“Halfvol’ vind ik één van de moeilijkste dagen om iets op papier te zetten. Ik ben dan wel positief ingesteld, maar elke week het glas halfvol houden is een hele opgave en dat lukt bijna niemand.
En op dagen dat alles er zonnig en positief uitziet, is het nog een hele klus om datgene wat je voelt proberen uit te leggen op papier.  Accepteren dat je niet elke dag jezelf en anderen kunt toelachen hoort er ook gewoon bij.

Morgen is alles beter. Dat is één van de uitspraken die ik mijzelf regelmatig toespreek als het een keer niet gaat. Er zijn natuurlijk dagen dat het voornamelijk grijs is en dat ik niet kan wachten tot het weer avond is, zodat die nieuwe dag niet lang meer op zich laat wachten.
Mensen noemen mijn positiviteit vaak benoemerenswaardig, maar ook ik heb dagen die ik liever vergeet. Zodra ik wakker word weet ik het eigenlijk al vaak meteen; dit wordt hem niet.
Ik ben dan nog doodmoe ook al heb ik goed geslapen. Ik geef een hijs aan het koord van het gordijn waarbij mijn gevoel van die dag wordt bevestigd. Grijs. Als mijn stoere bikkel-lijf zich dan ook nog eens niet zo prettig voelt als ik de trap af struin, dan weet ik het helemaal zeker. Morgen is alles beter.
Er is geen algemene gebruiksaanwijzing hoe je het beste om kunt gaan met zulke dagen. In 2015 zou je verwachten dat deze online te downloaden is of als een App op je telefoon staat te prediken. Contactloos pinnen behoort tegenwoordig tot de mogelijkheid, evenals het bouwen van een mensenhart uit stamcellen. Maar een digitale peper in je reet is iets waar we voorlopig nog van moeten dromen. Iemand die op je scherm van de telefoon verschijnt en je in de volle glorie aanmoedigt dat je het kunt. Zou het helpen?

Wat mijn dag zeker niet laat slagen? Ten eerste het ontbreken van de zon, voor mij heel belangrijk. De wereld oogt een stuk vriendelijker met die warme, goedlachse vriend aan de hemel.
Het nodigt uit om naar buiten te gaan, je ziet mensen stralen en ze lachen meer en dat geeft jezelf ook een beter gevoel.
Ten tweede is het vaak mijn lijf wat mij gewoon even hartelijk dumpt voor een dag. Duizelig, vermoeidheid, hoofdpijn, slap voelen en veel overslagen van mijn hart.
Het vreet energie terwijl je die eigenlijk al niet hebt. In een eerdere post schreef ik dat Sarah mijn dag altijd weer goed maakt en dat is absoluut zo. Maar het gevoel dat het gewoon niet jouw dag is, dat blijft. Als laatste is mijn psyche niet altijd mijn beste vriend. Ook al leven we nu een jaar na dato, regelmatig lijkt mijn geest nog steeds niet te beseffen wat er in vredesnaam met dat jonge lijf is gebeurd en lijkt het nog steeds onvoorstelbaar dat ik degene was die daar lag, aan de beademingsbuizen met een cocktail aan medicatie, terwijl ik beschuit met muisjes had moeten eten.

Ik vraag mij wel eens af of deze, in mijn ogen nutteloze dagen, minder gaan worden en op een gegeven moment helemaal verdwijnen. Voordat ik ziek werd had ik ze nooit.
Tuurlijk was ik wel eens moe of voelde ik mij niet lekker, maar dat duurde dan even en de rest van mijn dag leek alsnog geslaagd. Zouden deze dagen dat het niet wil gewoon horen bij het ziek zijn? Of juist bij het herstellen? Ik weet dat ze te maken hebben met verwerken en alles een plek geven, maar ik vind het een beetje jammer dat het met zoveel hoofdpijn en vermoeidheid gepaard moet gaan. In de avonden wakker liggen omdat alles als een slechte B film door je hoofd heen waait. Ook al zou het erbij horen, het behoort op nummer 1 in de categorie stomste uitvindingen.

Gelukkig wint de positieve Geer het altijd van de sombere Geer. Echt depressief ben ik niet (gelukkig) want ik kom nog steeds mijn bed uit om een gevecht aan te gaan met de dag. Want denk je nou echt dat zo’n idiode aandoening mij eronder krijgt? Als we het toch over die aandoening hebben, ik vind ‘het’ niet echt ballen hebben of getuigen van moedigheid.
Wel een beetje huishouden in mijn lijf, maar je gezicht niet durven laten zien aan de buitenwereld. Schijnheilig.
Nee, mij krijg je niet klein (figuurlijk dan hè…letterlijk ben ik het al) en de goede dagen zullen het altijd winnen van de slechte dagen. En zo niet dan moeten we maar zo denken: morgen is alles beter, ook al denken we dat morgen opnieuw.