Ik kon het nooit echt begrijpen wanneer mensen (en met name vaders) vertelden dat ze hun kleine iniemienie baby’tje best een beetje saai vonden. Ze kunnen niks, zeggen niks en er is weinig interactie. Toen ik Sarah als 4 pond geluk vasthield zat mijn hart vol van verliefdheid. Maar het moederschap zelf? Dat was toen nog vooral heel veel plannen, verzorgen en inschatten. Vooral dat laatste, want ik miste de ondertiteling.

Sarah is inmiddels ruim 2 jaar en ontwikkelt razendsnel. Ze is hartstikke gezond, leert snel en kletst er op los. Elke week zien we haar groeien in zowel de lengte als in haar ontwikkeling. Nu ik haar kunnen en onze dagen vergelijk met twee jaar terug, zie ik een wezenlijk verschil in ons allebei. En ik moet toegeven…het wordt echt steeds leuker.
Zo onervaren en groen als ik was, zo makkelijk gaat het nu. Dan heb ik het over het verzorgen van Sarah en het doorkomen van de dag.
Haar dag fantastisch en onvergetelijk maken en alles wat bij het moederschap komt kijken. Je moet er in groeien en dat is leerzaam maar ook spannend. Uitgegroeid ben je trouwens nooit, laten we dat voorop stellen.

Een kleine baby slaapt, eet, huilt, plast en poept. Het komt neer op heel veel verzorging en geborgenheid. Ook is stabiliteit en een vast ritme vaak het geheim voor een tevreden baby. Ik bestelde uit onwetendheid vlak voor de geboorte een zogenaamde ‘babyplanner’. Zo kon ik zien wanneer het tijd was voor een fles, een slaapje, een schone luier en dat soort praktische zaken.
Achteraf onzin, want ik kwam er al snel achter dat zo’n ding niet helpt bij het leren kennen van je kindje. Elk kindje is uniek, dus valt er niks in te stellen in een apparaat. Nooit hebben we hem gebruikt en hij staat al geruime tijd stof te happen.

In de eerste maanden leerde ik huiltjes herkennen, gezichtsuitdrukkingen begrijpen en met name gokken naar wat Sarah soms nou bedoelde. Vaak was het frustratie van iets nog niet kunnen, soms kwamen we er gewoon niet achter. Dan wilde ik heel graag de ondertiteling aanzetten. Maar die is er natuurlijk niet.
Jeetje mina, hoe vaak ik wel niet heb staan gissen naar wat er met haar was als ze verdrietig was of pijnlijk oogde. Ze kon mij niks duidelijk maken en dat vond ik met name voor haar ontzettend vervelend.
Eigenlijk een hele opluchting toen Sarah begon te praten en nu zelf kan uitleggen wat er is als ze het ergens niet mee eens is. Ze kan mij vertellen dat ze pijn heeft en waar het pijn doet. Eindelijk zitten we op één lijn en dat is fijn, geruststellend en zorgt ervoor dat een eventueel pijntje snel verholpen kan worden. Sarah blij, mama blij.

Maar het is niet alleen makkelijker aan het worden, voor mij namelijk ook steeds leuker. Dat heeft meerdere redenen. Nu ze honderduit praat klets ik gezellig met haar mee, ze krijgt een eigen karakter en daar mag ik elke dag kennis mee maken. Je komt erachter op wie ze lijkt, wat ze leuk vindt en welke eigenschappen je het liefst uit je genen had gehaald voordat je je voortplantte. Ze wordt een echte, eigen individu en dat is zo ontzettend mooi en leuk om te zien. Ze tovert rollenspellen tevoorschijn, hangt de poppenmoeder uit en kan zeggen of ze iets mooi of lekker vindt. Dat eigen willetje met bergen fantasie, ik houd er zo van.

En ja, ik weet dat er nog heel veel ‘behangplak-momenten’ komen. En dat er met deuren geslagen gaat worden wanneer ze 16 is. Dat ik momenten heb dat ik niet begrijp wat er zich in dat hoofdje afspeelt, dat ze mij niet begrijpt of wil begrijpen. Maar het feit dat ze echt een eigen ‘mens’ aan het worden is, met een karakter, een mening en een stem…dat maakt alles goed.

Voor andere moeders/vaders: vinden jullie het moederschap ook steeds leuker worden?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?