Lifestyle Mama

Mijn kind buiten laten spelen. Ik vind het doodeng.

Tijd voor een mama-confession. En ik denk een hele herkenbare, al vind ik mijzelf vaak overdreven reageren. Sarah is ruim vier jaar en speelt heel graag buiten. Echter is de tuin niet meer interessant en is het tijd om verder te kijken. En dat vind ik doodeng.

Heel wat jaren was ons huis en tuin voldoende voor Sarah om de wereld te ontdekken. Onze tuin begint met een gezamelijke ingang met de buren door middel van een poort, waardoor er veel speelruimte is.
Maar nu is de tijd aangebroken dat het veldje voor ons huis, de stoep en een stukje straat hartstikke interessant aan het worden is. Sommige leeftijdsgenootjes en/of klasgenootjes spelen er al heerlijk buiten. Saar is er aan toe maar ik eerlijk gezegd nog niet.

Wat de reden daarvan is? Ik ben zo ontzettend zuinig op haar. Ik kan haar niet in een doosje stoppen of binnenshuis houden. Dat eerste is niet haalbaar, het tweede is niet oke. Een kind hoort lekker buiten te spelen. Het is gezond, goed voor de ontwikkeling en ik heb zelf enorm goede herinneringen aan het spelen buiten!

Wat meespeelt is dat ik in mijn leven te vaak te maken heb gehad met onvoorspelbare, vreselijke situaties. Dodelijke verkeersongevallen, kinderen die zijn aangereden door een auto in de wijk.
Het feit dat er te vaak mensen om mij heen weg zijn gevallen maakt dat ik het vertrouwen in het leven een beetje kwijt ben. Een beetje? Een beetje boel. Ik weet dat alles zomaar kan veranderen en dat maakt mij vaak bang. Het is onvoorspelbaar, het kan altijd en iedereen gebeuren.

Ik weet dat Sarah luistert naar de regels en weet wat wel of niet mag, maar ik weet tevens niet wat er buiten allemaal gaande is. Zodra ze uit beeld is weet ik niet wie of wat er op haar pad komt.
De wereld is verandert en is niet meer zo lief als vroeger. Er lopen vreemde mensen rond en er rijden mensen door wijken die vooral op hun telefoon kijken in plaats van op de weg. Soms staan er groepjes op de hoek van de straat waarvan we denken dat ze aan het dealen zijn.
Het geeft mij de rillingen. En wat nou als een klasgenootje of vriendje het plan heeft om een straat verder te gaan? Komt ze dan weer terug? Weet ze de weg en met wie ze niet mee mag gaan?

En dus schreef ik net in koeienletters aan de binnenkant van haar jas haar naam, adres en mijn telefoonnummer. Ze weet inmiddels ook uit haar hoofd ons adres en elke keer wijs ik haar op het feit dat ze niet zomaar met vreemde mensen mee mag.
Ondanks dat vind ik het nog steeds maar niets.
Ik wil haar kunnen zien, altijd. Maar tegelijk weet ik dat ik los moet laten. Met buikpijn en inclusief te vaak even om het hoekje kijken. Nu speelt ze nog in het zicht op een voetbalveld, maar daar zal snel verandering in komen.

Ooit zal ik niet beter weten als ze haar studie volgt in een grote, vreemde stad. Ooit fietst ze alleen naar school of rijdt ze na het stappen weer naar huis. Loslaten hoort bij opvoeden en bij liefde, maar hoe?
Ik vind het pijnlijk en verdomd moeilijk. Ik dacht altijd dat omgaan met een eigenwijze kleuter of puber een uitdaging van opvoeden zou zijn, maar het loslaten wint. Ik moet vertrouwen hebben in dat het goed gaat…

Speelt jouw kleuter al buiten in de straat? Hoe vind je dat?

Volg je mij al op FacebookTwitterInstagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 35 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (8)

  • Ik snap je….ook pas sinds ik Lieve heb hoor 😉 met de stiefjes was ik juist heel makkelijk. Scheelde ook dat de speeltuin recht voor de deur was

    Beantwoorden
  • Ik heb tot dat mijn kinderen hun zwemdiploma hadden nooit echt met een gerust hart ze buiten laten spelen.Het gebeurde wel, maar ik was echt blij toen ze alledrie konden zwemmen.

    Beantwoorden
  • Ja herkenbaar. Ik vond het altijd verschrikkelijk. Kwam ook omdat we niet zulke aardige buurtkinderen hadden die altijd rottigheid uithaalden. Gelukkig zijn die nu verhuisd. Inmiddels is hij 10 en pas nu krijg ik er wat meer vertrouwen in. Al is het geen buitenspeler. Ben benieuwd hoe het straks met zijn zusje gaat maar die zit nu nog heel erg aan me vast geplakt dus ik kan me voorlopig nog niet voorstellen dat zij alleen naar buiten gaat.

    Beantwoorden
  • Tja, ik snap het heel goed!
    Ik ben moeder van 4 kinderen, die inmiddels al een stuk ouder zijn (19, 15,15 en 13). Maar toen mijn oudste 6 was, is hij op een zebrapad onderweg van school naar huis aangereden en heeft toen twee weken in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft adhd en pdd-nos en is daardoor soms een ongeleid projectiel… Dat was hij toen ook. Ik was met de kinderwagen (baby 3 maanden) en mijn tweelingmeisjes van 3 aan het oversteken, denkend dat hij meeliep. Maar hij werd afgeleid door een vuilniswagen (hallo ADHD) en toen hij zag dat ik al bijna aan de overkant was, is hij rennend achter me aan gekomen én geraakt door een auto. Paniek, dat snap je! Daarna was het voor mij heel moeilijk om ze weer ‘los’ te laten. Maar, beseffend dat dat geen optie was, heb ik me heel bewust voorgenomen mijn kinderen niet in angst op te laten groeien. Wél met heel duidelijke uitleg en waarschuwingen en regels, natuurlijk. Maar het is gelukt. En nóg hoor, nu willen ze naar feestjes, heeft een van mijn meiden gisteravond tot 23.30 voor het eerst een bijbaantje gedaan als afwasser in een restaurant (ze is nu 15) en fietsen ze in hun eentje door het donker. We wonen in een klein dorp op het platteland en om naar de middelbare school te gaan, moeten ze 13 km fietsen. ’s Winters in het donker… Gelukkig begrijpen ze onze zorgen wel een beetje (al is het maar dat ze het niet begrijpen maar wel accepteren met een lijdzame glimlach) en doen ze erg hun best om aan de regels te voldoen! Ze zijn behoorlijk vrij, maar ze zijn zelfstandig, verstandig en nemen geen onnodige risico’s (én vertellen ons tot nu toe bijna alles), dus ik vertrouw de wereld misschien niet helemaal, maar ik vertrouw hun wel helemaal!

    Beantwoorden
  • Ik begrijp je, ik denk dat iedere moeder/ouder dit tot op zekere hoogte heeft. Dat dit bij jou een graadje erger is, is ook niet meer dan logisch met alles wat je hebt meegemaakt.
    Het enige dat je voor jezelf daarbij kunt bedenken is: Sarah wordt alleen maar zelfstandiger als je haar vertrouwen geeft. Zij kan er niets aan doen dat jij angst hebt en mag die angst ook niet voelen. Wel mag je haar natuurlijk bewust maken van de gevaren op straat (al gebeuren veruit de meeste ongelukken nog steeds IN huis…).
    Sarah klinkt als een wijs meisje die goed kan luisteren dus wat dat betreft kun je al redelijk gerust zijn denk ik. Maar eerlijk is eerlijk: je kunt haar niet voor alles behoeden (helaas).
    Mijn zoontje speelt vanaf zijn 5e alleen op straat met andere kinderen. Ik zie hem dan niet, hij is dan ook met zijn fiets weg, soms wel een uur. Hij is dan ergens in de wijk maar ik weet niet waar. Ik vertrouw hem maar dat heeft wel een maand gekost voordat ik echt helemaal gerust was. Hij is nu 6 jaar trouwens.
    Succes ermee, ik denk dat we het zwaarder krijgen hoe ouder ze worden…;)

    Beantwoorden
  • Hou maar op!
    Loslaten is en blijft moeilijk. Hoort erbij, maar dat maakt het niet makkelijker!

    Beantwoorden
  • Leuk om te lezen! Heel herkenbaar! En we kunnen het niet meer vergelijken met vroeger. Vroeger speelden we allemaal buiten en hing er een touw aan de voordeur. Tegenwoordig kan dat allemaal niet meer! Wij als mama’s zijnde, zijn wij gewoon zuinig met ons diamantjes. Dus voorzichtig en bezorgd zijn, hoort erbij!

    Beantwoorden
    • Nou inderdaad!

      Beantwoorden

Write a comment