Als een volleerd koerier fiets ik van gebouw naar gebouw. Eerst de bedrijfsarts, dan mijn werk (ziekenhuis) en vervolgens weer naar de bedrijfsarts. Stapels papieren zitten in mijn tas die ik eenmaal thuis in een grote envelop stop. Een envelop waar mijn toekomst aan hangt. Papieren met een missie.
Tot begin oktober leek ik weer terug te kunnen keren in mijn oude functie als verpleegkundige. Echter heb ik het opbouwen van uren en werkzaamheden uitgevoerd op basis van wilskracht.
Ik moest en zou, maar daarbij ging ik heel ver over mijn grens heen. Met als resultaat dat ik nu oververmoeid met een burn-out thuis zit.
Terugkeren naar mijn oude werk gaat dus niet meer en aangezien ik bijna twee jaar ben ziek gemeld, volgt er binnenkort een WIA keuring. Ik ben een jonge moeder die leeft in een periode wat de bloei van haar leven moet heten en er is kans dat ik (gedeeltelijk) word afgekeurd. Het is niet anders.
Het is niet zo dat ik mij er voor schaam. Toen ik vorig jaar het idee had weer de oude te gaan worden voelde het wel als schaamte toen ze spraken over de WIA. Nu het zover is ben ik meer trots dan dat ik mij schaam, omdat ik het toch geprobeerd heb.
Niemand kan zeggen dat ik niet genoeg mijn best heb gedaan. Maar het voelt wel heel gek en ik vind het zo ontzettend spannend.
Ik heb het afgelopen jaar mijn grens uitgewist om er makkelijk overheen te kunnen gaan. En nog steeds is grenzen aangeven een zwak van mij, ik ben er niet goed in. Wat nou als ik wordt overschat en toch van alles aan werk moet kunnen doen? Trap ik dan in dezelfde valkuil als waar ik nu nog steeds in lig? Loop ik dan weer mijzelf voorbij?
En waar ga ik terecht komen? Ik zie mijzelf in mijn slechtste dromen al aan de lopende band staan om doosjes te vouwen.
Het voelde bizar om al mijn pogingen tot overeind krabbelen in een grote envelop te stoppen. Een envelop waar mijn verleden en mijn toekomst in zit, waar iemand een oordeel over moet geven zonder mij te kennen, zonder alle drempels en kuilen met mij mee te hebben gelopen. We wachten het af.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (13)
Heftig meis. Inderdaaf afwachten. Maar eerst weer beter worden, dat is het belangrijkste! Dikke kus en hou je taai!
Eerst even aan jezelf denken dat lijkt mij geen het belangrijkst! Ik had op mijn 19e ook in de bloei van mijn leven moeten zijn, maar hee ik wat ziek, ging toch door op school voor een diploma en kreeg ook een soort burnout. Zit ik nu dan zonder diploma, dat is niet even leuk. Je moet werken aan je eigen geluk en ik heb die weer mogen vinden en ik hoop jij ook!
Jeetje…heftig. Maar zorg eerst maar dat je beter wordt, dat is het belangrijkste!!
Je hebt ontzettend hard je best gedaan, dat blijkt uit alles wat je schrijft. Heel cliché: waar een deur dicht gaat, gaat ergens een raam open. Het komt goed, eerst maar aan jezelf denken!
Wat spannend om je zo open en kwetsbaar op te ‘moeten’ stellen met die envelop!
Ik ben zelf zwaar overspannen geweest en zocht in die periode naar verhalen van mensen die hersteld waren. Ik ontdekte dat de meesten na hun overspannenheid / burn out een totaal nieuw avontuur zijn aangegaan, waar ze nooit eerder over hadden durven dromen! Dit heeft mij toen wel wat extra moed gegeven. Ik hoop dat jij er ook iets aan hebt 😉
Heftig hè… weet er alles van! Succes met het komende traject….
Lieve Geertje,
Wat heftig allemaal.. onthoud heel goed dat je er uiteindelijk voor jezelf aan bent, voor je eigen gezondheid en voor je eigen gezinnetje!
Ik herken me helemaal in je stukje over je grenzen aangeven… dat is ook een grote valkuil voor mezelf..
Ik probeer nu te kijken naar wat ik wel kan, en ik schrijf in een schriftje op als het me gelukt is om mijn grenzen goed aan te geven! Dit werkt bij mij wel, waardoor ik (onbewust) steeds vaker mijn grens aangeef! Misschien werkt het bij jou ook?!
Nogmaals heel veel sterkte!
Lieve groetjes Sharon
Wat heftig allemaal! Maar wat je zegt, niemand kan zeggen dat jij niet genoeg je best hebt gedaan! Ik wens je heel veel sterkte!
Heb die malle molen ook allemaal doorgemaakt. Zit er nu nog in. Het is niet gemakkelijk meid. Sterkte!
Je bent sterk meis.
Die grenzen herken ik heel erg. Op een andere mate, maar bij werk stoom je door totdat je thuis komt en gebroken bent.
Geloof in jezelf en wat je wel kan, dat is veel meer
Jeetje meis wat schrijf je dat toch weer prachtig. Het belangrijkste is dat je hier weer uitkomt en dat gaat je lukken! Je hebt het geprobeerd en daar mag je zeker trots op zijn! Lekker genieten van je gezin en lief zijn voor jezelf! X
Je kunt zeker zeggen dat je je best hebt gedaan, wat een wilskracht heb jij zeg! Goed dat je nu de tijd neemt voor jezelf ookal is dat niet altijd even makkelijk. Nem de tijd om op te knappen, er komt vanzelf iets op je pad wat wel goed gaat en bij je past!
Hel heftig en je hoeft je er idd Niet voor te schamen! Je mag trots op jezef zijn dat je zo doorzet… Verder heb je het niet in de hand ?