Ik maakte mijn studie enthousiast af om mijn steentje voor de komende 40 jaar te kunnen bijdragen. Nuttig zijn voor de maatschappij, dat is voor iedereen wel een doel en gevoel wanneer je een ‘grotemensen baan’ krijgt.
Werken hoort nou eenmaal bij het leven. Maar wat nou als je niet meer kunt werken? Of geen werk kunt vinden? Voel je je dan nog nuttig?
Dat vroeg ik mijzelf laatst af….voel ik mij zonder baan nog wel nuttig voor de maatschappij? Ik kan nu niet werken, ik mag nu niet werken en ik zorg voornamelijk voor mijn kleuter en voor mijzelf. Rust en regelmaat is niet alleen the key voor Sarah, maar ook voor mijzelf. In plaats van levens redden en mensen ondersteunen en begeleiden en slaap ik overdag en neem ik mijn eigen pillen in.
Ik werk niet meer voor mijn geld, ik krijg geld (godzijdank voor de goede regelingen in Nederland) omdat mijn lijf andere plannen had en heeft. Het voelt anders, het voelt gek.
Van verpleegkundige naar een afgekeurde mama
Na mijn studie was het zo klaar als een klontje: ik zou fulltime gaan werken. Want waarom niet? De meeste mensen gaan partime of fulltime werken na hun studie, dus het was een logisch gevolg dat ik dat ook ging doen.
Het gevoel bij de ‘echte grotemensen wereld’ te horen was goed. Ik ‘hoorde’ er ook bij, ik droeg mijn steentje bij aan de maatschappij. Ik werkte voor mijn geld, zorgde voor de medemens en betaalde mee aan de toekomst van werkend Nederland.
Nu tik ik dit stuk in etappes. Straks ga ik twee uurtjes slapen om daarna mijn dochter weer op te kunnen halen en er de rest van de dag voor haar te kunnen zijn. Om in de avond een blog af te kunnen maken, te kunnen koken voor mijn prachtige gezin. Van fulltime werken naar enkel voor mijzelf en mijn gezin zorgen. Is dat even anders.
Andere kijk op het (werkende) leven
Een voor mij verrassend gevolg van niet meer kunnen werken is het anders tegen werken aan kijken. Na mijn studie was het voor mij meer dan logisch dat ik fulltime aan de slag ging.
Niet werken was geen optie, ik wilde onafhankelijk en nuttig zijn. Werken is sowieso een ‘big thing’ voor mensen. Het hoort bij het leven en het is enorm belangrijk. Totdat je dingen in perpectief plaatst.
En dat gebeurde dus na de bevalling, toen ik lag te vechten voor mijn leven. En ook toen ik diagnose na diagnose kreeg. Werken wordt minder belangrijk. Als het kan dan is het fantastich, als het niet kan dan is het niet het einde van de wereld. Kleinere dingen gaan er meer toe doen. Het leven is meer dan werk.
Opnieuw jezelf nuttig maken en voelen
Doordat ik thuis zit heb ik vaak het gevoel minder nuttig te zijn, al wordt dit wel steeds minder.
Toen ik net afgekeurd was voelde ik mij enorm nutteloos, want wat betekende ik nog voor de maatschappij? Ik kon mijn steentje niet meer bijdragen, dat steentje had ik zelf nodig om de dag door te komen.
Het klinkt gek, maar je gaat vanzelf opzoek naar iets waarmee je je opnieuw nuttig kunt voelen. Dat kan een hobby zijn, een vrijwillige inzet of zoals ik een blog onderhouden. Naast de persoonlijke blogs deel ik veel recepten die geschikt zijn voor mensen met een zoutbeperking of bijvoorbeeld een gluten allergie.
Het feit dat zo ontzettend veel mensen zo dankbaar reageren zorgt ervoor dat ik mij weer nuttig voel. Ik draag weer een steentje bij, al is het op een andere manier. Met persoonlijke blogs geef ik een ander herkenning en erkenning. Ik doe er weer toe, ik ben weer nuttig! Ook al had ik het vroeger anders gezien, het is goed zo!
Mocht jij ook niet meer kunnen werken of werkloos zijn: herken jij het gevoel van minder nuttig zijn? Wat heb jij hiermee gedaan?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (6)
Ja ook “afgekeurd ” en ik heb me lang ook echt zo gevoeld, afgekeurd, weggezet, nutteloos… Toen ben ik van alles gaan uitproberen want ik wilde me zo niet voelen. En telkens weer werd ik teruggefloten door mijn lichaam. Tot ik uiteindelijk ging luisteren en besloot om mijn doel anders in te stellen; hoe kan ik mijn leven inrichten zodat het zo stabiel mogelijk is. Want een stabiel leven is een mooi iets met een progressieve ziekte. Een stabiel leven is ook gezond voor mijn gezin. Rust, regelmaat en reinheid gold ook hiervóór. Het is een lange weg en nog steeds wil ik wel eens over mijn grenzen gaan omdat ik ook mee wil doen met de maatschappij maar ik realiseer me steeds meer dat werken en überhaupt meedoen aan de tegenwoordige ratrace niet het allerhoogste goed is ; niet alleen voor zieke maar ook voor gezonde mensen.
Herkenbaar! Precies zo ervaren. Je verstand kan van alles willen, maar je lichaam bepaald uiteindelijk (gelukkig). Ook ik bezie de maatschappij heel anders, ‘ratrace’ is een treffend woord. Als ik oa terugkijk naar mijn eigen deelname er aan, dan weet ik dat het voor veel mensen niet geschikt is om naast bv een gezin verzorgen nog een (betaalde) baan te hebben. Het is heerlijk om te kunnen zeggen tegen de ander op een verjaardag dat je werkt, maar wat kost het je en levert het je werkelijk op? Als je gejaagd vol stress je dag doorrent, geen geduld meer hebt om werkelijk te luisteren naar anderen, geen rust ervaart om werkelijke aandacht aan je gezin (en anderen) te schenken…. dan is de prijs die je er voor betaald enorm. Is dit het je waard en wie is er werkelijk bij gebaat?
Ik zat tot een maand geleden vijf maanden thuis. Ik voelde me in die tijd compleet nutteloos. Ik solliciteerde heel veel maar kreeg maar steeds geen baan en was daar heel erg teleurgesteld over. Vooral omdat ik ook wilde beginnen aan mijn thuisstudie. Nu heb ik iets langer dan een maand een baan en voel ik me weer stukken beter. Als ik mijn volgende loon heb wil ik graag starten met mijn studie.
Nu werk ik nog wel, maar het moment dat het niet meer gaat, lijkt steeds dichterbij te komen. Maar ik probeer het zo lang mogelijk te rekken. Of dat nou zo goed is voor mijn lijf… vast niet. Maar ik vind het dus heel lastig om steeds een stap terug te moeten doen in het werk waar ik goed in ben. Ik hoop er ooit wel vrede mee te hebben als het niet meer gaat, maar nu nog even niet. ?
Ik heb 4,5 jaar geleden bewust gekozen om me te focusen op mijn studie en niet op werk. In 1 jaar tijd overleden mijn beide schoonouders en werd daarna mijn man erg ziek. Ik was in die periode erg blij dat ik thuis was om voor hem te zorgen. Nu ben ik afgestudeerd en op zoek naar een baan (maar ondanks universitaire titel is een gat van ruim 4 jaar lastig op een cv). Ik werk ook vrijwilliger op t dierenasiel en voel me erg nuttig. Maar ik vind het lastig omdat t voelt dat ik de afgelopen 4 jaar niet nuttig ben geweest. Hopelijk is er iemand die verder kijkt dan mijn cv.
En wat betreft jou Geertje: ik vind je fantastisch! Want je doet wat je wel kan ❤
Eerlijk gezegd denk ik dat een werkelijk vredig zijn en handelen in het dagelijks leven de maatschappij het meest ten goede komt. Dit staat los van een (betaalde) baan.