Moest ik vroeger altijd een lampje aan doen of het gordijn open schuiven om de zon in huis te laten schijnen, nu heb ik Sarah. Sarah zorgt voor onze dagelijkse stralen zon en wij laten elkaar elke dag weer lachen. Ik heb mijn eigen clown in huis en dat is zo heerlijk!

Het begint al in de ochtend, wanneer er een meisjesstem door de babyfoon galmt en begint te kletsen en te zingen. Eenmaal op haar kamer tref ik vaak een rechtop staand meisje aan die haar armen al uitstrekt in de hoop dat ik haar snel op pak. Al spartelend met haar benen til ik haar in de lucht en geef ik een dikke kus op die heerlijke zachte wangen. We doen het gordijn omhoog en begroeten de wereld. Haar handje wappert vrolijk naar het raam.

De eerste lol begint al bij het aankleden. Als ik haar een schone luier aan wil trekken, pakt ze haar voeten vast en trekt ze die naar haar gezicht. Mijn dubbelgevouwen dochter maakt het nu onmogelijk om de luier dicht te krijgen. Ze giert het uit van het lachen als ik probeer haar benen naar beneden te krijgen. Als ik haar begin te kietelen laat ze vaak even los waardoor ik de luier vast kan maken. Maar soms ziet ze het als een sport om zo lang mogelijk haar voeten vast te blijven houden. En een schik dat we hebben, helemaal als ik vervolgens nog even een hapje uit haar benen neem of haar van alle kanten begin te kietelen.
Ja, mijn dochter is om op te eten. En dat meen ik serieus. Het is dat ik haar pijn doe en dat ik haar niet wil beschadigen, maar die armen, benen en wangen nodigen mij dagelijks uit om er in te bijten. Soms probeer ik een heel klein hapje om gewoon een beetje te proeven. Mag wel toch?

Tijdens het pap eten met het ontbijt begint de zon harder te schijnen. Er klinkt een verhaal in een soort Russisch of Hebreeuws en Sarah is degene die er het hardst om moet lachen. Af en toe praat ze met een volle mond en verslikt ze zich een beetje. Er volgt en hoestpartij waarvan de laatste kuchjes vaak behoorlijk theatraal zijn. Met haar tong nog buitenboord lacht ze wederom om zichzelf en mama lacht mee. Wat een clowntje.

Na het ontbijt is het tijd om te spelen en de benen te strekken. Ze wordt achter een loopkarretje gespannen en begint trots een stukje te lopen. Haar waggelende bips…ik blijf er maar naar kijken. Het is een uitzicht wat nooit verveelt en wat mijn hart doet smelten. Onderweg stopt ze af en toe als ze bij de vitrinekast is aangekomen. Er zit glas in en zo kan ze zichzelf even goed bekijken. Er wordt naar haar gezwaait, door haarzelf. Met een wuivend koninginnehandje begroet ze haar spiegelbeeld. Voldaan loopt ze verder de kamer in.

De hele dag maken we elkaar aan het lachen. Het liefst zie ik haar altijd lachen, haar hele leven lang. Als ze zich even ongelukkig voelt en begint te huilen kom ik op haar afgeslopen, met mijn handen in de lucht en met kronkelende vingers, alsof ik haar ga pakken. Ik trek mijn meest enthousiaste hoofd en vergroot mijn ogen in de hoop dat deze act spannend genoeg voor haar is. Op het moment dat ze schatert is mijn missie geslaagd. Ik sluip op haar af en zie haar hele lijfje spartelen. Ze vindt het zo spannend dat ze haar handen voor haar ogen doet en op het moment dat ik mijn loopje naar haar toe versnel, houdt ze het niet meer. Gelukkig heeft ze een luier om, een volwassene zou telkens weer in zijn broek plassen.

Het is een knuffelkont, een vrolijk meisje met heel veel humor. Overal waar wij komen trekt ze mensen naar zich toe, ze zijn dol op haar. Als we op de fiets zitten kijkt ze om zich heen opzoek naar mensen. Als we iemand inhalen op de fiets staart ze degene na en roept ze iets. Tijdens het boodschappen doen in de winkelwagen is het haar grootste belang om zoveel mogelijk mensen aan het lachen te krijgen. Ze staart iemand net zo lang aan tot degene haar aankijkt. Dan begint ze te lachen of te gebaren of zegt ze wat. Soms trekt ze haar wenkbrauwen op en maakt ze haar ogen groot om er vervolgens een ‘huh’ uit te gooien. Zo van: wat kijk je nou? Zelf heeft ze daar de grootste lol om

Iedere moeder vindt haar kindje natuurlijk de mooiste, liefste en grappigste. Maar mijn dochter is dat ook echt. Er zit zoveel karakter en pit in en ze heeft nu al zoveel humor. Hoe zou dat zijn als ze een paar jaar ouder is? Dit is nog maar een greep uit onze dagelijkse lol. Ik snap niet dat ik inmiddels nog geen blokjesbuik heb van al dat lachen. Maar dat geeft niet, een goed humeur en veel plezier met elkaar vind ik veel belangrijker.

 Hebben jullie ook een clown in huis? Of meerdere clowns? Wat maakt jou zo ontzettend aan het lachen? Ik hoor graag van je!

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?