Lifestyle Mama

Ik heb motorisch een steekje los zitten.

Dagelijks word ik geconfronteerd met dat steekje wat ooit ineens los heeft gelaten bij mij. Of het ooit vast zat betwijfel ik, maar ooit zat hij vaster dan nu het geval is. Wanneer ik de vaatwasser in- of uitruim ontstaat er in no time een blauwe plek op mijn handen, met voorafgaand een heerlijk scheldwoord en beschuldig ik vaak het voorwerp in plaats van mijzelf. Ook loop ik overal tegenaan, val ik soms bijna om of jongleer ik ineens met kopjes, schaaltjes en telefoons.

Mijn handen, knieën en armen zitten onder de blauwe plekken. Maar je hoeft je geen zorgen te maken want er is geen sprake van huiselijk geweld. Maar hoe moet je het dan noemen?
Die deurpost in de kamer staat er al sinds we er wonen, nooit heeft hij iets meer naar links of rechts gestaan. Maar al tijden lijkt hij zich steeds te verplaatsen. Regelmatig bots ik dan ook tegen de deurpost aan wanneer ik de deur open om naar de kamer te gaan.
Ik tik met mijn schouder tegen de harde post aan en kijk de deurpost aan alsof hij de schuldige is in dit verhaal. Ik scheld en werp een nare blik, maar loop vervolgens mokkend door terwijl ik mijzelf beloof de volgende keer wat beter te kijken waar ik loop. Maar dat gebeurt niet. Of ik wil een nieuw toiletrol aanbreken en jongleer ineens alsof mijn leven ervan af hangt. De rol valt uit mijn handen, rolt door het toilet naar buiten de woonkamer in. Meterslang. Voor de informatie: de deur van het toilet is nooit meer dicht sinds er een peuter in ons huis woont.

Ik vind het oprecht knap van mijzelf dat er weinig servies is gesneuveld hier in huis. Misschien een bord, een glas en een koffiemok, maar daar houdt het ook wel op. Ik ben inmiddels volleerd jongleur en kan zonder problemen vliegend servies op het nippertje vangen. Of mijn telefoon, die regelmatig boven mijn hoofd danst. Soms gaat het mis en valt de smartphone vol  op mijn hoofd. Maar servies en glazen, dat gaat altijd goed. Meestal vliegen ze met een paar tegelijk en het moet een talentvol gezicht zijn.
Of struikelen, ook zoiets. Dat doe ik dus niet. Je zou verwachten dat ik als onhandige Harry ook zou struikelen over drempels, veters en stoepranden. Maar daar loop ik zonder problemen op of overheen.

Maar die handen….hoe vaak die wel niet ergens tegenaan hebben getikt. Of ik zwaai ze voor de zoveelste keer tegen een tafel of keukenblad (au) om vervolgens dat keukenblad de dood toe te wensen. Ik ben onhandig en motorisch niet altijd in orde blijkbaar, maar zit nog zwaar in de ontkenningsfase. En dus geef ik mijn meubilair nog altijd de schuld. Net zo makkelijk.
Wel knap dat ik mijn kop precies in het gat van het zand kan steken aangezien er ook nog wat scheelt aan mijn ruimtelijk inzicht.

En ja soms val ik ineens bijna om. Dan sta ik ergens op te wachten of ik luister naar iets om vervolgens mijn evenwicht ineens te verliezen. Ik kan er altijd om lachen, maar het staat zo stom. Zie je ineens iemand naast je staan die op je af komt en haar evenwicht even verliest. Je hoeft mij geen duwtje te geven of heel hard te laten schrikken. Omvallen doe ik vanzelf al, knap hè?

Mijn steekje zit dus ook los op een andere plek. Zo denk ik soms dat ik smaller ben of breder. Zou het een gevolg zijn van afvallen? Dat je moeite hebt om jezelf in te schatten bij het ‘inparkeren?’ Of is het een overblijfsel van na de zwangerschap, toen ik met toeter en al langs mensen, stoelen, auto’s en muren moest lopen? Dat ik daardoor tegen deurposten aan blijf lopen en niet goed kan inschatten op hoeveel afstand het keukenblad is ten opzichte van mijn hand? ‘Hey mijn neus kriebelt. Laat ik even krabben! * Gooit hand omhoog in de richting van neus*  en patss…..Oh wacht er stond een keukenblad! Mijn knokkels geven een stekende pijn af en ze worden bijna direct rood en blauw. Waar het ook mee te maken heeft…het is wel opvallend dat mijn lijf in motorisch opzicht sinds de zwangerschap alleen maar is verslechterd… Zou het dan toch een overblijfsel zijn van de zwangerschap?

Motorisch ben ik dus eh…nogal onderontwikkeld. Ik bots, ik stoot en ik laat vallen, elke dag weer. En ik leer er blijkbaar niet van al laten de blauwe plekken je denken dat ik wel wat opsteek van de pijn. Helaas. Maar zwaailichten en verkeersborden in mijn huis vind ik ook weer zo wat. Grote kans dat ik ook weer daar tegenaan loop.

Ben jij motorisch ook zo’n klungel? Ik ben vast niet de enige!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (11)

  • Haha wat heerlijk grappig geschreven 🙂
    En heel herkenbaar. Ik loop ook altijd overal tegenaan, mijn hele leven al. En mijn telefoon valt een paar keer per week, soms zelfs van de trap (maar nog nooit kapot gevallen!).
    Ik geef de schuld aan mijn “losse” gewrichten, die bungelen er altijd een beetje bij. Geen wonder dus.

    Beantwoorden
    • ‘Die bungelen er altijd een beetje bij’….Hahahaha ik ga stuk!

      Beantwoorden
      • 🙂 Ik lees het nu terug en ik bedoelde eigenlijk dat door mijn losse gewrichten mijn handen en voeten er “bij bungelen”. Klinkt nog steeds gek maar je snapt wat ik bedoel 😉

        Beantwoorden
  • Gevalletje B12 tekort? Inclusief achterstevoren praten…?

    Beantwoorden
  • Yes! Ik ben dus niet de enige!! Vooral struikelen en stoten ??

    Beantwoorden
  • Ook alweer herkenbaar.
    De arts had daar een mooie naam voor: verminderde proprioceptie. Ik weet zonder te kijken niet altijd waar mijn lichaam/lichaamsdelen zich bevinden. Bij vermoeidheid wordt het erger.
    Gemakkelijk blauwe plekken krijgen helpt ook niet bepaald mee.

    Beantwoorden
    • Bij vermoeidheid wordt het inderdaad veel erger! Wist niet dat het een naam had. Nooit aan gedacht het er met een arts over te hebben. Grappig om te weten wel.

      Beantwoorden
      • Daar had ik ook niet aan gedacht hoor, ik vond mezelf gewoon wat onhandig.
        Het was destijds een van de vragen/testjes die werden gedaan in de zoektocht naar een diagnose.

        (mijn gewrichten bungelen er trouwens ook een beetje bij 😉 EDS, daarbij schijnt een verminderde proprioceptie vaker voor te komen )

        Beantwoorden
  • Heel herkenbaar. Overlaatst stond ik ook weer echt vol blauwe plekken. Toen ik naar de osteopaat moest heb ik hem maar even verwittigd, voor die dacht dat ik een partner met losse handjes heb of zo.

    Beantwoorden
  • Net als Loes heb ik ook EDS en dus niet zo’n geweldige proprioceptie. Ik heb dan ook altijd blauwe plekken op tafelhoogte.

    Beantwoorden
  • Heel herkenbaar dit, deze week tegen salontafel aan gelopen en teen gebroken, en wat denk je ? Deed het net zo gewoon weer!!!

    Beantwoorden

Write a comment