Mijn eerste leven is achter de rug, mijn tweede leven begon vorig jaar. Hoe dat zit?

Alles waar ik aan terugdenk, een maand, een jaar, twee jaar of tien jaar geleden, heeft voor of na eind maart 2014 plaatsgevonden. Daarvoor was ik de onbezorgde vrouw zonder angsten die altijd aan morgen dacht. Ik kende geen pijn of het gevoel van benauwdheid en mijn leven was niet heel bijzonder. Na maart vorig jaar ben ik iemand anders geworden. Ik noem het geen wederopstanding (nou, misschien in de meest letterlijke zin) maar zo voelt het wel een beetje. Het voelt als een scheidingslijn tussen de twee levens die ik leef.

Net op tijd weggetrokken van de afgrond, van het randje op een hoge berg. Eenmaal weer bij bewustzijn en met mijn ogen open kwam langzaam het besef dat ik er nog was. Door de Propofol kon ik de eerste dagen niet helder nadenken en het besef van alles kwam dus pas een paar dagen later op gang. Mij is wel eens gevraagd of ik niet doodsbang was op het moment dat ik in slaap werd gebracht voor de beademing. Nee, ik heb geen moment gedacht dat ik het misschien niet zou redden en dat ik niet meer wakker zou worden.
Het enige wat ik dacht op dat moment was ‘breng mij in slaap, ik wil aan de beademing en heel snel, ik stik’. De morfine en mijn zuurstoftekort kan ik ook wel een schouderklopje geven. Door hen kon ik niet helder nadenken en was er geen angst.
Terugkijkend ben ik blij dat ik geen angst voelde. Dat ik niet besefte hoe ernstig de situatie toen was. Het had mij nog benauwder gemaakt en mijn hartslag nog hoger, dat had mijn hart op dat moment er niet bij kunnen hebben. Beeld maar eens in hoe het zou zijn als je zou beseffen dat je je pasgeboren dochter misschien nooit meer ziet en je niet meer wakker zou kunnen worden.
Nou, dat dus.

Nadien ben ik een mens dat het gevoel van angst en pijn kent, door en door. Die anders nadenkt over alles wat in het leven op je pad kan komen.
Een mens die met andere ogen om zich heenkijkt en vol bewondering geniet van vanzelfsprekendheid. De vrouw van vroeger ben ik niet meer, hoe graag ik die soms ook wil zijn. Het is zoals het is en niet anders en daarmee is al 80% van het feit geaccepteerd. De andere 20% komt al snel goed door al het fijns wat ik nu kan doen en wat ik kan betekenen voor anderen.
Ik ben een onwijs trotse mama, heb mijn passie gevonden en ben de meest meelevende Cardio verpleegkundige die er is.

Heel lang heb ik geprobeerd om de laatste uren en de laatste nacht voor de beademing te herinneren. Het lukt mij niet om momenten terug te halen, waarschijnlijk omdat ik zo ziek was. Het voelt heel raar om terug te willen naar die momenten ervoor. Alsof ik verlang naar het moment waarop ik nog niets wist dat mijn leven volledig zou veranderen.

De laatste foto voordat het helemaal mis ging die nacht. Hier was ik al heel erg ziek, maar nog niet zo benauwd.

Of ik ben veranderd? Ja absoluut. Naast wat meer kringen onder mijn ogen ben ik vooral van binnen anders.
Ik omschreef mijzelf vroeger als nieuwsgierig, flapuit, ongeduldig en misschien zelfs een beetje saai. Ik nam het leven zoals het kwam, maar deed er niet zoveel mee. Altijd bezig met wat er niet was. Ik ben nu een persoon die nog net zo nieuwsgierig is, maar niet meer zo ongeduldig.
Stress is slecht en ongeduldig zijn zorgt er niet voor dat iets sneller zal gebeuren. Ik zie het wel en het komt altijd goed. Een flapuit ben ik helemaal niet meer. Als ik mensen aankijk kan ik mij al snel inleven. Verplaatsen in een ander persoon is een stukje van een cake geworden. Als je een flapuit bent, kun je soms wel eens mensen kwetsen. En dat doen we niet meer.
De persoon die je nu ziet waardeert vooral heel erg veel. En dat gevoel van waarderen komt elke dag weer terug. Het leven is breekbaar en kan zo in duizend stukjes breken.
Mijn leven is alleen doormidden gebroken maar gelukkig is er duckt-tape.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?