ruitjesbroek. Niks ervan, we trekken kleren aan, doen een make-upje op en brengen het haar in fatsoen en…filmen maar! Filmen en editten vind ik zo ontzettend leuk, dat ik vaak wel overstag ga als ik mijzelf uitdaag. Niet altijd hoor, maar het helpt wel. Thank you Canon!

Bloggen geeft mij zoveel energie, al ben ik nog zo moe. Dit is niet altijd lichamelijke energie, meestal is dit een geestelijke boost. Heerlijk van mij afschrijven, in de avond mijn hoofd legen, met een rustig hoofd gaan slapen en tevreden naar mijn artikelen terugkijken.
Het klinkt cliché maar het is waar, alles wat je erbij krijgt is leuk meegenomen (betaalde advertorials, producten die je krijgt, leuke bezoekersaantallen), maar het gaat mij vooral om die energie, de passie die door mijn aderen stroomt wanneer mijn vingers het toetsenbord raken. Mijn hartslag die verhoogd wanneer ik nieuwe ideeën en concepten schrijf, die glimlach aan het eind van de dag….het is zo fijn en zo mooi. Ik zou bijna de dokter niet meer nodig hebben, en dat allemaal dankzij jullie (en het toetsenbord). Kus!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?